ไม่ได้คิดอะไร
1161 Words
บทที่12
ไม่ได้คิดอะไร
“ทำไมแกกลัวมิรินหรือกลัวไม่ได้อยู่กับไอโกะ?”
คำถามของพระรามทำเอาเรย์นิ่งจนพูดอะไรไม่ออก ท่านไคที่นั่งมองสถานการณ์อยู่ก็เลยเสนอให้ไอโกะมาทำงานกับลูกเขยอย่างพระรามขืนปล่อยไว้กับหลานชายคงได้ช้ำตายก่อนแน่
“แต่เธอเป็นคนของผมไง ผมเป็นคนพาเธอเข้ามาถ้าคุณพ่ออยากได้เลขาก็ไปหาเอง!!” ผมเดินหนีขึ้นมาบนห้องเพื่อหลบสายตาDr.รามิลหมอปีศาจที่ร้ายกาจที่สุดในบ้าน นี่ยังดีว่ายังไม่แท็กทีมคุณแม่และเฮียคิน
ผมรอเวลาที่ทุกคนแยกย้ายกันเพื่อจะเดินลงมาดูไอโกะ เธอนอนพักอยู่ในห้องของเธอผมไม่คิดว่าเธอจะเป็นหนักถึงกับต้องให้น้ำเกลือขนาดนี้เลย
“คุณเรย์” ไอโกะลืมตาขึ้นมามองเจ้านายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างเตียง เสียงในบ้านเงียบแบบนี้ทุกคนคงเดินไปทานข้าวบ้านของคุณหมอคิมแล้ว
“เป็นไงบ้างดีขึ้นบ้างไหม”
“ค่ะ ดีขึ้นแล้วว่าแต่คุณเรย์มีอะไรหรือเปล่าคะ” ร่างบอบบางพยายามลุกขึ้นมานั่งแต่ก็ถูกมือหนากดลงไปไม่ให้ลุก
“นอนไปเถอะฉันแค่มาดูว่าเธอเป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้ว เรื่องวันนี้ฉันขอโทษนะถ้าเธอจะโกรธฉันก็ไม่ว่า ช่วงนี้ฉันให้เธอหยุดพักหายดีแล้วค่อยกลับไปทำงานแล้วกัน” สายตาที่เรย์มองไอโกะมันดูสับสนและซับซ้อนจนเธอต้องจ้องมองเข้าไปแต่เหมือนว่าเรย์จะรู้ตัวเลยต้องหันหน้าหนีไปอีกทาง
“ขอบคุณค่ะ” หลังจากนั้นภายในห้องนอนของไอโกะไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงเครื่องปรับอากาศ
ทั้งสองต่างใช้ความคิดบางอย่างจนกระทั้งต่างฝ่ายต่างมองหน้ากัน หัวใจของเรย์ที่ดูสับสนมันพาให้ภาพครั้งแรกที่ได้เจอไอโกะเข้ามาในหัว ภาพรอยยิ้มของเด็กสาวที่ทำให้ตนตะลึงกับความน่ารักจนหัวใจที่ด้านชามันสั่นไหว
“ไอโกะฉัน...”
ยังไม่ทันได้พูดอะไรประตูห้องของไอโกะก็ถูกเปิดพร้อมกับร่างของเด็กน้อยไอริที่เดินเข้ามาพร้อมกับขนมโดนัท เธอไม่สนใจน้าเรย์ที่นั่งอยู่เลยแต่กับปีนขึ้นไปหาไอโกะ มือเล็กๆยื่นไปจับหน้าผากเพื่อเช็คอุณหภูมิ
“ตัวไม่ร้อนแล้วค่ะพี่ไอโกะ หนูเอาขนมมาให้พี่ไอโกะด้วยนะคะ” ไอริส่งโดนัทรูปหมีสอดไส้แยมสตอเบอรี่ให้ไอโกะเรย์เลยต้องขยับเข้าไปหาเพื่อหวังจะกินอีกชิ้นที่ว่างอยู่
“ส่วนอันนี้ของหนูค่ะ มาชนกันค่ะ” จากนั้นทั้งสองก็หยิบขนมโดนัทขึ้นมาชนก่อนจะใส่ปากของตัวเอง ทิ้งให้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่เคว้งคว้างเพราะไม่มีใครคุยด้วยเลย
ความน้อยใจจึงทำให้เรย์ต้องยอมเดินออกมาแต่ก็เจอลูกน้องคนสนิทกำลังเตรียมผลไม้ที่ไอโกะชอบ ถามว่าผมรู้ได้ไงก็ผมเห็นเธอเลือกกินแต่ส้มกับแก้วมังกร อะ! แล้วก็องุ่นอีกอย่างนึง เธอไม่ค่อยชอบทานของทอดถ้าเป็นพวกต้มยำเนี่ยของโปรดเธอเลย
“นายน้องไอโกะเป็นยังไงบ้างครับ” โจยกจานผลไม้ที่ถูกจัดไว้อย่างสวยงามเข้ามาแต่ก็ถูกสายตาของเจ้านายมองอย่างไม่สบอารมณ์
“ดีขึ้นแล้วจะเข้าไปก็รีบๆ เสร็จแล้วก็ออกมาช่วยงานกูหน่อย” คำสั่งของเจ้านายทำเอาโจถึงกับขมวดคิ้ววันนี้ไม่มีงานอะไรแล้วนี่หน่า เพราะนายใหญ่จัดการเองหมดแล้ว
“นายผมถามจริงนายชอบน้องไอโกะหรือเปล่า ถ้านายชอบผมจะยอมหลีกทางให้เพราะผมอยากเห็นน้องเค้ามีความสุขแต่ถ้านายไม่ได้ชอบผมจะได้เดินหน้าจีบสักที”
คำถามที่ไร้คำตอบ....เรย์ได้แต่อ้ำๆอึ้งๆจนลูกน้องต้องจ้องหน้า เมื่อเสียงของทุกคนเดินทางกลับเข้ามาเรย์จึงรีบปฏิเสธอย่างเลี่ยงไม่ได้ทำให้ทุกคนที่ยืนอยู่ได้ยินกันหมด
“ไม่ กูไม่ได้ชอบไอโกะ”
อีกด้าน...
