เฟิ่งหวง

ตอนที่ 3 ปลาใหญ่กินปลาเล็ก

ตอนที่ 3 ปลาใหญ่กินปลาเล็ก

หากเปรียบสายตาขององค์หญิงแปดผู้ไม่สมประกอบแห่งต้าฉินเป็นกระบี่อันแหลมคม ฝูซินมั่นใจว่านางอาจสิ้นใจตายได้ในทันที องค์หญิงแห่งต้าฉินผู้นี้ แม้จะมีใบหน้าหวานซึ้ง ทว่าเพลิงริษยากลับรุนแรงยิ่งกว่าเปลวเพลิงจากโลกันตร์เสียอีกกระมัง นางทั้งเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ ไร้ความยับยั้งชั่งใจ ทั้งไม่เคยเกรงกลัวต่ออำนาจใด ราวกับว่าจิตใจพิกลพิการมาตั้งแต่ต้น สายตาขององค์หญิงปาเซียนที่มีต่อจื่อเว่ยเต็มไปด้วยความหลงใหลไม่มีที่สิ้นสุด หลงใหลจนฝูซินขนลุกเยือกนับครั้งไม่ถ้วน

องครักษ์ที่เหลือกรูเข้ามาจับแขนขาฝูซินไว้แน่น ก่อนจะลากนางแล้วดันให้นางคุกเข่าลงต่อหน้าจื่อเว่ยซึ่งเสแสร้งทำเป็นปัดฝุ่นผงบนอาภรณ์อย่างเชื่องช้า

เกศาดำขลับแผ่สยายปิดบังใบหน้าของไท่จื่อแห่งต้าฉินเล็กน้อย ดวงตาเรียวเปี่ยมเสน่ห์เย้ายวนของบุรุษเพศเจือรอยยิ้มขบขัน ด้วยใบหน้าที่งามเกินชายของเขา หากไม่มองรูปร่างที่สูงโปร่งและโดดเด่นกว่าบุรุษทั่วไป เกรงว่าผู้คนอาจพานเข้าใจผิดว่าคนผู้นี้เป็นอิสตรีปลอมตัวมาเสียแล้ว

จื่อเว่ยถอนหายใจราวกับเหนื่อยล้าเต็มทน เขาโบกมือไล่องครักษ์ให้ถอยห่างจากฝูซิน ตัวเขามิได้สนใจองค์หญิงปาเซียนที่ร่ำไห้อย่างน่ารำคาญใกล้ๆ ปลายนิ้วเย็นเฉียบของเขาเชยคางฝูซินขึ้น มุมปากกระตุกรอยยิ้มอันชวนประหวั่นพรั่นพรึง

“จะทำอย่างไรกับเจ้าดีนะ…หึๆ องค์หญิงผู้คลั่งรักถึงขั้นบุกเข้ามาในตำหนักของข้าเช่นนี้ เห็นทีมิได้มีเพียงจิตปฏิพัทธ์ธรรมดา หากทูลเสด็จพ่อให้ทรงทราบว่าเรามีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งต่อกันแล้ว ไม่แน่ว่าอีกไม่นานอาจมีงานมงคลเกิดขึ้นระหว่างต้าฉินและแคว้นเว่ย”

ฝูซินกรุ่นโกรธจนแทบอยากถ่มน้ำลายใส่หน้าจื่อเว่ย

ปึ้ก!

ทว่าความปวดหนึบที่หางคิ้วทำให้นางนิ่วหน้าโดยไม่รู้ตัว

“ไม่จริง! พวกท่านโกหกข้า”

ฝูซินสะท้านน้อยๆ ยกปลายนิ้วสัมผัสตรงจุดที่ปวดหนึบ ครั้นสัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นร้อนที่ไหลอาบ มือของนางพลันสั่นเทาอย่างไม่อาจอดกลั้น เป็นเขาที่ก่อกวนนางจนเสียสมาธิจนหลบไม่ทัน สุดท้ายผลจึงเป็นเช่นนี้

เพราะระยะที่ใกล้เพียงสามก้าว จื่อเว่ยจึงไม่คาดคิดว่าองค์หญิงปาเซียนจะบังอาจถึงขั้นนี้ ชายหนุ่มลุกขึ้น เคลื่อนร่างสูงใหญ่ค้ำตระหง่าน เงาดำพาดทับร่างเล็กขององค์หญิงแห่งต้าฉิน

ปาเซียนเงยหน้าขึ้น ดวงตามีประกายความหวัง

“เสด็จพี่”

นางเอื้อมมืออันสั่นเทาจับชายอาภรณ์ของจื่อเว่ย ทว่าเขากลับเคลื่อนหลบได้ทัน ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึก ตวาดด้วยความกราดเกรี้ยวไปยังองครักษ์ที่อยู่หน้าประตู

“บังอาจทำร้ายร่างกายแขกคนสำคัญของข้า ลากตัวนางไปโบย!”

