รังแกคนป่วย
1171 Words
บทที่11
รังแกคนป่วย
ฉันนั่งอยู่ที่เตียงเพื่อดูคุณเรย์ปรับอุณหภูมิแอร์ให้ทำไมเขาต้องจัดที่นอนข้างๆฉันด้วย จะมานอนด้วยกันไม่ได้นะฉันเป็นผู้หญิงน่าเกลียดตายเลย
“นอนสิมองทำไม เพราะเธอนั่นแหละอยากเล่นน้ำเป็นไงล่ะเดือดร้อนฉันต้องมาเฝ้า หึ!!”
“ฉันไม่ได้ขอร้องสักหน่อย ออกไปเลยฉันจะนอนเดี๋ยวคนอื่นเข้าใจผิดหมด คุณเรย์อาจจะเสียหายได้นะคะ” แม้จะห้ามยังไงก็ไม่มีการตอบกลับทำไมคุณเรย์ถึงได้ตีมึนขนาดนี้นะ
///เรย์///
ผมบอกแล้วไงว่าผมมีเฮียคินเป็นไอดอลผมไม่ได้ชอบเธอหรอกแค่รู้สึกผิดที่จับเธอกดน้ำเฉยๆ และจะมองผมอีกนานไหมผมอุตส่าห์เสียสละมานอนเป็นเพื่อนแล้วนะ
“คุณเรย์คะไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ค่ะ” ไอโกะยังคงร้องปฏิเสธไม่ให้ชายหนุ่มมานอนเฝ้าเธอ เพราะเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก “ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวฉันโทรเรียกพี่โจก็ได้ค่ะ”
ทำไมต้องเป็นไอ้โจด้วยวะ ผมมองหน้าเธออย่างไม่สบอารมณ์ทำไม อะไรๆก็ไอ้โจ เออดีอยู่คนเดียวไปเลย ผมเดินออกมาก็เจอคนที่ไม่ควรเจอ ดึกป่านนี้ควรนอนได้แล้ว คนอายุ60ขวบแต่แอบลงมาหาขนมกินแบบนี้มันได้หรือไง!!
“ทำไมยังไม่นอนอีกครับคุณตา”
“แล้วแกเข้าไปทำอะไรในห้องหนูไอโกะล่ะ ได้จิ้มยังงง”
“คุณตา!!!!” ผมรีบวิ่งหนีขึ้นมาบนบ้านเพราะไม่อยากเสียเวลา คนไม่ได้ชอบจะไปจิ้มได้ไงเล่า คุณตาผมพูดอะไรไร้สาระจริงๆเลย
วันต่อมา
ผมเดินลงมาพร้อมกับหลานสาวเลยจัดการส่งหลานสาวไปดูไอโกะว่าเธอตื่นหรือยังไอริตัวแสบจึงเดินเข้าไปดูในห้องของเธอไม่นานทั้งสองก็เดินออกมาพร้อมกัน แต่ไอโกะมาในชุดทำงานแต่งหน้าขนาดนี้ดูแก่แดดไปแล้วนะอายุแค่22ขวบเอง แต่ปกติเธอก็แต่งนี่หว่า
“น้าเรย์ขาแม่ตัวดีของน้าเรย์มาแล้วค่ะ” ไอริจังเดินจูงมือไอโกะออกมาจากห้องนอนจากนั้นก็จับมือของน้าเรย์แล้วส่งมือของไอโกะให้น้าเรย์จับเอาไว้
“ไอริแก่แดดใหญ่แล้ว” ผมรีบจูงมือไอโกะมาทานอาหารกับทุกคนแต่ทุกคนกับมองมาที่มือของผมกับเธอ แม้เธอจะพยายามแกะออกให้ตายผมก็ไม่ยอมปล่อยหรอก
“คุณเรย์!!” จะจับอีกนานไหมเขามองกันทั้งบ้านแล้วนะ ไม่ได้ๆคุณเรย์จะแกล้งฉันไปถึงไหนกัน
“อะแฮ่ม! เมื่อคืนได้ข่าวว่าโดนไล่ออกมาเหรอเรย์” อคินยิ้มให้ทั้งสองคนที่เดินเข้ามาเรย์จึงลากไอโกะมานั่งข้างๆพร้อมส่งสายตาพิฆาตไปหาเธอ
“คนแถวนี้นะสิอยากนอนกับผมจนตัวสั่นแต่ผมไม่เล่นด้วย”
“ถุ้ยย ตาได้ยินหนูไอโกะไล่แกอย่างหมาอย่ามาตอแหลไอ้เรย์!!” ท่านไคดักคอหลานชายจนทุกคนหัวเราะลั่นแม้แต่ไอริก็ขำจนท้องแข็ง
“ดีขึ้นแล้วเหรอไอโกะ” พระรามถามไถ่อาการของเลขาลูกชายที่ดูเหมือนจะยังมีไข้อยู่บ้าง ใบหน้าซีดๆแม้จะแต่งหน้ายังไงดวงตาของเธอก็ดูเพลียๆ
