พรหมจารีสีดอกไม้

คาหนังคาเขา

ตอนที่ 2

คงคาจะไม่ยอมให้อภัยในเรื่องบัดสีที่เกิดขึ้นอย่างแน่นอนเพราะหัวใจคงคานั้นสะบักสะบอม เขาเจ็บปวดเพียงใด และจวบจนรุ่งเช้าของอีกวัน และจนใกล้จะเที่ยงของอีกวัน ผ่านไปแล้ว ที่เขาไม่ได้กลับไปที่บ้าน

แต่หากว่าคงคาแต่งตัว เข้ามาทำงาน เลย หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อหล่อนโทร.เข้าเครื่องของเขา แต่คงคา ก็ไม่รับสาย สักครั้งและก็เงียบไป รู้สึกว่าแทบ จะ ทั้งวันหลายครั้งที่หล่อนพยายามโทร.มาแต่เขาไม่รับสายอีก และหลังจากเลิกงานเย็นนั้น เขา ได้แวะกลับไปหาแม่ ที่บ้าน

คุณพลอยประดับทรุดนั่งอยู่บนโซฟาพยายามเพ่งมองบุตรชายว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เขานิ่งเงียบเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่ยอมบอกความจริง และนางคิด ลูกชายควรจะกลับบ้านได้แล้ว เขาไม่ได้ อยู่ตัวคนเดียว แต่มีภรรยาแล้ว ทำให้นางถอนหายใจ บุตรชายอย่างรู้สึกเป็นห่วง

“คงคา นี่ มันกี่ทุ่มกี่ยามแล้วล่ะ ไม่กลับบ้านหรือไง หรือจะค้างที่นี่อีก บอกเมียแกหรือเปล่า”

คงคาหันมาทางมารดาสีหน้าที่ล้าไม่อยากตอบแต่ก็ตอบ

“ผมจะค้างที่นี่ครับไม่กลับบ้าน”

“อ้าว เมียแก นั่น ไม่ว่าเอาหรือยังไง ปล่อยให้นอนคนเดียวอย่างนั้น ท้องไส้ด้วยหรือเปล่า”

แววตาของคงคาว่างเปล่า จนดูชืดชา เขาไม่อยากสนใจเลย นั่นยิ่งทำให้คุณพลอยประดับสงสัยในตัวบุตรชายมากยิ่งขึ้น เขาตอบมารดา ด้วยน้ำเสียงที่แจ่มชัด

“เธอไม่ท้องหรอกครับ” ฮึมันมีอะไรที่เลวร้ายมากกว่าการตั้งครรภ์เสียอีก เขาไม่อยากให้คุณพลอยประดับ ต้องมาสะเทือนใจ และรับรู้กับความเสียใจครั้งนี้ด้วย

ก็หล่อนก่อเรื่องขึ้นกับตัวเองแท้ๆนี่นา และคิดว่าคุณพลอยประดับ แม่ของเขาไม่สมควรจะมารับรู้เรื่องนี้ด้วยหรอก เขาคิดว่าหล่อนควร จะรีบไปจากชีวิตของเขา

“ผมคิดว่าเธอไม่ท้องหรอกครับคุณแม่คงรับประกัน มันผ่านมาตั้งสองปีแล้ว ถ้าจะมีลูก มันก็คงมีไปนานแล้ว”

“ทำไม พูดอย่างนี้ล่ะคงคา”

คุณพลอยประดับสะดุดในคำพูดของบุตรชาย

“พูดอย่างกับว่า แกนี่ ไปรู้เรื่องภายในของผู้หญิงดี ล่ะ ของมันแน่ที่ไหนล่ะคงคา แกไม่ใช่หมอนะลูก”

“ยอมรับว่าผมไม่ใช่หมอแต่ผมคาดเดา”

คำตอบของเขา คุณพลอยประดับ ได้แต่มองค้อน สายตาประหลับประเหลือกใส่ลูกชายตัวดี และคงคานิ่งอึ้งอีก ครั้ง หลังจากเอ่ยจบ และ พลอยประดับทำได้แค่ถอนใจ

“งั้น คงขอตัว ก่อนนะครับคุณแม่ พอดีนึกได้ จะกลับไปที่บ้าน”

เมื่อเขาตัดสินใจแล้ว เป็นเพราะมารดาซักไซ้หลายอย่าง จนเขาอึดอัด เลยอยากจะกลับบ้าน และเขาต้องจัดการกับอรุณรตีให้เด็ดขาดไปเลย ที่หล่อนทำกับเขาได้อย่างเจ็บปวด เจ็บแสบ

หากเมื่อกลับถึงบ้านแล้วขณะนั้นไฟในบ้านเปิด สว่างจ้า แสงนวล หล่อนยังถ่างตารอเขาอยู่อีก

“รอทำไม” เขาครุ่นคิดในใจอย่างรำคาญที่สุด

แล้วทำไมไม่รีบเข้าไปนอนและเพราะว่าเขาอยากเลี่ยง ไม่ต้องการให้เกิดปะทะ กับหล่อนและก่อเกิดสงครามอารมณ์ แต่ว่านั่นอรุณรตี จะได้รู้รสชาติจากเขาเป็นดิบดี เพราะหล่อนจะต้องกระสับกระส่ายจนเกิดอาการร้อนๆหนาวๆ อย่างคนมีพิรุธแน่นอน

