บุรุษห่วย ๆ เช่นเจ้า ข้าไม่ต้องการ

-บทที่- 9 สถานะ

-บทที่- 9 สถานะ

“ขอบคุณท่านเทพ ที่คุ้มครองคุณหนูของข้า” เสี่ยวซีโขกหัวแรง ๆ จนผู้เป็นนายสะดุ้ง โขกแรงแบบนี้เจ็บไหมนั่น

“เสี่ยวซี เจ้าจะโขกหัวทำไม พอเลย ถ้าเจ้ายังโขกหัวอยู่อีก ข้าจะไม่พูดกับเจ้าแล้ว” แม้จะรู้สึกดีที่สาวใช้รักและซื่อสัตย์ต่อตนเอง แต่ไม่ได้อยากให้โขกหัวนะ

“บ่าวจะไม่โขกหัวอีกแล้วเจ้าค่ะ” การที่คุณหนูลงโทษด้วยไม่พูดคุยกับนาง เป็นการลงโทษที่รุนแรงเป็นอย่างมาก นางทนไม่ได้แน่ สาวใช้ผู้ซื่อสัตย์คิดในใจ

“ดีแล้ว พวกเจ้าห้ามโขกหัวอีกนะ จำเอาไว้ว่าชีวิตของพวกเจ้าเป็นของข้า หากข้าไม่สั่งให้โขกก็ไม่ต้องโขก”

“เจ้าค่ะคุณหนู” สาวใช้คนสนิทถลากอดเรียวขาคุณหนูก่อนจะร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจ

“เลิกร้องไห้ได้แล้วน่า” ดันหน้าผากเสี่ยวอวี้ออกเล็กน้อย

“ก็บ่าวดีใจนี่เจ้าคะ” เสี่ยวอวี้งึมงำเบา ๆ

“เอาล่ะ ต่อไปนี้พวกเจ้าช่วยกันจับตาดูน้องสาวข้าไว้ให้ดี หากนางรู้ว่าข้ายังไม่ตาย นางจะต้องหาทางกำจัดข้าอีกแน่”

“เจ้าค่ะคุณหนู” เสี่ยวซีรับคำ นางจะไม่ยอมให้คุณหนูตกอยู่ในอันตรายอีกแล้ว

“ท่านพ่อเล่า”

“ท่านราชครูอยู่ในวังเจ้าค่ะ” เสี่ยวอวี้ตอบ

“อืม พวกเจ้าไม่ต้องรายงานท่านพ่อนะ ข้าจะจัดการเรื่องนี้เอง”

“เจ้าค่ะ”

“ออกไปเถอะ ข้าอยากจะพักผ่อนแล้ว พรุ่งนี้ปลุกข้ายามเหม่านะ” บอกพร้อมกับเอนตัวลงนอนบนเตียงกว้าง

“เจ้าค่ะคุณหนู” เสี่ยวอวี้และเสี่ยวซีค่อย ๆ เดินออกไปจากห้อง ก่อนจะปิดประตูให้มิดชิดแล้วนั่งเฝ้าที่หน้าประตู ดั่งทาสที่รักและซื่อสัตย์กับเจ้านาย แม้ชีวิตก็ยกให้ได้

เมื่ออยู่ในห้องเพียงลำพัง เหยียนลี่จินทบทวนความทรงจำสมเพชในความโงเขลาตัวเอง ทั้งยัง รู้สึกเกลียดชังภรรยารองของท่านพ่อจับใจ แต่ก่อนนั้น เหยียนผิงรักล่วนเจี๋ยผู้เป็นฮูหยินเอกมาก ไม่ยอมมีภรรยารอง ไม่มีอนุให้ภรรยาต้องชอกช้ำใจ

แต่ชีวิตคู่คงถูกสาปมา

เพราะราชครูหนุ่มในปีนั้นพลาดท่าเสียที ถูกนังแพศยาเลี่ยงจงวางยากำหนัดในงานเลี้ยงฉลองที่ฮองเฮาทรงครรภ์ ทำให้ไร้สติยั้งคิด จนต้องมีอะไรกับนาง ท่านแม่รู้เข้าถึงกับเป็นลม ข้าวปลาไม่ยอมกิน จนถึงขั้นป่วยไข้ไปหลายวัน

