เฟิ่งหวง

ตอนที่ 4 ต่อให้ถอดอาภรณ์แล้วยั่วยวนข้า (1)

ตอนที่ 4 ต่อให้ถอดอาภรณ์แล้วยั่วยวนข้า (1)

ค่ำคืนแรกในอาณาจักรต้าฉินช่างน่าอึดอัด ฝูซินพลิกกายไปมาบนเตียงนอน หนุนแขนมองฝ่าความมืดไปยังมุมหนึ่งของห้อง ถัดไปไม่ไกลบนตั่งยาวคือเสี่ยวหลันและหว่านเอ๋อร์ นางกำนัลรับใช้คนสนิทของนางที่กำลังนอนกรนเบาๆ พลางคิดว่าช่างเป็นนางกำนัลที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ ถึงกับนอนหลับก่อนนางได้อย่างไร

อากาศในฤดูหนาวของที่นี่ไม่หนาวจัดดังเช่นแคว้นเว่ย กระนั้นแล้วก็ยังถือว่าหนาวเย็นอยู่มาก เคราะห์ดีที่ห้องของนางเป็นห้องอุ่น ใต้เตียงเป็นเตียงเตาที่รักษาความอบอุ่นอย่างพอดี ยามนอนนางจึงไม่จำเป็นต้องสวมอาภรณ์มากชิ้น

ทว่าเพราะความไม่คุ้นเคยเช่นนี้ สุดท้ายนางจึงพลิกกายลงจากเตียง คว้าเสื้อคลุมขนเตียวสีขาวบริสุทธิ์ที่แขวนอยู่ไม่ไกลเข้ามาคลุมกาย สวมรองเท้า ก้าวเดินอย่างเงียบกริบออกไปด้านนอก

ปุยหิมะขาวโพลนบนพื้นคล้ายกับส่องแสงรางๆ ฝูซินเดินลัดเลาะผ่านพุ่มไม้ในตำหนัก เดินอย่างไร้จุดหมายพักหนึ่ง พลันเห็นศาลาริมน้ำอยู่ไม่ไกล วันนี้จันทร์ครึ่งดวง แสงสว่างไม่มากมายนัก แต่เพราะนางถูกฝึกฝนให้คุ้นเคยกับความมืด การเดินเท้าฝ่าความมืดตามลำพังไปยังศาลาริมน้ำจึงมิใช่เรื่องลำบากอันใด

ในศาลาคือโต๊ะหินตัวหนึ่ง เก้าอี้ไม้สี่ตัววางอย่างไม่เข้าชุด ฝูซินลากเก้าอี้ไม้ตัวหนึ่งออกมาให้ติดระเบียงของศาลาริมน้ำก่อนจะนั่งลง เอนตัวหนุนแขนกับพนักพิง ทอดสายตามองขึ้นไปบนท้องฟ้า

ค่ำคืนฤดูหนาว ท้องฟ้ามีเมฆบางเบา ดวงดาวทอแสงพร่างพราวสอดรับกับแสงจันทร์อ่อนจาง คล้ายกับว่าไม่มีอะไรเด่นกว่ากัน ไม่มีอะไรแย่งความโดดเด่นไปจากกันและกัน

นางมองดาวดวงหนึ่งทางทิศเหนือ ซึ่งเป็นดาวที่ทหารทุกคนต้องจดจำให้มั่น เพราะมันคือดาวที่ชี้ทางกลับสู่บ้าน

ดาวจื่อเวย[1]

ในความเชื่อของชาวเว่ย ดาวจักรพรรดิจะส่องสว่างเมื่อบ้านเมืองสงบสุขร่มเย็น ทว่าตั้งแต่ที่อดีตเว่ยหวาง บิดาของนางสิ้นพระชนม์ ดาวจื่อเวยก็พลันอ่อนแสงลงอย่างน่าประหลาด เสด็จพี่และธิดาเทพประจำแคว้นเคยบอกว่า นี่เป็นสัญญาณแห่งสงครามและความวุ่นวาย

ฝูซินก้มหน้าลง เป่าลมร้อนใส่มือทั้งสองข้างเพื่อคลายความหนาวเย็น ชะงักอยู่ในท่านั้นเนิ่นนาน ไหล่ของนางสั่นเทาน้อยๆ ในความมืด อุ้งมือสัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นร้อนที่รินรด

ห่างไปไม่ไกล...