ดวงตาขององค์หญิงปาเซียนเบิกกว้างจนแทบถลน นางคลานเข่าไปหาจื่อเว่ย ส่ายศีรษะไม่ยอมรับ ร่ำร้องอย่างน่าเวทนา

“ไม่นะเพคะเสด็จพี่ ปาเซียนผิดไปแล้ว ไม่นะเพคะ! ฮือๆ ปาเซียนไม่ทำอีกแล้ว”

จื่อเว่ยหัวเราะในลำคอ ชายตามองฝูซินปราดหนึ่ง เห็นหญิงสาวนางนั้นนั่งนิ่งโดยไม่มีสีหน้าหวาดกลัวหรืออ่อนแอก็พลันกล่าวเสียงเย็น

“บ้านมีกฎบ้าน เมืองมีกฎเมือง ตำหนักจื่อเยว่ก็มีกฎเกณฑ์ที่ต้องบังคับใช้ ในเมื่อองค์หญิงปาเซียนบุกเข้ามาในเขตแดนของผู้อื่น ซ้ำยังทำผิด หากแม้แต่พี่น้องกระทำผิดข้ายังไม่กล้าลงทัณฑ์ แล้วเช่นนี้หากข้าครองบัลลังก์ขึ้นมา จะไม่มีผู้กังขาต่อความยุติธรรมในตัวข้าหรือ พาตัวนางไป!”

“ไม่นะเพคะ! ฮือๆ นางแพศยา เจ้ามันตัวซวย เจ้ามันนางปีศาจจิ้งจอก”

องค์หญิงปาเซียนแหกปากร้องจนเสียจริต องครักษ์กลุ่มหนึ่ง

เข้ามารับคำสั่งจากจื่อเว่ยแล้วลากตัวนางออกไป ราวกับว่าเรื่องเหล่านี้เกิดขึ้นมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน เหล่าองค์รักษ์จึงมีสีหน้าเฉยชาอย่างยิ่ง นางกำนัลประจำตัวขององค์หญิงปาเซียนรีบถลันตามด้วยความร้อนอกร้อนใจ กระทั่งคิดกลับมาอ้อนวอนขอความเมตตากับไท่จื่อก็ไม่กล้า หนึ่งในนั้นเมื่อถึงทางออก คล้ายกับว่าแยกไปอีกทาง

จื่อเว่ยสูดลมหายใจลึก ย่อกายใช้ปลายนิ้วแตะสัมผัสโลหิตที่ไหลจากศีรษะของฝูซินเบาๆ

นางนิ่วหน้าเล็กน้อย ทว่านอกจากใบหน้าเผือดสีของนาง หญิงสาวกลับมิได้ร้องไห้โวยวายเป็นเต่าเผาเพื่อเรียกร้องความยุติธรรม

ความยุติธรรมในเขตแดนของศัตรู จะเรียกว่าความยุติธรรมได้อย่างไร นางไม่คิดว่าจื่อเว่ยจะลงโทษองค์หญิงแปดเพื่อเอาใจนาง

“อา…” ใบหน้าของฝูซินแสดงอารมณ์ขึ้นมาในทันที เมื่อจื่อเว่ยใช้ผ้าเช็ดหน้าสีดำซับบาดแผลของนาง

ใบหน้าหล่อเหลาเรียบเฉย ทว่าสัมผัสตรงแผลกลับมิได้เจ็บปวดมากนัก ฝูซินมิได้คาดการณ์การกระทำของจื่อเว่ยไว้ล่วงหน้า ครั้นเขาทำเช่นนี้ นางจึงได้แต่นิ่งอึ้ง

“น่าเสียดายที่ยาสมานแผลของข้าถูกเจ้าทิ้งขว้างจนหมด หากจะใช้ก็ต้องรอเบิกออกมาจากสำนักหมอหลวง...”

ฝูซินดันมือของเขาออก ตั้งใจจะดึงผ้าเช็ดหน้ามาซับเอง ทว่าชายหนุ่มกลับยกแขนขึ้นสูง มองนางด้วยสายตาเยาะหยัน

“ผ้าเช็ดหน้าข้า มีเพียงข้าเท่านั้นที่มีสิทธิ์ใช้ หากเจ้าคิดจะขโมยมันไปเป็นของแทนใจแล้วล่ะก็…”

“หากคิดจะบั่นคอข้าก็รีบกระทำเสีย ตั้งแต่เล็กจนโตบิดาข้าพร่ำสอนเสมอว่า เกิดเป็นคนเพื่อสืบสานปณิธานในใจ เรื่องความเป็นความตายนับเป็นอะไรได้ ทว่าหากเจ้าคิดเหยียดหยามผู้อื่น ข้าก็จะไม่ปล่อยให้โอกาสนั้นเกิดขึ้น”

จื่อเว่ยบีบคางฝูซินจนเรียวคิ้วของนางขมวดมุ่น ได้ยินนางกล่าววาจาสามหาว ดวงตาของชายหนุ่มพลันเต็มไปด้วยโทสะ

เขาแค่นเสียงลอดไรฟัน “องค์หญิงห้าตกอยู่ในมือข้า ไม่คิดหรือว่าตายไปก็เสียเปล่า ชีวิตเจ้ายังมีค่าให้ใช้งานอยู่ มิต้องกังวลไปหรอก ตราบใดที่ยังอยู่ใต้ปีกของข้าจื่อเว่ย รับรองได้ว่านอกจากข้าแล้วใครก็ทำอะไรเจ้าไม่ได้”

“ถุย!”

