บทที่ 33
เที่ยวงานศาลเจ้า
ต้นยามอู่ (เท่ากับเวลา 11.00 น. จนถึง 12.59 น.) หยวนหรงหย่ง หมิงกลับถึงตำหนักพยัคฆ์ขาวก็ตรงไปเรือนอัคคีอันเป็นเรือนนอนของตนในทันที ดวงหน้าคมที่มักนิ่งเฉยและแผ่รังสีความเย็นชาเสมอ บัดนี้ยกยิ้มอ่อนโยน เพียงแค่คิดถึงใบหน้างอง้ำเมื่อคืน มุมปากเขาก็ยกยิ้มอย่างไม่รู้ตัว
“เจ้าว่าท่านอ๋องเปลี่ยนไปหรือไม่”
ชิงจินหนึ่งในราชองครักษ์ของหยวนหรงหย่งหมิงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เขาอยู่กับท่านอ๋องมาตั้งแต่จำความได้ แม้ไม่ได้ติดตามใกล้ชิดเช่นเฉินมี่ถง แต่รอยยิ้มเช่นนี้ท่าทางเช่นนี้เขาสาบานได้ว่ามิเคยประสบพบเจอเลยสักครั้ง
“หากเจ้ายังรักชีวิตก็จงหุบปากเสีย”
น้ำเสียงเข้มเย็นชาเช่นยามปกติเอ่ยมาจากบุรุษสูงศักดิ์ ชิงจินได้แต่หุบปากเงียบ ริมฝีปากบนล่างแนบชิดปิดสนิทชนิดที่ต่อให้เอาเหล็กมาง้างก็จะมิมีวันเปิดออก นี่สิถึงจะเป็นชินอ๋องตัวจริง
หยวนหรงหย่งหมิงยกยิ้มมุมปากอย่างอารมณ์ดีเดินเข
