บทที่ 45
แดนวิหคเพลิง
ในที่สุดหยวนหรงหย่งหมิงและเยว่เอ๋อร์ก็เดินทางมาถึงอาณาเขตของวิหคเพลิง เบื้องหน้าเป็นหุบเขาลูกใหญ่ ลักษณะของป่าซานซิ่งซานปกติจะเย็นและชื้น แต่หุบเขาลูกนี้กลับแห้งแล้งไร้ต้นไม้ใบหญ้าและแผ่ไอร้อนออกมาตลอด ลักษณะเช่นมิต้องบอกก็เดาได้ว่าจะต้องเป็นที่อยู่ของวิหคเพลิงสัตว์เทพขั้นสูงธาตุไฟแน่นอน
“เจ้าไหวหรือไม่เยว่เอ๋อร์”
หยวนหรงหย่งหมิงหันมาเอ่ยถามเมื่อเห็นใบหน้างามมีเหงื่อผุดขึ้นเต็มดวงหน้า มือหนาเช็ดคราบเหงื่อนั้นอย่างอ่อนโยน ตอนนี้เขามีพลังปราณขั้นแปด เรียกว่าเกือบจะสูงสุด ย่อมสามารถเดินพลังต้านไอร้อนนี้ได้ แต่นางยังอยู่ในขั้นห้าแม้ในหนิงอัน การมีพลังปราณขั้นห้านั้นนับว่าเป็นผู้มีฝีมือ แต่สำหรับที่นี่ป่าซานซิ่งซานนางยังนับว่าอยู่ในระดับกลางเท่านั้น
“หม่อมฉันไหวเพคะ”
เยว่เอ๋อร์ร่ายคาถาเวทย์เหมันต์คลุมกาย แม้จะมิสามารถกันความร้อนของวิหคเพลิงได้ทั้งหมด แต่ก็สามารถบรรเท