ร่างสูงของคนในอาภรณ์สีเข้มยืนกอดอกมองอย่างเงียบงัน ทุกอากัปกิริยาของนางล้วนตกอยู่ในสายตาอันคมกริบของเขา ชายหนุ่มหลุบตามองสองมือของตนในเงามืด ก่อนจะเอื้อมมือเด็ดใบไม้ใบหนึ่งออกมา เขาก้าวถอยหลัง เพียงพริบตาร่างนั้นก็หายไปในเงามืด

ฝูซินสะดุ้งน้อยๆ เสียงเป่าใบไม้อันไร้ที่มาดังกังวาน หญิงสาวรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า เหลียวมองหาต้นกำเนิดเสียงทว่ากลับจับทิศทางไม่ได้

ดนตรีจากใบไม้แว่วหวานระคนเศร้าสร้อย คล้ายกับเสียงปลอบประโลมของสายลมอันหนาวเหน็บในต้าฉิน

เมื่อไม่รู้ที่มาของต้นเสียง นางจึงเลิกสนใจจะเสาะหา อารมณ์ในตอนนี้ไม่เหมาะกับการสนทนาพาทีกับใคร สุดท้ายจึงโน้มศีรษะหนุนแขนตนเอง ปล่อยให้เสียงดนตรีนั้นกล่อมเกลาอารมณ์จนผ่อนคลาย

เพราะความเหนื่อยล้าและเคร่งเครียดที่สะสมมาตลอดทั้งวันจึงทำให้ฝูซินเผลอคลายความระมัดระวังอันตรายโดยรอบ ครั้นถูกเสียงเป่าใบไม้นั้นสะกด นางจึงตกสู่ห้วงนิทราในเวลาไม่นาน

ร่างสูงใหญ่กระโดดลงมาจากหลังคาด้วยฝีเท้าเบากริบ เขาเยื้องย่างอย่างเชื่องช้า อาภรณ์สีเข้มยาวลากพื้น ชายหนุ่มดึงเก้าอี้วางไว้ข้างตัวนาง ทรุดกายนั่งลง หันหน้าเข้าหานางแล้วหนุนแขนในท่าเดียวกัน

ระยะห่างระหว่างทั้งคู่แค่เอื้อมมือ ขณะเดียวกันก็คล้ายห่างไกลเป็นพันลี้

ดวงตาดำสนิทดุจท้องฟ้ายามราตรีทอประกายน้อยๆ เคลื่อนปลายนิ้วไปยังพวงแก้มเย็นเฉียบ ทว่ากลับชะงักกลางคันแล้วลดมือลง

“องค์หญิงเพคะ…ตื่นเถิดเพคะ”

“องค์หญิง พระองค์จะขี้เซาเช่นนี้ไม่ได้นะเพคะ”

เสียงร้องเรียกของเสี่ยวหลันและหว่านเอ๋อร์คล้ายกับเสียงยุงดังขึ้นข้างหู ฝูซินยกผ้าห่มขึ้นคลุมโปงด้วยความรำคาญ ทว่ากลับถูกนางกำนัลทั้งสองดึงลงอย่างรวดเร็ว

“องค์หญิงเพคะ ฝ่าบาทจะเสด็จกลับแล้วนะเพคะ”

“อะไรนะ! เสด็จพี่จะกลับแล้ว!”