ส่วนท่านพ่อที่เผลอกระทำผิดได้แต่เฝ้างอนง้อคนเป็นฮูหยิน ให้คำมั่นว่า ไม่มีทางรักสตรีผู้นั้นอย่างแน่นอนให้ท่านแม่โปรดวางใจ แต่จะให้ท่านแม่วางใจได้อย่างไร ในเมื่อท่านพ่อได้ล่วงเกินสตรีผู้นั้นไปแล้ว

อีกทั้งนางยังเป็นน้องสาวท่านแม่ทัพแดนเหนือ ถึงจะเกลียดแสนเกลียดแต่ไม่อาจหยามเกียรติได้ ราชครูเหยียนจำต้องแต่งนางเข้าจวนเป็นภรรยารอง

และเมื่อแต่งงานจำต้องเข้าหอเพื่อเป็นการให้เกียรติทางฝ่ายนั้น คืนนั้นเอง ท่านแม่ก็ได้เสียชีวิตจากความชอกช้ำและตรอมใจ กว่าท่านพอจะรู้ข่าวร้ายก็เช้าแล้ว

นับตั้งแต่นั้นมา ท่านพ่อก็เอาแต่โทษตัวเอง และไม่เคยย่างกรายไปที่เรือนของเลี่ยงจงอีกเลย เฝ้าประคับประคองเลี้ยงดูบุตรชาย-หญิงที่เกิดจากภรรยาสุดที่รักจนเติบใหญ่

ถึงลี่จินจะร้ายกาจเอาแต่ใจ ราชครูวัยกลางคนก็ไม่เคยตำหนิ

แต่อย่าได้คิดว่า ราชครูเหยียนผิงจะรักแต่บุตรที่เกิดจากฮูหยินเอก เหยียนถิงผู้เกิดจากฮูหยินรองท่านก็รักและตามใจอยู่เหมือนกัน ในเมื่ออีกคนเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของท่านเหมือนกับลี่จิน เรียกได้ว่ารักเพียงลูก แต่แม่ เกลียดอย่างไร ท่านก็เกลียดอยู่อย่างนั้น ไม่เคยลืมว่าที่เรื่องราวมันดำเนินมาถึงทุกวันนี้เกิดมาจากเลี่ยงจง

แต่เพราะความหน้ามืดตาบอดของเหยียนลี่จิน ที่หลงรักผู้ชายแย่ ๆ อย่างโจวเหว่ย จึงทำให้ท่านราชครูและผู้เป็นพี่ชายถูกหยามเกียรติอยู่บ่อยครั้ง คิดแล้วก็ได้แต่ผิดหวัง ที่ลี่จินคนเก่าช่างคิดน้อยจนหลงลืมไปว่า พ่อและพี่ชายสำคัญที่สุด

เอาเถอะ กลับมาคราวนี้หญิงสาวไม่คิดจะตามติดผู้ชายเลว ๆ นั่นอีก ในเมื่อชะนี เอ่อ เหยียนถิงอยากได้นักก็เอาไปเถอะ ผู้ชายคนอื่น ๆ หน้าตาดีมีเงินทองมีถมเถ ขาดโจวเหว่ยคงไม่ตายหรอกนะ

แต่เอาจริง หญิงสาวจดจำใบหน้าผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลยสักนิด ทั้ง ๆ ที่เป็นรักแรกและฝังใจ จนถึงขั้นรักอย่างบ้าคลั่งเข้าขั้นโง่ หรือบางทีอาจจะเพราะ รักมากเสียใจมาก ความจำจึงเลือนราง

ถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่แพทย์เฉพาะทางด้านสมองถึงจะวินิจฉัยได้ นางเป็นเพียงหมอสัตว์ รักษาหมา แมว เม่น หาใช่การรักษาคน ไม่แปลกถึงจะไม่รู้ แต่เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน สิ่งที่ต้องคิดคือการถอนหมั้นต่างหาก หญิงสาวไม่อยากเป็นคู่หมั้นกับผู้ชายห่วย ๆ พรรค์นั้นอีกแล้ว

หากถอนหมั้นได้เมื่อไหร่ เหยียนลี่จินคนนี้จะเลี้ยงฉลองสามวันสามคืนและจะเป็นผู้ที่มีความสุขที่สุด

คิดไปคิดมาก็นึกถึงระบบเสี่ยวเปาขึ้นมาพอดี

“เสี่ยวเปา”

[…ยินดีรับใช้ขอรับ...]