“ไม่ กูไม่ได้ชอบไอโกะ”
คำตอบของเรย์ทำให้ไอโกะใบหน้าชาวาบเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง เธอทำเป็นไม่สนใจเพื่อหันมาเล่นกับไอริจังที่นอนอยู่ข้างๆเธอ
“ไม่เป็นอะไรนะคะพี่ไอโกะ อกหักไม่ตายค่ะตอนหนูอยู่เกาะพี่เพลิงก็อกหักจากสาวที่บ้านคุณพ่อหนูบ่อยค่ะ”
“จริงเหรอคะ”
“ค่ะ พอวันต่อมาพี่เพลิงก็มาจีบสาวคนใหม่” เด็กน้อยช่างพูดเอาอกเอาใจแถมยังปลอบใจพี่ไอโกะของเธอ
กลางดึกคืนนั้น 4หนุ่มของบ้านกำลังคุยกันถึงเรื่องกาสิโนที่เรย์กำลังปรับปรุงและทำการตลาดใหม่จนเริ่มเห็นทิศทางที่ดีขึ้นตาก็ยังมีบางคนที่ยังไม่ยอมรับในตัวของเรย์จนเกิดการแบ่งพักแบ่งพวกกันภายในองค์กร
“เรย์หลานทำถูกแล้วค่อยๆปรับมันไป ถ้าถึงจุดที่มันดีพอแล้วแต่พวกมันยังไม่พอใจก็เชือดไก่ให้ลิงดูจะได้จบๆไป” ท่านไคออกความคิดเห็นออกมาพร้อมกับหยิบดาบเคาะศรีษะของอคินดัง โป๊ก!
“แต่เฮียว่าการใช้กำลังไม่ใช่ทางออกที่ดีนะเรย์”
“คนที่นี่ไม่เหมือนบนเกาะ ที่นี่มีการค้าอาวุธมียาเสพติดพวกมันสามารถทำอะไรโดยที่เราไม่รู้ตัว พ่อตาฉันพูดถูกแล้วถ้าจำเป็นต้องกำจัดก็ต้องทำ”
แกร๊ก!!
ไอโกะเดินออกมาจากห้องเพื่อมาหยิบน้ำดื่มก็เห็นคุณๆทั้งสี่กำลังประชุมเรื่องสำคัญกันอยู่เธอจึงก้มคำนับแต่เรย์กับลุกพรวดมาหาท่ามกลางสายตาของทั้งสามคนที่มองมา
“ออกมาทำไมจะเอาอะไรโทรมาก็ได้ เดี๋ยวเป็นลมมาอีกจะทำยังไง”
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันดีขึ้นมากแล้วแค่มาเอาน้ำเฉยๆ” ฉันชูกระติกน้ำที่มันหมดให้คุณเรย์ดู เลยถูกแย่งไปเพื่อไปเติมน้ำให้ฉัน
“คราวหลังโทรมาก็ได้เดี๋ยวทำให้”
ไม่มีเสียงตอบรับแต่มีเสียงซุบซิบดังมาจากห้องโถงทั้งสามคนกำลังดูการแสดงของหนุ่มน้อยคนเล็กของบ้านที่ปากแข็ง บอกไม่ชอบเขาแต่สายตามันหลอกกันไม่ได้
“มันโกหกเก่งเหมือนพ่อตาผมเลยใช่ไหมครับคุณตา” อคินได้ทีเอาใหญ่พระรามเลยหันมามองหน้าลูกเขยที่ลื่นไหลยิ่งกว่าปลาไหล คนแบบนี้ต้องฆ่าให้ตาย
- Writer