หญิงสาวทะลึ่งตัวขึ้น ดวงตาหรี่ลงเพราะแสงสว่างที่สาดเข้ามาในห้อง นางขยี้ตาสองสามครั้ง น้ำเสียงไม่มีเค้าความงัวเงียหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย

“เหตุใดจึงรีบเดินทางเร็วขนาดนี้”

หว่านเอ๋อร์ยกน้ำมาให้นางล้างหน้าสีฟัน

ฝูซินถอดเสื้อคลุมออก ล้างหน้าอย่างลวกๆ ทว่าอาภรณ์ที่ไม่คุ้นตาทำให้นางชะงัก เหลือบมองด้วยความงุนงง

เสื้อคลุมขนจิ้งจอกสีดำมาจากไหนกัน?

แล้วเมื่อคืนใครพานางกลับมานอนที่นี่?

หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างแคลงใจ รับผ้ามาเช็ดหน้าแล้วหันไปถามสองนางกำนัล “เมื่อคืนข้ากลับมาที่นี่ได้อย่างไร”

“เมื่อคืน?” เสี่ยวหลันเอียงคอด้วยความงุนงง หันไปสบตากับหว่านเอ๋อร์

“เมื่อคืนอะไรเพคะ องค์หญิงมิได้บรรทมตั้งแต่กลับมาหรอกหรือเพคะ”

ไม่ถูกต้อง!

เสี่ยวหลันและหว่านเอ๋อร์มิใช่คนขี้เซาถึงขั้นที่มีคนเข้าออกแล้วจะไม่รู้ตัว เมื่อคืนนางคิดว่าเพราะสองคนนี้อ่อนเพลียจึงไม่ปลุก ทว่าหากมีคนพานางเข้ามานอน อย่างน้อยกลิ่นกายที่ผิดแผกไปก็ต้องทำให้สองคนนี้จับความผิดปกติได้สิ

เสี่ยวหลันและหว่านเอ๋อร์เป็นหญิงสาวสองคนสุดท้ายที่มีชีวิตรอดในเผ่าหมาป่า ยามที่ฝูซินติดตามอดีตเว่ยหวางเสด็จประพาสที่เขตแดนของชาวแมนจู เป็นนางที่เก็บเด็กหญิงเร่ร่อนสองคนซึ่งมีชีวิตรอดจากสงครามระหว่างเผ่ามาเลี้ยงดู

ในอดีตเผ่าหมาป่าช่วยเหลือต้าฉินและแคว้นเว่ยเอาไว้ไม่น้อย มิคาดว่าเพราะเหตุนี้กลับต้องถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ในที่สุด

เผ่าหมาป่ามีความสามารถพิเศษ นั่นคือแยกแยะกลิ่นที่แปลกประหลาดได้ แล้วเหตุใดนางกำนัลทั้งสองจึงทำราวกับไม่รู้เรื่องเช่นนี้

ฝูซินหยิบเสื้อคลุมสีดำยื่นให้หว่านเอ๋อร์ “ลองดมดูสิ เป็นกลิ่นใคร”

หว่านเอ๋อร์รับมาอย่างงงๆ ก้มลงสูดดมกลิ่นที่ติดบนเสื้อคลุม

ทันใดนั้นดวงตาเรียวของนางกำนัลหว่านเอ๋อร์พลันกลอกไปมา ก่อนจะยื่นให้พี่น้องของตน “เสี่ยวหลัน ลองดมดู”

เสี่ยวหลันดมกลิ่น ขมวดคิ้วมองฝูซินอย่างสงสัย “องค์หญิง นี่มันกลิ่นกายของพระองค์ ไม่มีกลิ่นแปลกปลอมนะเพคะ”

“เป็นไปไม่ได้”

“แต่จมูกของหม่อมฉันสองคนไม่เคยผิดพลาดนะเพคะ”

“ช่างเถอะ รีบไปส่งเสด็จพี่ก่อน”

