หลังจากทานข้าวอิ่มดีแล้วก็ไม่รอช้าที่จะไปโรงพยาบาลต่อ
แต่ทางที่จะไปโรงพยาบาลนั้นรถติดหนักมาก กว่าจะมาถึงก็ปาไปบ่ายโมงกว่าแล้ว หล่อนเสียเวลากับผู้ชายคนนี้ไปแล้วครึ่งวัน พอมาถึงเขาก็ถือวิสาสะจูงมือเธอเดินไปยังลิฟต์ตอนแรกหล่อนไม่ได้สงสัยอะไร เพราะลิฟต์ก็ปกติทั่วไป เพราะชั้นห้องทำงานของหมอนั้นอยู่ชั้น 29 แต่พอขึ้นมาได้ไม่กี่ชั้น หล่อนก็สงสัย เพราะไม่มีคนอื่นเลย ไม่มีใครกดเรียกเลย มีแค่เธอกับชายหนุ่มสองคนเท่านั้นอยู่ในลิฟต์ที่โดยสารขึ้นมา
“ทำไมลิฟต์ตัวนี้ไม่มีคนกดเรียกและมีคนอื่นเลยคะ”
หล่อนหันมาถามคนที่ยืนซ้อนทับอยู่ด้านหลัง ซึ่งก่อนหน้านี้เขายืนอยู่ข้าง ๆ แล้วมายืนซ้อนอยู่ด้านหลังทำไม เท้าเล็กจึงก้าวขยับไปด้านหน้าให้ห่างจากคนตัวโตที่ยืนเบียดหลังตน ทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครเลยในลิฟต์ แถมลิฟต์ยังกว้างอีก ทำไมต้องมาเบียดด้วยก็ไม่รู้
“เป็นของผู้บริหารน่ะที่รัก” เอ่ยตอบน้ำเสียงแหบพร่า
“คุณเป็นผู้บริ
