บทที่ 34
ราตรีสวัสดิ์
ต้นยามจื่อ (เท่ากับเวลา 23.00 น. จนถึง 24.59 น.) เยว่เอ๋อร์และหยวนหรงหย่งหมิงก็เดินทางกลับตำหนักพยัคฆ์ขาว ใบหน้าหวานวางที่หน้าต่างรถม้าสายตาทอดมองเมืองหนิงอันยามค่ำคืนพลางถอนหายใจยาว
“เสียใจหรือ”
เยว่เอ๋อร์ถอนหายใจยาวอีกครั้ง นึกย้อนไปเหตุการณ์เมื่อครู่ เด็กน้อยหน้าตามอมแมมผู้นั้นนางไม่อาจตัดใจทำลายความหวังของเขาได้ลง ในที่สุดก็ตัดใจส่งโคมในมือให้เด็กน้อยไป
“พระองค์ทรงโกรธหม่อมฉันหรือไม่เพคะ”
“โคมนั่นเป็นของเจ้า ข้าจะโกรธเจ้าด้วยเหตุผลใดกัน”
เยว่เอ๋อร์หันมาสบตาคม แววตาอ่อนโยนของเขาไม่มีอารมณ์โกรธเคืองแฝงมาเลยแม้แต่น้อย นั่นย่อมยืนยันคำพูดของเขาว่าเขามิได้รู้สึกโกรธนางจริงๆ แต่นางกลับมิได้รู้สึกยินดีแม้แต่น้อย ตรงข้ามกลับรู้สึกผิดต่อเขายิ่งนัก
เมื่อถึงตำหนักพยัคฆ์ขาวเยว่เอ๋อร์และหยวนหรงหย่งหมิงก็ตรงเข้าไปที่เรือนอัคคี เขาให้นางพักที่ปีกซ้ายของเรือน แม้นางจะยืนก