เว่ยหวางฝูเจี้ยนรีบกลับแคว้นเว่ยเช่นนี้ต้องมีเรื่องราวไม่ชอบมาพากลอย่างแน่นอน ฝูซินมิอาจรั้งรอได้แม้แต่น้อย หว่านเอ๋อร์รวบผมให้นางอย่างวดเร็วแล้วรีบใส่รองเท้า จากนั้นจึงสวมอาภรณ์ของแคว้นเว่ยสีฟ้าเข้มที่ปักลวดลายผีเสื้อด้วยดิ้นเงินตรงชายกระโปรง ทับด้วยเสื้อคลุมขนเตียวสีขาว เร่งฝีเท้าเพื่อออกไปส่งเสด็จพี่ของนาง

ครั้นเดินออกไปนอกตำหนัก ก็พลันพบว่าฝูเจี้ยนและบรรดาแม่ทัพคนสนิทเตรียมตัวพร้อมพรัก องค์จักรพรรดิเสด็จมายังตำหนักเยวียนเหลียนด้วยองค์เอง โดยมีหวงโฮ่วและฟูเหรินทั้งหลายเสด็จตามอย่างเอิกเกริก รวมไปถึงเหล่าองค์หญิงและองค์ชายซึ่งต่างแต่งองค์ประโคมโฉมอย่างไม่มีใครน้อยหน้าใคร

“ถวายพระพรเพคะ” ฝูซินกล่าวรวมๆ มิได้เสียมารยาททว่าก็ไม่ถึงขั้นให้เกียรติอย่างสูงสุด

ถึงอย่างไรเสด็จพี่ของนางก็ยังเป็นเว่ยหวางที่มีศักดิ์ต่ำกว่าจักรพรรดิเพียงน้อยนิด ต้าฉินยังต้องพึ่งพาบรรณาการจากแคว้นเว่ยอยู่ไม่ขาด ทั้งยังมีข้อตกลงบางอย่างร่วมกันอยู่ แม้ว่าความแค้นเคืองจะสุมอยู่ในอกของนางจนมิอาจเก็บซ่อนเอาไว้ได้ แต่เสด็จพี่ของนางบอกเพียงว่า…ต้องรอ

นางไม่รู้ว่าต้องรออะไร ทว่าเมื่อคืนนี้ ฝูเจี้ยนได้บอกกับนางไว้ว่า หากนางไม่รั้งอยู่ที่ต้าฉิน ฉู่หวางจะต้องให้องค์ชายรองยกทัพเข้ามาหาข้ออ้างพัวพันเป็นแน่แท้ แม้ว่าสองแคว้นจะยอมสวามิภักดิ์ต่อจักรพรรดิ แต่แคว้นฉู่ที่ตอนนี้มีกองกำลังและทรัพยากรอันอุดมสมบูรณ์กลับสามารถงัดข้อกับอาณาจักรต้าฉินได้อย่างง่ายดาย เพื่อป้องกันข่าวลือซ้ำซ้อนจนเกิดเรื่องที่สร้างความแค้นเคืองต่อแคว้นเว่ย จักรพรรดิต้าฉินจึงออกอุบายให้แต่ละแคว้นส่งองค์หญิงหรือองค์ชายมาเป็นบรรณาการ

“ตามสบายเถอะ เว่ยหวางจะเสด็จกลับแคว้นแล้ว ช่างรวดเร็วนัก” จักรพรรดิตรัสด้วยพระสุรเสียงทุ้มต่ำ แววพระเนตรกลับมิได้อาลัยอาวรณ์อะไรนัก

“ฝ่าบาท ข้าเองก็มีงานที่ต้องสะสาง หลังจากเสด็จพ่อ…หลังจากขึ้นรับตำแหน่ง ก็ได้รู้ถึงความยากลำบากในการครองราชย์ หากไม่รีบกลับ เกรงว่าจะเกิดเรื่องราวมากมายขึ้นมาจนไม่อาจระงับ”

“หึๆ เว่ยหวางไม่ต้องเป็นห่วงทางนี้ เราจะให้โอรสของเราดูแลพวกนางอย่างดี”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท ฝูเจี้ยนจะไม่มีวันลืม”

ฝูซินเดินเข้าไปหาผู้เป็นพี่ชาย สวมกอดเขาตามธรรมเนียมของแคว้นเว่ย ก่อนจะกระซิบเสียงค่อย “เหตุใดจึงไม่บอกข้าก่อน”

