เพียงพีรดา

2.มาพักบ้านญาติ

พสุไหว้น้องสาวของมารดา และรับไหว้น้องสาว และเพื่อนน้องสาวสองคน อีกคนเขารู้จักแต่ชื่อและเคยเห็นในโทรศัพท์ คือยัยต้องตาซึ่งรู้จักคบหากับน้องสาวมาตั้งแต่มัธยมต้นยังมัธยมปลาย ส่วนอีกคนไม่รู้จักชื่อไม่เคยเห็นหน้า แต่เอ ทำไมคุ้น ๆ หน้า เขาได้แต่พึมพำในใจคนเดียว

"หวัดดีพี่พสุนี่เพื่อนหนูนั่นยัยต้องพี่น่าจะรู้จักแล้ว เหลือยัยคนนี้ชื่อใบเตย เป็นเพื่อนที่ ม. น่ะ ต่างคณะด้วยนะ ยัยคนนี้เค้าเรียนเป็นแพทย์รักษาสัตว์น่ะ" นุชธิดาอธิบายยิ้ม ๆ

"สัตวแพทย์ ต่างหาก พูดให้มันดูดีหน่อย ยัยนุช ให้เครดิตคณะฉันนิดนึง" ใบเตยประท้วง พสุได้แต่ทึ่งในความช่างพูดช่างพูดช่างเจรจาของอีกคน

"หวัดดี นะ เด็ก ๆ พี่มีขนม ผลไม้ แล้วก็ของกินมาฝาก แบ่ง ๆ กันไปนะ ห้องพี่อยู่ห้องไหน อยากล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นหน่อย?"

"อยู่ข้างบน ปีกซ้ายเดี๋ยวพาไป ส่วนของคุณป้า นอนกับหม่าม๊าเลย เพราะป่าป๊าไปต่างประเทศ อาทิตย์หน้ากลับ เดี๋ยวช่วยถือสัมภาระของคุณป้าไปไว้ที่ห้องหม่าม๊าด้วยเลย"

"ปะ" คนพี่เอ่ย สองพี่น้องเดินกอดคอกันไป

หลังจากเข้าห้องน้ำ พสุ ถือโอกาสอาบน้ำพร้อมเลยจะได้สดชื่นมากขึ้น หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จเขาเดินออกมาจากห้อง ลงมาชั้นล่าง เห็นเด็ก ๆ กำลังนั่งกินขนม ผลไม้กันอย่างเอร็ดอร่อย

"อร่อยมั๊ย ยัยตัวแสบ เคี้ยวแก้มตุ่ยเลย ไม่กลัวอ้วนเหรอ?" พสุธาเอ่ยท้วงน้องสาวและแอบจิ้มที่แก้มไปหนึ่งทีอย่างนึกหมั่นเขี้ยว

"อ้วนที่ไหน หนักไม่ถึง 45 กิโล สูงตั้ง 167 เซ็น" นุชธิดาประท้วง

"เออ ยัยคนหุ่นดี ยอม"

ขณะที่ทั้งสี่คนกำลังคุยกันอยู่ มีเสียงสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของใบเตย

ต้นข้าว สายเรียกเข้า

ใบเตย: ว่า พี่ชาย

ต้นข้าว: อยู่ไหน พี่เข้าบ้านไม่เจอ ไม่ได้เข้าหอไม่ใช่เหรอ?

ใบเตย: อยู่บ้านเพื่อน มากินขนม อร่อยด้วย

ต้นข้าว: แล้วจะกลับบ้านเมื่อไร จะได้ไปรับ

ใบเตย: พี่ไม่ดูคลินิกเหรอ วันหยุดแบบนี้รอสักหน่อยก็ได้ เผื่อมีเคส เค้าไม่มีที่ไป

ต้นข้าว: อือ ว่าจะอยู่ถึงสี่โมงเย็นแล้วจะปิดไปรับเรานั่นแหละ

ใบเตย: ขอให้ปัง ๆ รับทรัพย์ รับทรัพย์ เจอลูกค้าใจดีน๊า

ต้นข้าว: เออ ตอนนี้มีเด็กน้อยพาเคสมารักษานะซิ สงสัยจะฟรี ฝากเลี้ยงอีกต่างหาก

ใบเตย: อีกแล้วเหรอ กลับไปเดี๋ยวคุณว่าที่สัตว์แพทย์หญิงจะช่วยดู โอ เค๊

ต้นข้าว: โอ เค ครับ บาย

ใบเตยวางสายจากพี่ชายเสร็จก็เดินไปร่วมวงหม่ำกะหรี่ปั๊ปต่อทันทีโดยไม่ได้สังเกตว่ามีใครแอบฟังอยู่

หลังจากกินขนม ผลไม้เสร็จ เด็ก ๆ ก็ไปเล่นกับจิ๊ดริ๊ด*

*หมายเหตุ จิ๊ดริ๊ด คือชื่อนกแก้วค่ะ น้องเป็นนกแก้วที่ใบเตยได้มาแต่ไม่สามารถเลี้ยงได้จึงนำมาให้เพื่อนซึ่งก็คือนุชธิดาเลี้ยงให้ค่ะ

ต่อไปนี้เป็นบทสนทนาของสามสาวกับนกแก้วนะคะ

ใบเตย: จิ๊ดริ๊ด จิ๊ดริ๊ด ตอบพี่เตยหน่อยว่าใครงามเลิศในปฐพี?

