Hinanap ko ang aking daan sa pagitan ng dagat ng tao na naghihintay sa isa sa mga daungan hanggang makarating sa gitna ng mga ito. Nakaguhit sa mukha ng mga iilan ang saya. Hindi naman iyon ang kailangan ko kaya inikot ko ang aking paningin. Sa pagkadismaya ko'y hindi ko man lang nakita si Nip. Pinagpalagay kong bumabawi siya sa pag-iwan ko sa kaniya nang hindi sadya sa templo nitong mga nagdaang gabi. Inalis ko rin ang isipin na iyon nang huli dahil hindi naman masama ang pag-uugali niya para gawin iyon kahit na minsan ay may pagkapilyo.
Sa pagbabago ng musika mula sa pagiging malamyos na naging may kabilisan, nagsigalawan na ang lahat. Aalis na sana ako kung hindi lang sa mga taong nagsilakad patungo sa maliit na barko. Nadala na lang ako ng mga ito. Ako ay napahakbang na lang din upan