“อยู่ต่อไม่ได้แล้ว บ้านเมืองไร้ผู้ปกครอง ไม่รู้เหลือบไรจะมาเกาะแกะเมื่อไร อยู่ทางนี่ดูแลตัวเองด้วย” ถึงแม้จะกล่าวเช่นนั้น ทว่าทั้งสองต่างรู้ดีว่าสถานการณ์ในแคว้นเว่ยยังห่างไกลจากคำพูดที่ฝูเจี้ยนกล่าวออกมามากนัก

“อืม”

ฝูซินดันตัวออก กล่าวเสียงพร่า “ฝูซินน้อมส่งเสด็จพี่”

“เราขอให้ท่านโชคดี”

หวงโฮ่วและเหล่าฟูเหรินทั้งหลายย่อกายให้กับฝูเจี้ยน

“น้อมส่งเว่ยหวางเพคะ”

แม้ว่าจะมีตำแหน่งจักรพรรดิ ทว่าตำแหน่งผู้ปกครองของแคว้นฉู่และแคว้นเว่ยกลับเป็นหอกแหลมคอยทิ่มตำต้าฉินมาโดยตลอด แท้จริงเรียกได้ว่ามีศักดิ์เทียบเคียงกันเสียด้วยซ้ำ กระนั้นแล้วเมื่อสวามิภักดิ์ ตำแหน่งผู้ปกครองแคว้นจึงถูกลดระดับลงเล็กน้อย แต่เมื่อเจ้าผู้ปกครองแคว้นใหญ่เข้าพบกับจักรพรรดิ ศักดิ์ฐานะต่ำกว่าจักรพรรดิเพียงครึ่งขั้น แม้แต่หวงโฮ่วยังต้องให้เกียรติถึงแปดส่วน ด้วยเหตุนี้ฝูเจี้ยนจึงจงใจยกกองทัพจำนวนสิบหมื่นมาประชิดตัวเมืองเฟิงหยางโดยไม่บอกกล่าวล่วงหน้า เพื่อย้ำเตือนถึงความมั่นคงทางทหารของแคว้นเว่ย และข่มขวัญผู้คนในวังหลวงมิให้ทำอะไรน้องสาวทั้งสองคนของเขา

“ข้าจะไปแล้ว” ฝูเจี้ยนพูดกับจื่อเว่ย

“อืม…รักษาตัว”

ฉากร่ำลาของทั้งสองบาดตาฝูซินจนต้องก้าวไปดึงแขนฝูเจี้ยนไว้ ขมวดคิ้วแล้วกล่าวย้ำกับเขาด้วยน้ำเสียงราวกับมารดา

“เสด็จพี่ทรงแต่งตั้งหวางเฟยเมื่อไร อย่าลืมมารับหม่อมฉันกลับแคว้นด้วยนะเพคะ”

ฝูเจี้ยนหัวเราะในลำคอ เคาะหน้าผากนางเบาๆ “ข้าจะไปแล้ว”

แม่ทัพนายกองที่รออยู่ด้านหลังคุกเข่าให้กับฝูซิน นายกองบางคนมองนางแล้วพลันดวงตาแดงเรื่อ ทว่าด้วยฐานะชายชาติทหาร ต่อหน้าคนในต้าฉินกลับมิอาจหลั่งน้ำตา ทำเพียงตะโกนอวยพรให้นางและองค์หญิงเซวียนหลินโชคดี

ฝูซินใจหายวาบเมื่อต้องจากพี่ชายที่เลี้ยงดูนางมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ข้างตัวพลันมีเสียงสะอื้นไห้ราวกับเด็กเล็ก นั่นคือองค์หญิงเซวียนหลินซึ่งเป็นน้องสาวต่างมารดาของนางนั่นเอง