“เสี่ยวเปา ข้าอยากรู้ว่าสถานะของข้ามีอะไรบ้าง”

[…รอสักครู่...]

ติ้ง ...

จอโฮโลแกรมสีฟ้าปรากฏขึ้นมากลางอากาศ ตรงหน้าของหญิงสาวพอดี ไม่ว่าจะหันไปทางทิศใดก็จะมีเจ้าจอสี่เหลี่ยมตามติดประหนึ่งเป็นเงา จอสี่เหลี่ยมสีฟ้านี้มีแต่ตัวหนังสือสีแดงเต็มพรืดไปหมด เรื่องของเรื่อง ไม่ใช่ภาษาไทย ไม่ใช่ภาษาอังกฤษ และไม่ใช่ภาษาจีน เดาว่าคงเป็นภาษาต่างดาว

[...ถูกแล้วขอรับ ภาษาที่โฮสต์เห็นนั้นเป็นภาษาของดาว JJ 4532 ดาวของพวกเราอยู่ในดาราจักร H ดาราจักรของพวกเราและนอกดาราจักร จะใช้ระบบเครือข่ายดวงดาวในการสื่อสาร ภาษาที่ใช้จึงใช้ภาษากลางของระบบดวงดาว นั่นก็คือ ภาษา เอียร์ ซึ่งก็คือ ตัวหนังสือที่โฮสต์เห็นในจอโฮโลแกรมนั่นแหละขอรับ...] เสี่ยวเปาให้ข้อมูล

เริ่ดจริงอะไรจริง เหยียนลี่จินนึกทึ่งอยู่ในใจ

[...ก่อนอื่น โฮสต์ต้องทำการยืนยันการใช้งานก่อนขอรับ...]

“ยืนยันอย่างไรล่ะ ข้าอ่านไม่ออกนะ”

[...โฮสต์กดตัวหนังสือสีเขียวเลยขอรับ...]

หญิงสาวกดตามที่เสี่ยวเปาบอก

พรึ่บ

หน้าจอเปลี่ยนไป แต่ตัวหนังสือยังคงเป็นภาษาเอียร์ หรือภาษาของต่างดาว

[...โปรดรอสักครู่ ระบบจะทำการเปลี่ยนภาษาให้...]

เพียงกระพริบตาหนึ่งครั้ง ภาษาก็เปลี่ยนเป็นคุ้นเคย นั่นก็คือ ภาษาไทย

“ข้าสามารถสำรวจระบบร้านค้าได้ไหม” อยากรู้ว่ามีอะไรมั่ง พูดตรง ๆ นั่นก็คือ อยากเห็นของต่างดาวต่างหาก

แม้จะเคยซื้อของจากระบบมาแล้ว แต่นั่น เสี่ยวเปาเป็นคนจัดการซื้อให้ เมื่อเปิดระบบได้แล้วก็อยากเห็นบ้าง

[...โฮสต์ต้องทำภารกิจครบห้าครั้งก่อนขอรับ ถึงจะเปิดดูร้านค้าได้...]

“อ้าว” เซ็งเลย

[...ก่อนอื่น โฮสต์ตรวจดูสถานะของท่านก่อนขอรับ...]

“อื้อ” หญิงสาวกดดูสถานะ

[สถานะปัจจุบัน]

[เหยียนลี่จิน

อายุ -18 ปี

สถานะ-โสดในโหมดมีคู่หมั้น(คู่หมั้นไม่รัก ไม่อยากแต่งงานด้วย วงเล็บย่อย คู่หมั้นเกลียดชัง)

นิสัย- ใจร้าย (ไม่ค่อยฉลาด ถึงขั้นโง่) รักเดียวใจเดียว

ครอบครัว-บิดา เหยียนผิง -พี่ชาย เหยียนเพ่ย

สถานะตระกูล-ร่ำรวย มีอำนาจ

ค่าประสบการณ์-0

ทักษะการเป็นกุลตรี-0

ทักษะอาชีพ-0

ทักษะวิทยายุทธ์-0

พลังปราณ-0

พลังธาตุ-0

ทักษะพิเศษ-0]