“บังอาจ!” องครักษ์เงื้อดาบขึ้นสูง จื่อเว่ยจึงรีบยกมือห้าม

ผ้าเช็ดหน้าสีดำซับน้ำลายที่ติดอยู่บนใบหน้าหล่อเหลา จื่อเว่ยจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่จ้องกลับอย่างท้าทายของนาง ทันใดนั้นก็หลุดหัวเราะเสียงเย็น

“หึๆ ในที่สุดสวรรค์ก็ส่งขนมสอดไส้[1]มาให้ข้าจนได้”

“วิปริตผิดเพศ เจ้ามันวิปลาสไปแล้ว” ฝูซินมิอาจข่มกลั้นโทสะในอกได้ นางตัวสั่นเทาด้วยความกรุ่นโกรธ แปลงความเจ็บปวดในใจเป็นถ้อยคำร้ายกาจ “มิน่าเล่า…ที่สุดแล้วเจ้าก็เป็นได้เพียงไท่จื่อที่เป็นเป้าสังหารให้ผู้อื่น ที่สุดแล้วเจ้าก็เป็นแค่คนที่ถูกหลอกใช้ หึๆ”

จื่อเว่ยยื่นหน้าเข้าใกล้นาง รอยยิ้มเยาะหยันมิได้จางหายจากริมฝีปาก เขาหลุบตามอง ปลายจมูกโด่งกดลงบนแก้มใสเบาๆ ปล่อยลมหายใจอุ่นร้อนปัดผ่านพวงแก้มจนไรขนอ่อนของนางลุกชัน

“เจ้าแน่ใจหรือว่าข้าเป็นคนที่ถูกหลอกใช้จริงๆ”

คำพูดส่อนัยของจื่อเว่ยทำให้นางชะงัก หญิงสาวสะบัดหน้าออกจากการเกาะกุม เขม้นมองจื่อเว่ยด้วยสายตารังเกียจเดียดฉันท์เข้ากระดูกดำ

“ไม่ว่าเจ้าจะพูดอย่างไร ก็อย่าหวังว่าข้าจะเชื่อ”

จื่อเว่ยกระตุกยิ้ม “เช่นนั้นมาดูกันว่าอีกสักครู่…จะมีรับสั่งให้เข้าเฝ้าหรือไม่”

“รับสั่ง?”

“หึ…”

ทันใดนั้นก็มีขันทีคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา คุกเข่าลงกล่าวละล่ำละลักด้วยลมหายใจแทบจะขาดห้วง

“ทูลไท่จื่อ ฝ่าบาททรงรับสั่งให้เข้าเฝ้า พ่ะย่ะค่ะ”

“เข้าเฝ้าอะไร” จื่อเว่ยลุกขึ้น เคลื่อนกายออกห่างจากฝูซินราวกับเมื่อครู่มิได้พูดคุยอันใดกัน

ขันทีผู้นั้นเก็บซ่อนสายตาสอดรู้สอดเห็นแล้วเงยหน้าขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าจิ้มลิ้มของเด็กหนุ่ม ฝูซินปรายมองเพียงหางตาก็พลันคิดไปไกลแล้วว่านี่คงเป็นหนึ่งในชายบำเรอของไท่จื่อกระมัง

ดวงตาหลุกหลิกของขันทีน้อยปราดมองฝูซิน ดวงตาฉายแววสงสัยชั่วครู่ ก่อนจะก้มศีรษะแล้วกล่าวต่อว่า “เว่ยหวางพระองค์ใหม่เสด็จมาเยือน บอกว่ามาตามคำสัญญาพ่ะย่ะค่ะ”

แววตาของจื่อเว่ยที่มองฝูซินเปลี่ยนไปเล็กน้อย บรรยากาศรอบตัวคล้ายเพิ่มความกดดันให้กับนางขนานใหญ่

“เจ้ากลับไปได้แล้ว กราบทูลเสด็จพ่อว่าข้าจะรีบตามไป”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ขันทีน้อยคลานเข่าออกไปจากห้องบรรทมของจื่อเว่ยอย่างรวดเร็ว

“พวกเจ้าออกไปก่อน”

“แต่ไท่จื่อ”

เหล่าองครักษ์ยังห่วงความปลอดภัยของจื่อเว่ย มิอาจละสายตาให้เขากับนางผู้นี้อยู่กันตามลำพังได้

จื่อเว่ยใช้ความเงียบแทนคำสั่ง สุดท้ายองครักษ์เหล่านั้นก็ต้องเผ่นออกไปแทบไม่ทัน นางพลันนึกอัศจรรย์ใจอย่างยิ่งที่คนอย่างจื่อเว่ยจอมวิปลาสสามารถให้ผู้คนหวาดกลัวจนถุงน้ำดีหดหายเช่นนี้

หรือที่จริงความวิปลาสของเขาต่างหากเล่าที่น่ากลัว

ฝูซินกลืนน้ำลาย ถึงอย่างไรนางก็เป็นสตรี อารมณ์ของจื่อเว่ยแปรปรวนยิ่งกว่าคลื่นลมในทะเลเสียอีก แต่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว หรือนางควรหาทางกำจัดเขาเสีย…

“แต่งกายให้เรียบร้อย ข้าจะออกไปขอบคุณสำหรับบรรณาการจากแคว้นเว่ย”

“บรรณาการ?” นางขมวดคิ้ว รู้สึกไม่ชอบมาพากล

“หึ…ถูกพี่ชายใช้เพื่อยุติสงครามระหว่างต้าฉินและแคว้นเว่ย เจ้าควรจะภาคภูมิใจหรือเสียใจดีล่ะ หืม?”