“เซวียนหลิน เด็กดี…อย่าร้องนะ” ฝูซินเอ่ยปลอบอย่างประดักประเดิด นางไม่ถนัดปลอบใจใคร ทว่ายิ่งปลอบก็เหมือนอีกฝ่ายร้องไห้ดังกว่าเดิมเสียอย่างนั้น

“องค์หญิงน้อยเพคะ ไม่ร้องนะเพคะ” เสี่ยวหลันคุกเข่ากอดเอว

องค์หญิงเซวียนหลินด้วยความสงสารเวทนา นางกำนัลอีกสองคนซึ่งจนปัญญาแล้วได้แต่ฝากความหวังไว้ที่เสี่ยวหลัน

รอกระทั่งองค์จักรพรรดิเสด็จจากไป พลันได้ยินเสียงคนออกคำสั่ง “เก็บข้าวของ ย้ายเข้าตำหนักจื่อเยว่”

จื่อเว่ยเดินมาอย่างไม่ให้สุ้มให้เสียง เขาเอ่ยเสียงเรียบ เพียงปรายตามององค์หญิงเซวียนหลิน นางก็สะดุ้งจนตัวสั่นเทา ทว่ากลับหยุดเสียงร้องไห้อย่างน่าเวทนา

“ข้าไม่ไป ข้าจะอยู่กับน้องเก้า”

จื่อเว่ยมิได้เกรี้ยวกราด เอ่ยอย่างใจเย็น “เว่ยหวางฝากข้าดูแลเจ้า เสด็จพ่อก็ทรงอนุญาตแล้ว หากอยากให้น้องสาวของเจ้าอยู่ที่นี่อย่างสงบสุข ตำหนักจื่อเยว่มิใช่ทางเลือกที่ย่ำแย่ใช่หรือไม่”

ฝูซินเหลือบมองไปยังเหล่าองค์ชายที่ยังยืนอยู่ ครั้นเห็นแววตาของแต่ละคนแล้ว นางพลันรู้สึกว่าองค์ชายแห่งแคว้นฉู่ยังไม่แลดูหื่นกระหายเหมือนเหล่าพยัคฆ์ที่รอขย้ำกระต่ายนัก

หากเข้าตำหนักจื่อเยว่ อย่างน้อยก็มั่นใจได้ว่าจื่อเว่ยจะไม่สนใจนาง

“ได้”

เสด็จพี่เลือกส่งนางมาที่ต้าฉิน ก็เพื่อหวังให้แคว้นฉู่หมดข้ออ้างในการเจรจาสู่ขอนาง ฝูซินแม้มิใช่หญิงสาวที่หลักจริยาครบถ้วน แต่ก็ถือว่าเป็นหยกชั้นดีที่ถูกขัดเกลาจนงดงาม ด้วยความสามารถในทางทหารและความจงรักภักดีที่เหล่าทหารมีต่อนาง หากองค์ชายรองของแคว้นฉู่ได้ตัวนางไป ก็เท่ากับสร้างโอกาสให้สองแคว้นรวมอำนาจ แย่งบัลลังก์จากอาณาจักรต้าฉินได้

ความอยุติธรรมที่เสด็จพ่อของนางได้รับ ยังไม่ได้รับการสะสาง นางไม่สามารถทำตัวให้เป็นปัญหาเพิ่มขึ้นได้อีก หากเสด็จพี่ของนางบอกว่าจื่อเว่ยคือคนที่นางควรเชื่อถือ นางก็จะทำใจเชื่อเขา

ฝูซินย่อกายปลอบประโลมองค์หญิงเซวียนหลิน ไม่ทันสังเกตแววตาของจื่อเว่ยเลยแม้แต่น้อย กลับเป็นหว่านเอ๋อร์ที่ย่นจมูก กะพริบตาถี่ๆ ด้วยความงงงัน

ด้วยความสงสัยนั้น สุดท้ายก็ต้องเอ่ยถามอย่างเสียมารยาท “ฉงเยว่ไท่จื่อเพคะ นางกำนัลในตำหนักพระองค์ใช้อะไรอบฉลองพระองค์หรือเพคะ”