เพราะความชั่วที่หล่อนทำขึ้นมาไงล่ะมันเหมือนกับวัวสันหลังหวะ ณ เวลานี้ เขาไม่แคร์หล่อนแน่ เพราะชีวิตและลมหายใจเป็นของเขา แล้วเรื่องอะไรด้วย ที่เขาจะเอาตัวเองไปผูกเวรกับหล่อน หากในอดีตนั้น แรงรักแรงเสน่หาที่เกิดขึ้น แต่บัดนี้ มันได้ไหม้และมอด เชื้อดับลงไปแล้ว

และจะไม่มีการเติมเชื้อนั่นอีก เพราะ เขาคิดอย่างเจ็บปวดที่สุด มันทำให้เขาเข็ด และ ไม่อยาก จะพานพบเจอะเจอ บอกว่า ขอพอกันทีสำหรับผู้หญิงคนนี้

แต่ว่า หลังจากนั้น เมื่อหล่อนเห็นว่าเป็นเขา หล่อนยิ้ม อรุณรตี หล่อนสะอิ้งกาย เพื่อจะเข้ามาหาเขา กระแซะตัวเข้ามาใกล้เขามากที่สุด หากแต่ว่าใน ตอนนี้ คงคา นั้น กลับเบี่ยงตัวฉากหลบไป ทำให้หล่อนถึงกับแปลกใจกับกิริยาของเขา ทั้งๆที่ปกติ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย

“เป็นไรหรือคะคงคาคุณไม่ชอบหรืออรุณคิดว่าคงดูเหนื่อยจัง ไม่สบายหรือเปล่าคะ ก็ อรุณอยากแสดงความรักต่อผัวนี่คะ ถ้าคงเครียดก็เข้าไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ จากนั้นเราก็ เอ้อ” หล่อนละไว้ในฐานที่เข้าใจ

แต่แล้วนั้น แววตาของชายหนุ่มรานแสงขึ้นมา และมันคมกล้าและโชนแสงขึ้นเหมือนไฟถมึงทึงดิบใส่เขาไม่สนใจ อาการยั่วยวนของหล่อนและรู้ว่าหล่อนต้องการอะไร

“ อ้าว ตายจริง.. นี่หมดอารมณ์หรือไงคะ อาบน้ำก่อนเถอะค่ะ” เมื่อหล่อนพูดจบ แกล้งหัวเราะขำ

เขาจ้องมองด้วยแววตาที่คมดุ ใส่หล่อน เน้นเสียงเข้ม

“ฮึก็เบื่อความสกปรกไงล่ะสกปรกมากและ โสโครกเต็มไปด้วยกลิ่นคาวหนาแน่นติดตัว เพราะถึง แม้จะอาบน้ำก็ตาม ชะล้าง ยังไงมันก็ไม่มีวันหมด กลิ่นคาวสกปรกหรอก เพราะว่า ไอ้กลิ่นคาว นี่ มันฝังอยู่ในเนื้อคน สันดานคนไงล่ะ”

แต่ว่า หากหล่อน ก็ยัง ทำยิ้มระรื่น ระริกตอบเขา

“ค่ะ” รวมทั้งอรุณรตีพยายามที่จะรั้งโน้มตัวเขา เข้ามาหา ตัวหล่อน หากแต่ว่า คงคาเบี่ยงตัว หนีหลบอีกครั้ง

“ก็บอกแล้วไงล่ะว่าผมนั้นเกลียดที่สุดคือความสกปรกมักมากในกาม เอ หรือว่า ไอ้เนื้อตัวของคุณ นี่ มันหอม ล่ะอรุณ” เมื่อเขาถาม ก็ ยังตวัดดวงตาเข้ม จ้องมองหล่อนอยู่เช่นเดิม แต่ หล่อนยังยิ้ม

“ อ้าว คง ขา อรุณก็หอมสิคะ” ระริกระรี้ใส่เขา

“ แต่ ว่า อรุณ นั้นหอมมากขนาดไหน คงก็เป็นคนพิสูจน์อยู่แล้วนี่คะ ว่าเมียคนนี้ เนื้อตัวหอมแค่ไหน”

คงคา สาดใส่วาจาเข้ม ใส่หล่อนในทันทีเช่นกัน

“ใครว่าหอมล่ะ ฮึ เพราะว่า มันเหม็นมากต่างหากสกปรกโสโครกอย่างมาก เพราะมันหนาไปด้วยความคาวจัด”

อรุณรตีอึ้งในคำพูดของเขา และเนื้อตัวของหล่อน ก็เต้นสั่นร้อนใจไปหมด กลัวเขาจะรู้ ว่าหล่อนแอบทำอะไรลับหลังเขา จึงได้พยายามกลบเกลื่อน

“โธ่คงคะ คุณ บ้าไปแล้วหรือยังไง อรุณ ไม่รู้ ว่าคุณพูดเรื่องอะไรกันคะ”

เสียงของคงคา ยังคงหนักแน่นที่สุด

“ไม่รู้หรือว่า คุณแกล้งไม่รู้กันแน่ ผมพูดเรื่องจริงไงล่ะ เพราะกินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้องแล้วนี่ ไอ้การที่ผมเลี้ยงคุณอยู่นี่ ให้ปรนเปรอเท่าไหร่ มันคงไม่อิ่มเอมล่ะสิ ถึงได้ร่อนเร่ ไปเติมรักร่านสวาทกับผู้ชายชู้ที่ไม่ใช่ผัว”

หล่อนตัวสั่นฟังแล้วใจหายอย่างมาก