คล้ายกับแผ่นดินถล่มเบื้องหน้า นางกะพริบตาถี่ๆ ราวกับต้องการจะเรียกสติให้อยู่กับตัว ทว่าสิ่งที่ได้ยินกลับทำให้นางปวดหนึบหน่วงจนร้อนวาบที่หัวตา มือทั้งสองข้างกำแน่นจนไร้ความรู้สึก

จื่อเว่ยหันไปจัดการกับเส้นผมของตน ทิ้งท้ายคำพูดที่ทำให้นางจุกจนแทบกระอัก “แต่เดิมเสด็จพ่อยื่นข้อแลกเปลี่ยนให้องค์หญิงทั้งหมดมาอยู่ที่ต้าฉินชั่วคราว น่าเสียดายที่บางคนออกเรือนแล้ว บางคนก็เด็กเกินไป เหลือเพียงเจ้ากับองค์หญิงเซวียนหลินที่ต้องมาอยู่ที่ต้าฉิน แต่เห็นแก่ที่ฝูเจี้ยนเป็นสหายข้ามาก่อน สุดท้ายหลังจากจับไม่สั้นไม้ยาว ภาระดูแลเจ้าจึงตกเป็นของข้า”

“โกหก!” นางไม่เชื่อ เสด็จพี่บอกเองว่าการมาครั้งนี้เพื่อแก้แค้นให้กับเสด็จพ่อ ไม่มีทาง…

หรือว่า…

จื่อเว่ยทำเป็นไม่เห็นแววตาของนาง เปล่งเสียงที่เสแสร้งระคนรื่นเริงออกมา “เจ้าควรดีใจที่อาจจะได้เป็นไท่จื่อเฟยของต้าฉินสิ”

ต้าฉินเป็นสาเหตุให้เว่ยหวางฝูหย่งต้องถูกประทานยาพิษ นางในฐานะของธิดากบฏมีหรือจะถูกแต่งตั้งให้เป็นไท่จื่อเฟย หากนางเชื่อเขาย่อมต้องมีลูกเป็นสุกรแน่แล้ว

อำนาจของปฐมจักรพรรดิมองภายนอกว่าแข็งแกร่งเกรียงไกร ทุกแคว้นต่างก็ยอมสวามิภักดิ์ ทว่าแท้จริงแล้วอำนาจทั้งหมดกลับมิได้ถูกรวบเข้าสู่ศูนย์กลาง บรรดาขุนนางยังคงมีความคลางแคลงใจต่อการบริหารราชกิจ เหตุการณ์ที่พระราชทานยาพิษแก่เว่ยหวางฝูหย่งนั่นก็เพื่อเตือนเหล่าขั้วอำนาจมิให้เหิมเกริมมากนัก ทั้งยังสยบกองทัพของแคว้นเว่ยก่อนที่จะเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น การรับธิดาและหลานสาวของขุนนางใหญ่เข้ามาเป็นพระธิดาบุญธรรมก็เพื่อมิให้คนเหล่านั้นมีใจออกห่าง

หากแต่คนน้อยนักจะทราบว่าอำนาจกำลังทหารของแคว้นเว่ยมิได้มีดีที่จำนวน และพระบิดาของฝูซินได้ถ่ายอำนาจมาสู่ฝูเจี้ยนพี่ชายของนางนานแล้ว

ราวกับรู้ล่วงหน้า...

ฝูซินยิ้มอย่างขมขื่น...สายเลือดของเว่ยหวางฝูหย่งไหลเวียนอยู่ในตัวนาง สายเลือดแห่งการทำนายเหตุการณ์ใหญ่ยังคงไหลเวียนอย่างเงียบเชียบ รอวันที่ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง

เหมือนยี่สิบกว่าปีก่อน

ฝูซินแค่นเสียงอย่างดูแคลน “มิใช่ว่าเป็นเพราะเจ้าไม่มีทางเลือก จึงดึงข้าเข้ามาขวางทางพวกนางหรอกหรือ” ถึงแม้มิใช่พี่น้องในสายเลือด แต่ฝูซินก็คิดว่าเขาไม่สามารถทำใจสมรสกับคนที่เติบโตมาด้วยกันได้ ใครๆ ต่างก็รู้ จักรพรรดิแห่งต้าฉินหวาดระแวงผู้คนจึงรับบุตรีบุญธรรมมากมาย หวังเพื่อสามารถชักจูงได้โดยง่าย

ใบหน้าของจื่อเว่ยแข็งค้าง ประกายตาเย็นชาวาบผ่าน เขาหัวเราะน้อยๆ มิได้เถียงกับนาง ทันใดนั้นก็ท่องประโยคเก่าแก่ประโยคหนึ่ง

“ปลาตัวน้อยแหวกว่ายเข้ามาในแห อาศัยอยู่ในนั้นอย่างสงบสุข กว่าจะรู้ตัวว่าที่ตรงนั้นไม่ใช่ที่ของมัน ก็ตอนที่มันโตเกินไปเสียแล้ว”

ฝูซินคิดว่าตัวนางเองนั้นขวัญกล้าเทียมฟ้า แม้ว่าจะยืนอยู่ต่อหน้าศัตรูก็ไม่มีหวั่นเกรง ทว่าหลังจากที่ขันทีนำทางไปยังสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งรายล้อมด้วยดอกเหมยสีแดงบานสะพรั่ง แต่บริเวณโดยรอบสิ่งก่อสร้างแห่งนี้กลับมิได้มีพื้นหิมะหนาเป็นชั้นดังเช่นจุดอื่นๆ ในเขตพระราชฐานของต้าฉิน

ขันทีนำทางหยุดชะงักหน้าประตู ขันทีและนางกำนัลที่เฝ้าตำหนักต่างก็ย่อกายก้มศีรษะให้กับจื่อเว่ย