จิ๊ดริ๊ด: ค่อก ค่อก น้องนุช น้องนุช ค่อก ค่อก

ฮ่า ฮ่า ฮ่า สมแล้วที่เป็น FC ของพี่นุช น่ารักมากจิ๊ดริ๊ด อ่ะนี่ หนม ว่าแล้วนุชธิดาก็ป้อนเม็ดทานตะวันให้นกแก้วช่างเจรจาเพื่อเป็นรางวัล

พสุธา แอบฟังสาว ๆ หลังจากเขาขึ้นไปทำธุระส่วนตัวเสร็จจึงลงมา บังเอิญได้ยินสาวน้อยผู้นี้กำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคน เขารู้สึกสบายใจไม่รู้สึกอึดอัดที่อยู่กับสาว ๆ แก๊งนี้ เด็กมีความเป็นตัวของตัวเอง เล่นกันในขอบเขตของตน และดูออกจะรักสัตว์กันทุกคน โดยเฉพาะยัยเด็กคนที่เรียนสัตวแพทย์ ดูปากแจ๋วใจกล้า แต่ก็มีบางอย่างให้น่าค้นหา พสุเผลอคิดไปไกล เขาได้แต่สะบัดหน้าไปมาเพื่อไล่ความคิดนั้นออกไป

"พี่พสุ เป็นไร ปวดหัวเหรอ ตื่นเช้า ขับรถนานรึเปล่า เอายามั๊ย เดี๋ยวหนูหาให้?" นุชธิดาไถ่ถามอย่างห่วงใย

"อื่อ มึน ๆ อ่ะแต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวพักหน่อยก็หาย ไปเล่นกับเพื่อนเถอะ เดี๋ยวพี่ไปนั่งเล่นในสวน ว่าจะไปคุยงานกับทางโน้นสักหน่อย" พสุธาบอกปัดน้องสาวไปอย่างละมุน

"โห ขนาดวันหยุดยังจะทำงานอีก ชีวิตให้มันมีเวลา พักบ้างไรบ้างเถอะพี่ ป้ากันเค้ามีพี่คนเดียวนะ" นุชธิดาพูดด้วยความห่วงใย

"เออน่ะ พี่ไม่เป็นไรง่าย ๆ เพิ่งจะสามสิบกว่า ๆ เอง" (พี่ชายเธออายุห่างกับเธอ 15 ปี ซึ่งห่างกันมาก เพราะแม่และป้าของเธอมีช่วงอายุที่ห่างกันมากทำให้มีลูกในช่วงอายุที่ห่างกัน)

"จะรู้ได้ไง เผื่อวูบไปขับรถขับราไปชนนี่นูนนั่นตู้มจะว่าไง?" นุชธิดายังเถียงไม่เลิก

"เออ รู้แล้ว บ่นจริงไอ้น้องคนนี้ ไปละ จะไปสั่งงานแป๊บเดียว เดี๋ยวจะไปพักแล้ว" พสุธาพูดไปพลางวางมือบนศีรษะทุยของน้องสาวโยกไปมาอย่างเอ็นดู

"อื่อ เดี๋ยวหนูเอาน้ำชา กับของกินไปให้" นุชธิดาบอกคนพี่

"จ้า ยัยตัวยุ่ง" ว่าแล้วก็เดินเข้าไปในสวนที่มีโต๊เล็ก ๆ พอวางโน้ตบุคได้อย่างเหมาะเหม็ง สักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนมากกว่าหนึ่งคน

"พี่พสุ น้ำชา ขนม ผลไม้ แล้วนี่แท่นแท้น ยำมะม่วงฝีมือน้องนุชสุดสวย" ว่าแล้วยัยน้องตัวดีก็วางน้ำชา ขนม ผลไม้และตามด้วยจานยำมะม่วงน่าตาน่ากินซ๊ะด้วย โดยมียัยเด็กหน้าตาน่ารักปากแจ๋วช่วยถือมาด้วย

"ขอบคุณคร้าบ เยอะเลยเอาให้อิ่มไม่ต้องกินข้าวเย็นกันเลยเน๊าะ" คนพี่สัพยอก

"เออกินไปเถอะ ตายไปก็ไม่ได้กินหรอก ไม่มีใครใส่บาตรไปให้หรอกไอ้ยำมะม่วงเนี่ย../หึหึ" เสียงใครอีกคนหัวเราะหึหึท่าทางจะถูกใจคำพูดน้องสาวของเขา พสุธาได้แต่มองด้วยหางตาแล้วทำเฉยซ๊ะคล้ายกับว่าไม่ได้ยินอะไรแล้วกัน

"ไปได้แล้วเดี๋ยวจะโดนมะกอกลงหัว พี่จะทำงาน"

"เช๊อะ ไปก็ได้ จะบอกอีกอย่างว่า ผลไม้น่ะกินไม่หมดให้โยนไปที่ป่าด้านโน้นนะ ไว้ให้เอ็ดเวิร์ดเค้ากิน" คนพี่ได้แต่..งง..

"ใครกัน เอ็ดเวิร์ด?"

"อ้อ..ลืมบอกโค้ดลับไป ก็กระรอกกระแตไงเล่า เยอะไป ไม่เชื่อก็ตื่นมาดูตอนเช้าซิ วิ่งกันให้ควั่กเลย บ้านหนูนิ่ FC เยอะนะจะบอก" คนน้องคุยปากยื่นปากยาว

"หึหึ เร๊อะ เออ เดี๋ยวจะตื่นมาดู" พสุธาบอกน้องสาวอย่างอารมณ์ดี หลังจากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