“หนูดีขึ้นแล้วค่ะ” แม้จะยังเวียนหัวอยู่บ้างแต่วันนี้คุณเรย์ต้องไปโรงงานงานคงจะยุ่งมากไหนจะเรื่องประชุมอีก พี่โจคนเดียวก็คงไม่ทัน
“แน่ใจนะฉันไม่มีเวลามาดูคนป่วยนะจะบอกให้” ผมหันไปมองหน้าเธอแต่เธอกับไม่มองหน้าผม แบบนี้มันได้หรือไง
หลังจากทานมื้อเช้าทุกคนก็เดินทางมาที่โรงงานผลิตอาหาร ตอนนี้โรงงานต้องเร่งเพื่อส่งไปยังเกาะของอคินที่กำลังต้องการอาหารไปจัดในงานท่องเที่ยวประจำปี
ผมยืนมองไอโกะกับไอ้โจที่ช่วยกันทำงานแถมยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กันเห็นแล้วน่าหมั่นไส้เสียจริง ผมเรียกwอโกะให้ไปทำงานแทนผมส่วนไอ้โจให้ยืนดูอยู่ห่างๆ ถือว่านี่เป็นบททดสอบก็แล้วกัน
ไอโกะวิ่งไปวิ่งมาเพื่อทำงานตามที่เจ้านายสั่งแม้เธอจะรู้สึกว่าร่างกายไม่สมบูรณ์แต่เธอก็ยอมฝืนทำเพื่อให้งานของเธอมันเสร็จๆไป
“นายครับน้องไอโกะดูเหนื่อยๆผมไปช่วยดีกว่า” โจทำท่าจะเดินไปแต่ถูกสายตาของเจ้านายหันมามองจนตัวเองต้องหยุดชะงักทันที
“กูไม่ได้สั่ง ปล่อยเลยดื้อดีนัก!” ผมเดินกลับเข้ามาในห้องทำงานไม่นานก็มีเสียงโวยวายดังมาจากข้างนอก ผมเลยรีบออกไปดูพร้อมกับไอ้โจ ภาพที่เห็นคือไอโกะหมดสติอยู่ที่พื้น สารอะดรีนาลีนในร่างกายมันเลยทำให้ผมวิ่งไปถึงตัวของไอโกะได้เร็วกว่าไอ้โจ
“ไอโกะ!!!” ผมซ้อนตัวเธอเข้ามาในห้องทำงานแต่ชุดที่เธอใส่กระดุมติดจนถึงคอผมเลยต้องแกะออกแต่ไอ้โจมันรีบคว้ามือผมเอาไว้ ผมเลยไล่ให้มันออกไปรอข้างนอก
กระดุมสองเม็ดถูกผมปลดออกเสียงลมหายใจของเธอเริ่มดังขึ้นผมเลยรีบแกะผ้าเย็นในตู้มาซับหน้าให้เธอ ดวงตาที่ปิดสนิทเริ่มลืมตาขึ้นมามองหน้าผมในระยะใกล้ชิด
“ไข้ขึ้นทำไมไม่บอกฉันไอโกะ”
“อยากให้งานมันเสร็จเร็วๆนี่คะ” เสียงแหบแห้งของเธอทำให้เรย์ต้องหยิบน้ำมาให้เธอดื่ม จากนั้นเรย์ก็พาเธอกลับมาบ้านเพื่อให้เธอพักผ่อน
ด้านนอกตอนนี้ลูกน้องมือขวาอย่างโจกำลังรายงานเรื่องที่เจ้านายของตัวเองแกล้งไอโกะจนเป็นลม เมื่อทุกคนรู้เรื่องก็ต่างเหนื่อยใจที่ลูกชายคนเล็กของบ้านยังไม่เลิกนิสัยแบบนี้เสียที
“เรย์พรุ่งนี้พ่อจะให้ไอโกะมาทำงานกับพ่อนะ ไว้พ่อจะเอามิรินมาทำงานแทนไอโกะโอเคไหม”
“ได้ไงอะ ไอโกะเป็นคนของผมไม่ใช่ของพ่อสักหน่อย!” เรย์มองหน้าผู้เป็นพ่อที่ดูจริงจังกับเรื่องนี้มากเกินไป อคินเลยต้องเดินเข้ามาพาน้องเมียออกมาคุยเป็นการส่วนตัวหลังบ้าน
“เฮียผมผิดก็จริงทำไมคุณพ่อต้องทำแบบนี้ด้วย!!”
อคินหรี่ตามองน้องเมียที่ใส่อารมณ์ผิดปกติก็อดแซวไม่ได้ อาการแบบนี้เหมือนเด็กหวงของเข้าไปทุกทีแล้วนะไอ้น้อง
“ทำไมแกกลัวมิรินหรือกลัวไม่ได้อยู่กับไอโกะ?”
- Writer