“ฉงเยว่ไท่จื่อเสด็จ…” ขันทีหน้าพระตำหนักเอ่ยขาน บานประตูพลันเปิดออก

จื่อเว่ยก้าวนำเข้าไปด้านใน ฝูซินเดินตามด้วยอากัปกิริยาสำรวมเรียบร้อย แม้ว่านางจะไม่ชอบใจที่ต้องเข้ามาในสถานที่แห่งนี้ แม้จะหวาดระแวงว่านางอาจไม่รอดกลับไปยังแคว้นเว่ย กระนั้นแล้วก็ทำได้เพียงปลุกปั่นขวัญกำลังใจให้ลุกโชนพร้อมรับมือ

ด้านในมิได้มีเพียงจักรพรรดิและเว่ยหวางฝูเจี้ยน แต่มีขุนนางคนสนิทขององค์จักรพรรดิราวสองสามคน ถัดจากฝูเจี้ยนก็คือองค์หญิงเซวียนหลิน องค์หญิงเก้าแห่งแคว้นเว่ย

“ถวายพระพรเสด็จพ่อ”

“ถวายพระพรฉินเยว่หวงตี้ ขอจงทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่น หมื่น ปี”

“ตามสบาย” สุรเสียงของจักรพรรดิแห่งต้าฉินทุ้มต่ำ ตรัสออกมาอย่างไม่ใคร่สนใจธรรมเนียมนัก

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท”

ฝูซินก้มหน้าให้ต่ำที่สุด ไม่อาจเงยหน้าสบพระพักตร์ขององค์จักรพรรดิได้ มิใช่เพราะนางเกรงกลัว แต่เป็นเพราะความเกลียดชังที่ท่วมท้นในอก เกรงว่าหากนางเงยหน้าขึ้นมา จักรพรรดิแห่งต้าฉินคงสัมผัสได้ถึงความรู้สึกในใจเป็นแน่แท้

“นี่น่ะหรืออู่กงจู่แห่งแคว้นเว่ย” จักรพรรดิทรงตรัสถาม พระสุรเสียงเรียบเรื่อย

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

“ว่ากันว่าธิดาของเว่ยหวางมีดวงตาที่งดงามยิ่งกว่าสตรีใดในใต้หล้า แต่ก็กล่าวขานกันว่าคนที่มีดวงตาที่งดงามที่สุดก็คือองค์หญิงห้า ฝูซิน เราได้เห็นหน้าองค์หญิงเก้าแล้ว ไหนเจ้าลองเงยหน้าขึ้นมาให้เราดู”

“เสด็จพ่อบอกให้เจ้าเงยหน้า” จื่อเว่ยกระซิบ

ฝูซินสูดลมหายใจลึก กลั้นใจเงยหน้าขึ้น

จักรพรรดิแห่งต้าฉินทอดพระเนตรดวงหน้าของฝูซิน สบกับดวงตาสีน้ำตาลที่บัดเดี๋ยวเข้มข้น บัดเดี๋ยวอ่อนจางของนางด้วยความสนพระทัย พระเนตรคมกริบพิศมองผิวกายเนียนละเอียดที่เข้มกว่าสตรีทั่วไปอยู่บ้าง กระนั้นแล้วก็ไม่อาจละสายตาไปจากเรียวคิ้วเรียงตัวสวยที่รับกับดวงตาของนางได้เลย

สายพระเนตรพลันสะดุดกับกลีบปากแดงระเรื่อที่มีจ้ำเลือดน้อยๆ ก่อนจะเบนไปยังโอรสของพระองค์ที่ยืนเคียงข้างนางราวกับว่าสนิทสนมกันมานาน

“ไม่ผิดหวัง องค์หญิงฝูซินมีดวงตางดงาม อีกทั้งเรียวคิ้วของเจ้ากลับทำให้เราตระหนักได้ว่าความงามตามธรรมชาติคืออะไร สตรีต้าฉินของเราต่างก็พากันโกนขนคิ้วกันจนเกลี้ยงเกลา จนเราไม่กล้ามองใบหน้าของพวกนางยามที่ปราศจากเครื่องประทินโฉมเสียแล้ว องค์หญิงเซวียนหลินงดงามบอบบาง กิริยางดงามเย้ายวน ทว่าดวงตากลับมิได้ตรึงตราจิตใจผู้คนเท่าเจ้า เว่ยหวางฝูเจี้ยน แน่ใจหรือว่าจะให้ทั้งสองคนนี้มาพักอยู่ที่ต้าฉิน”

“ทูลฝ่าบาท น้องสาวของกระหม่อมทั้งสองยังมิได้ออกเรือน หากปล่อยให้อยู่แคว้นเว่ย เกรงว่าพวกนางจะอยู่โยงเฝ้าตำหนัก ฝ่าบาทน่าจะทรงเข้าพระทัยดีว่าการปล่อยให้บุปผาเบ่งบานโดยไร้คนชื่นชมน่าเสียดายเพียงใด อย่างน้อยครั้งนี้ ฝูซินก็มิได้มาเสียเที่ยวพ่ะย่ะค่ะ”

ถ้อยคำคล้ายแทงถูกจุดทำให้องค์จักรพรรดิแย้มพระสรวลบางเบา มิได้ถือสาหาความคนพูดแต่อย่างใด

“หืม…นางมีคนดูแลแล้วหรือ”

