บทที่ 32
หวนคืน
มือหนาคลายอ้อมแขนปัดปอยผมที่ใบหน้าของนางออก สายตาที่จดจ้องดวงหน้าหวานยังมีหยาดน้ำตาคลออยู่ ความคิดถึงและห่วงใยที่ถูกถ่ายทอดออกมาทำเอาเยว่เอ๋อร์ถึงกับมิกล้าแม้แต่จะขยับหนี หัวใจเต้นระรัวอย่างที่ไม่เคยเป็น แม้จะผ่านมาถึงสามชาติภพหากแต่ความรู้สึกเช่นนี้ นางกลับมิเคยสัมผัสสักครั้ง มันช่างตื่นเต้นระคนอบอุ่นใจยิ่งนัก
“นับจากนี้เจ้าคือคนของข้าอย่างแท้จริง ข้าจะมิยอมให้ใครหรือสิ่งใดมาพรากเจ้าไปจากข้าได้อีก”
เยว่เอ๋อร์จดจ้องสายตาแน่วแน่คู่นั้นแล้วได้แต่ยกยิ้มอ่อนโยนดวงหน้าหวานพลันกระจ่างใส สำหรับเยว่เอ๋อร์นางมิได้เป็นสตรีที่มีใบหน้างดงามล่มเมืองเช่นองค์หญิงเหมยปี้เหยา หรือเย้ายวนตรึงใจเช่นองค์หญิงม่อฉ่ายอี้ หากแต่กลับสะกดสายตาผู้คนได้อย่างน่าอัศจรรย์ แขนแกร่งช้อนร่างบางขึ้นแนบอกอีกครั้ง
“ท่านอ๋องจะพาหม่อมฉันไปที่ใดเพคะ”
“กลับบ้าน”
น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาอบอุ่นและนุ่มนวลอย่างที่เ