ฝูเจี้ยนหันไปสบตากับจื่อเว่ย กิริยาของทั้งสองตกอยู่ภายใต้สายพระเนตรขององค์จักรพรรดิทั้งหมด

ทันใดนั้นโอรสสวรรค์ก็ทรงพระสรวลเสียงกังวาน

“ฮ่าๆ ตอนแรกเราคิดว่าจะส่งฝูซินไปอยู่กับองค์ชายใหญ่ ส่วนเซวียนหลินให้ไปอยู่กับองค์หญิงรอง มิคาดว่าไท่จื่อของเรากลับมีบุพเพกับนาง”

จื่อเว่ยหัวเราะตาม ตอบรับด้วยเสียงรื่นเริง “ทูลเสด็จพ่อ องค์หญิง

ฝูซินมีใจปฏิพัทธ์ต่อลูกจนทนไม่ไหว ถึงขนาดที่มาเยือนถึงประตูตำหนักจื่อเยว่ของลูก ทว่ากลับบังเอิญพบเจอกับน้องแปดจนเกิดความเข้าใจผิด สุดท้ายถูกนางทำร้ายจนได้รอยแผล ลูกในฐานะเจ้าของตำหนัก จึงถือโอกาสสั่งโบยนางเพื่อมิให้เป็นเยี่ยงอย่างแก่สตรีฝ่ายในนางอื่น

“ส่วนเรื่ององค์หญิงฝูซินมีใจให้ลูกนั้น ตอนนี้ยังไม่สามารถตอบรับน้ำใจของนางได้ ลูกทราบว่าเสด็จพ่อมีน้ำพระทัยกว้างขวางดุจมหาสมุทร ทรงโปรดพระราชทานอนุญาตให้ลูกกับนางได้ศึกษานิสัยใจคอกันด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าอยากศึกษาดูใจนางรึ”

“พ่ะย่ะค่ะ…สตรีต้าฉินล้วนมีรสชาติจืดชืด สู้ชายหนุ่มฉกรรจ์ในสังกัดองครักษ์หลวงมิได้สักคน หากให้ลูกได้มีโอกาสศึกษาดูใจสตรีที่เคยอยู่ในสังกัดกองทัพ มิคาดว่าอาจจะเป็นการช่วยส่งเสริมบุพเพและวาสนาให้ลูกกับนางพ่ะย่ะค่ะ”

คำพูดจาเลื่อนเปื้อนของจื่อเว่ยทำให้พระพักตร์ขององค์จักรพรรดิเผือดสีเล็กน้อยอับอายเกินกว่าจะขัดคำขอพระราชทานสตรีนางหนึ่งได้ ยิ่งเมื่อจื่อเว่ยประกาศถึงรสนิยมอันวิปริต พระองค์เองก็ทรงจนพระทัยที่จะแก้ไขแล้ว

“ตามใจเจ้าก็แล้วกัน”

“ขอบพระทัยเสด็จพ่อ”

จื่อเว่ยหันมาคลี่ยิ้มอบอุ่นให้ฝูซิน กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนจนนางสั่นสะท้านไปทั้งกาย

“ต่อไปนี้เจ้าคือคนของตำหนักจื่อเยว่ ในฐานะแขกของข้า หลังจากนี้เราสองคนจะได้ใช้เวลาศึกษาดูใจกันเสียที เห็นแก่ที่องค์หญิงมีใจต่อจื่อเว่ย องค์หญิงมิต้องกังวลว่าจะถูกรังแกดังเช่นที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้อีก ข้าจะดีกับเจ้าให้มากๆ”

ใบหน้าของฝูซินคล้ายเป็นตะคริว นางหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ครั้นหันไปขอความช่วยเหลือจากเสด็จพี่ ก็เห็นเขาส่งสัญญาณเป็นเชิงให้นางตอบรับ

ฝูซินกลืนน้ำลาย เรื่องนี้ต้องไล่เลียงกับเสด็จพี่ของนางให้ได้ ทว่าตอนนี้ทำได้เพียงฉีกยิ้มอัปลักษณ์ที่สุดในความคิดของนาง กล่าวด้วยถ้อยคำซาบซึ้งสุดประมาณ

“ขอบพระทัยฝ่าบาท บุพเพที่พระองค์สร้างให้ ฝูซินจะไม่มีวันลืมเพคะ”

เหตุการณ์ลอบสังหารไท่จื่อแห่งต้าฉินย่อมไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ทุกตำหนักถูกคุมเข้มด้วยหน่วยองครักษ์หลวงและทหารยาม องค์จักรพรรดิเองก็ทรงคลางแคลงพระทัยในเรื่องที่เกิดขึ้นกับไท่จื่อไม่น้อย ทั้งยังสงสัยในตัวเว่ยหวางฝูเจี้ยนกว่าใคร แต่เป็นเพราะหน่วยซุ่มโจมตีที่มุ่งหมายทำร้ายจื่อเว่ยกลับใช้ศรลับที่ผลิตโดยต้าฉิน การกล่าวหาเว่ยหวางที่เคลื่อนกำลังพลจำนวนมากเข้ามาประชิดเมืองโดยอาศัยข้ออ้างว่าใช้มาเพื่อคุ้มครององค์หญิงทั้งสองจึงตกไป

ความมืดโรยตัวปกคลุมทั่วเขตพระราชฐานแห่งต้าฉิน ฝูเจี้ยนถูกรับรองในตำหนักถัดไปไม่ไกลจากตำหนักจื่อเยว่ของจื่อเว่ย ขณะเดียวกันนั้นองค์จักรพรรดิก็ส่งหมอหลวงมาสองคน คนหนึ่งมาดูอาการของฝูซิน อีกคนส่งไปยังท้ายตำหนักจื่อเยว่

ตำหนักที่มีกฎเกณฑ์เข้มงวดที่สุดก็คือตำหนักจื่อเยว่ องค์หญิงปาเซียนกลายเป็นผู้มาเยือนที่มักถูกลงโทษอยู่เสมอ โดยปกติจะเป็นการลงโทษให้นั่งสำนึกผิดครึ่งชั่วยาม ทว่าครั้งนี้จื่อเว่ยถึงขั้นสั่งโบยตามกฎ ซึ่งก็คือโบยด้วยไม้บุผ้านวมจำนวนยี่สิบไม้ กับข้ารับใช้ถือว่าเป็นเรื่องที่ปรานีอย่างสุดซึ้ง แต่เทียบกันแล้ว ก็ไม่ต่างกับการฉีกหน้าองค์หญิงปาเซียนต่อหน้าธารกำนัลแม้แต่น้อย

หลังจากเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ จื่อเว่ยจึงอ้างน้ำใจกับแขกเมืองอย่างฝูเจี้ยนด้วยการต้อนรับขับสู้อย่างดี

หิมะรอบระเบียงตำหนักที่ใช้รับรองโปรยปรายอย่างเงียบงัน ชายหนุ่มสองคนดวลสุรากันอย่างออกรสคล้ายกับสหายสนิทที่ไม่ได้พบเจอกันนาน ทว่าในสายตาของคนนอก ความคิดที่มีต่อไท่จื่อของตนกับเว่ยหวางผู้นี้กลับเต็มไปด้วยความพิสดาร

“นางเป็นอย่างไรบ้าง”

“หมอตรวจอาการแล้ว ยังถือว่าไม่เป็นอะไรมากกระมัง แผลแค่นั้นเล็กน้อยนัก”

ฝูเจี้ยนกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น ดวงตาสีน้ำตาลยามต้องแสงไฟเป็นประกายงดงามราวกับสามารถดูดดึงจิตวิญญาณของผู้คนให้ออกจากร่างได้ ใบหน้าที่ถอดแบบจากอดีตเว่ยหวางที่สิ้นพระชนม์ไปหล่อเหลาคมเข้ม ทว่าด้วยเพราะผิวเนื้อที่ต้องแสงแดดเป็นประจำ จึงคล้ำกว่าชาวเว่ยทั่วไปมากนัก เมื่ออยู่กับจื่อเว่ย จึงดูดุดันห้าวหาญอย่างยิ่ง

“ยกพลมาอย่างเอิกเกริก สิ้นเปลืองกำลังทรัพย์ไปไม่น้อย”

มุมปากของฝูเจี้ยนกระตุกน้อยๆ วางจอกสุราลงกับโต๊ะจนเกิดเสียงดังเบาๆ “จะขุดบ่อล่อปลาใหญ่ทั้งที ไม่เอิกเกริกได้อย่างไร”

“หึ…กลับไม่ทันขึ้นมา จะหาว่าข้าไม่เตือน”

“พูดเช่นนี้ก็เท่ากับว่าเจ้าดูถูกพี่น้องของข้ามากไปแล้ว”

จื่อเว่ยซดสุราหมดจอก เรียวลิ้นเลียริมฝีปากตนเองชุ่มฉ่ำ “เรื่องนี้ข้าคงเถียงไม่ออก เจอฤทธิ์นางเข้าไป ทำให้สิ้นเปลืองแรงไปไม่น้อย”

“เช่นนี้ยังคิดจะรั้งนางให้อยู่อีกหรือ”

จื่อเว่ยซัดสุราร้อนแรงลงคอ เพียงแต่กระตุกยิ้มบางเบา แสงเงาที่ตกกระทบบนใบหน้าพลันทำให้บังเกิดเค้าโครงที่ผิดแผกไปจากทุกที ทั้งดูลึกลับ หล่อเหลา และน่าหวั่นเกรงในเวลาเดียวกัน

ฝูเจี้ยนแค่นเสียงหัวเราะแห้งแล้ง ก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน “อยากได้อะไรก็ต้องลงทุนลงแรง อย่าลืมคำพูดที่บอกกับข้าเสียล่ะ”

“หึ…อย่ารีบร้อนก็พอ”

“จักรพรรดิสร้างบุพเพให้ ไม่ง่ายดายเลยจริงๆ”

“ขึ้นอยู่กับว่าผู้พูดเป็นใคร”

“อา…ข้าเถียงไม่ออก องค์ชายวิปลาสอย่างเจ้า คงทำให้พระองค์ยามนอนไม่อาจข่มพระเนตรได้สนิทกระมัง”

“หึๆ เท่านี้ยังน้อยไป”

“เอาเถอะ น้องสาวข้าเอง นางปักใจเชื่อว่าเจ้าเป็นเช่นนั้น ทั้งยังไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง ต้องลำบากเจ้าแล้ว”

“ข้ามีเวลาเท่าไร”

“อย่างมากสามปี”

จื่อเว่ยเท้าคางบนโต๊ะ สาบเสื้อแบะออกเผยให้เห็นแผงอกวับแวม เขาหรี่ตามองฝูเจี้ยน ก่อนจะขบเม้มริมฝีปากล่างอย่างยั่วเย้า อากัปกิริยาไร้ยางอายเช่นนี้ ฝูเจี้ยนกลับมองด้วยสายตาเย็นชา ทว่าคนที่เดือดร้อนกลับเป็นผู้มาใหม่ที่พุ่งเข้ามาแทรกกลางระหว่างคนสองคน

“เสด็จพี่ ดึกดื่นค่อนคืนหิมะโปรยปราย อากาศเย็นจัดเช่นนี้ อาจทำให้ท่านไม่สบายได้ กลับห้องเถิดเพคะ”

ผู้มาใหม่คือฝูซิน นางอาบน้ำ ผลัดเปลี่ยนอาภรณ์เป็นชุดของสตรีสีฟ้าอ่อน ศีรษะมวยขึ้นอย่างลวกๆ ดูก็รู้ว่ารีบออกมาเพียงไหน ที่รอคอยอย่างเงียบสงบอยู่ไม่ไกลก็คือนางกำนัลที่ตามมารับใช้จากแคว้นเว่ย

กลิ่นของกายสาวหอมกรุ่น อาภรณ์พอดีตัวรัดรึงจนเผยเค้าโครงบนร่างกายเด่นชัด ทว่าฝูซินเป็นห่วงความปลอดภัยของฝูเจี้ยนมากกว่าความเรียบร้อยของตนเอง นางจึงจงใจผลักไสให้จื่อเว่ยขยับออกไปให้ไกลที่สุด

แววตาของฝูเจี้ยนมีประกายขบขันวาบผ่าน เขาหันมาสำรวจฝูซิน มือสากสัมผัสพวงแก้มของนางด้วยความเอ็นดู

“วันนี้เป็นอย่างไร ตื่นเต้นมากหรือไม่”

ฝูซินชะงัก เมื่อคิดถึงเรื่องราวที่เพิ่งผ่านมาแววตาของนางก็พลันขุ่นมัว กดเสียงต่ำเอ่ยกับฝูเจี้ยน “บอกข้าดีๆ ก็ได้ ไยต้องคิดอุบายเช่นนี้ หากเกิดข้าพลาดสังหารเขาขึ้นมา แล้วจะทำอย่างไร”

จื่อเว่ยแทบจะหัวร่องอหงาย เขาอมยิ้มบางๆ มิได้ขยับหนีตามแรงเบียดของฝูซิน ทั้งยังถือโอกาสนี้ขยับเข้าแนบชิดกับแผ่นหลังของนางอย่างแนบเนียน “พลาดสังหารข้าหรือ…หากข้าไม่ปล่อยโอกาส แม้แต่เส้นผม เจ้าก็จะไม่ได้สัมผัส”

“หึ…แต่งเรื่องว่าข้ามีใจให้เจ้า ไร้ยางอายสิ้นดี”

“ซินเอ๋อร์” ฝูเจี้ยนเรียกนางเสียงเข้ม “อย่างไรเขาก็เป็นถึงไท่จื่อของต้าฉิน จะทำอะไรให้เกียรติเขาสักนิด จะได้ไม่ถูกผู้อื่นก่นด่าถึงบิดามารดาว่าไม่สั่งสอนธรรมเนียมอันพึงปฏิบัติ”

ฝูซินเม้มปาก แววตาของนางไม่ยินยอม ทว่าคำพูดที่เปล่งออกมาราวกับถูกบังคับให้กลืนยาขมนั้นกลับทำให้จื่อเว่ยกระตุกยิ้ม “ไท่จื่อพูดจาไม่ระมัดระวังเช่นนี้ ฝูซินมีแต่เสียหาย”

“แต่หากบอกทุกคนว่าเจ้าบุกห้องข้าเพราะคิดสังหาร เจ้าว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป”

นางหันขวับ ประกายตาวาววับราวกับแม่เสือ “เพราะอุบายต่ำช้าของท่าน ทำให้ข้าจับพลัดจับผลูมาต่างหากเล่า”

“หึ…อุบายนี้พี่ชายเจ้าเป็นคนคิด”

ฝูซินชะงัก ขมวดคิ้วมองฝูเจี้ยนอย่างไม่เชื่อสายตา “เสด็จพี่”

ฝูเจี้ยนยิ้มแห้ง บีบแก้มของฝูซินอย่างเอ็นดู “พี่ชายทำไปเพื่อให้น้องสาวปลอดภัย อีกอย่างจื่อเว่ยคิดตกลงปลงใจกับเจ้า เช่นนี้ก็ถือว่าข้าทำหน้าที่แทนเสด็จพ่อได้ลุล่วงแล้ว”

“อะไรนะ…เสด็จพี่ล้อเล่นแรงเกินไปแล้ว ฝูซินมิอาจอยู่ร่วมโลกกับบุรุษใจ…ได้อย่างแน่นอน”

นางนิ่วหน้า แค่คิดก็ขนลุกขนพองแล้ว

จื่อเว่ยยิ้มร้ายกาจ ซัดสุราร้อนแรงลงลำคอประหนึ่งน้ำเปล่า

“ถั่วในมือหนึ่งกำเจ้ารู้แค่ว่ามันคือถั่ว ทว่ากลับมิอาจล่วงรู้ว่าในมือข้ามีถั่วกี่เม็ด องค์หญิง…เจ้าคิดมากเกินไปแล้ว”

[1]     มาจากคำกล่าวที่ว่าขนมสอดไส้หล่นลงมาจากฟ้า ความหมาย อยู่ๆ ก็ได้รับโชคโดยมิได้คาดหมาย