บทรักมาเฟีย [ซีรีย์รุ่นที่3 หลานท่านไค]

น้าเรย์มีสิทธิ์อะไรไปงอนพี่ไอโกะคะ

“ทำอะไรกัน!!”

น้ำเสียงและสีหน้าของเรย์ทำเอาทั้งสองคนสะดุ้งเฮือก จนนิรุตต้องรีบลุกขึ้นยืนแล้วขอตัวลากลับ เรย์หันมามองบาดแผลของไอโกะก็รีบหันไปมองหน้ามิรินที่เดินตามมาด้วยสายตาไม่พอใจ

“กลับไปได้แล้วและอย่ามาทำนิสัยแบบนี้กับคนของผมอีก ที่สำคัญช่วยระวังคำพูดด้วยเพราะมันจะย้อนมาทำร้ายตัวคุณเอง ไอโกะคุณเข้าประชุมไหวไหม” เรย์มองหน้าไอโกะที่นั่งกุมบาดแผลของตัวเองอยู่

“ไหวค่ะ”

“มิรินกลับไปได้แล้วอย่าให้ผมต้องนำเรื่องวันนี้บอกคุณแม่กับเฮียคินเลยนะ ที่ผ่านมาผมชัดเจนมาตลอดว่าคุณกับผมเป็นแค่ตู่นอนกัน” ผมเดินมาหยิบเอกสารและดึงมิรินขึ้นมาพอเห็นเธอเดินได้ก็เลยปล่อยให้เธอเดินเอง

อีกด้าน...

มิรินเดินกระฟัดกระเฟียดออกมาจากตึกTHE K ก็เจอนิรุตยืนรออยู่แม้มิรินจะเดินหนีแต่นิรุตก็เดินมาขวางไว้ เธอจึงกอดอกมองหน้านิรุตด้วยความไม่พอใจ โดนผู้ชายปฏิเสธก็เจ็บพอแล้วยังต้องมาเจอพวกหน้าหม้ออีกหรือไง

“มีอะไรฉันรีบ!!” มิรินขึ้นเสียงใส่นิรุตจนนิรุตต้องล้วงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินเข้ามากระซิบข้างหูของมิรินเบาๆ

“ผมช่วยคุณได้นะครับ”

ทั้งสองมองหน้ากันอย่างเข้าใจจากนั้นก็เดินขึ้นรถไปด้วยกัน แต่การกระทำทุกอย่างของทั้งคู่อยู่ในสายตาของโจที่จอดรถอยู่อีกฝั่ง โจจึงรีบลงจจากรถเพื่อนำเรื่องนี้ไปบอกกับเจ้านายของตน

หลังจากการประชุมโจก็รีบเข้ามาบอกเรื่องสำคัญกับเจ้านายที่กำลังเตรียมตัวกลับบ้าน แต่เรื่องนี้จะบอกเฉย ๆ ก็ใช่เรื่องมันต้องมีข้อแลกเปลี่ยนกันหน่อย

“มึงจะพูดก็รีบพูดมา” ผมหันไปมองหน้าไอ้โจที่ทำหน้าตาดี๊ด๊าเกินเหตุ

“ผมขอหยุดงานพรุ่งนี้หนึ่งวันพร้อมกับน้องไอโกะ แล้วผมจะบอกหมดเปลือกเลย” โจยังคงต่อรองจนเรย์ต้องลุกขึ้นยืนเพื่อจะได้สะดวกต่อการถีบมือขวาของตนเอง

“กูจะนับ1-3ไม่พูดกูจะถีบมึงออกไป ถึงบ้านก็ไปเล่น10-1ให้ตากูดูเอาไหม!!” ไอ้เวรนี่ต่อรองเก่งจริงๆถ้าเรื่องไม่ใหญ่พออย่าหวังว่าปีนี้มึงจะได้หยุดเลย

“ครับๆ จะบอกเดี๋ยวนี้แหละครับ ตอนที่ผมมาถึงผมเห็นคุณมิรินกับไอ้คุณนิรุตเจ้าเก่า ยืนกระซิบกระซาบกันอยู่ข้างล่างแถมยังออกไปพร้อมกัน แต่ไม่ต้องห่วงผมให้คนตามไปแล้วและนี่คือรูปถ่ายทั้งสองคนขับรถเข้าม่านรูด สงสัยจะไปคุยกันแน่ ๆ” เรย์มองหน้าลูกน้องที่ทำผลงานได้ดีจึงใจดีมอบวันหยุดให้หนึ่งวัน คนทำดีย่อมได้รางวัล

วันต่อมา...

///โจ///

เกินไป เกินไปแล้วววว ขอวันหยุดก็ให้แถมเจ้านายผมจะตามมาทำไมครับเนี่ย เดทของผมกับไอโกะมีตัวแถมนั่งหน้ามึนอยู่หัวโต๊ะแบบนี้ไอโกะเลยคุยแต่เรื่องงาน เฮ้ออ ใครก็ได้เอาเจ้านายผมไม่ลงโทษ10-1ที

“มึงมองหน้ากูทำไมไอ้โจ!” ยังไม่รู้ตัวอีกผมพาไอโกะมาร้านอาหารชื่อดังแต่ก็ถูกตัวแถมปาดหน้าตักหมูชิ้นใหญ่ไปกิน ทำไมนะชีวิตไอ้โจต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย

“เปล๊า! แค่ไม่คิดว่าวันหยุดของนาย นายจะมาด้วยปกติเห็นเล่นกับคุณหนูไอริ หรือไม่ก็ซ้อมฟันดาบ” ดูไม่รู้เลยว่าตั้งใจมาเป็นก้างขวางคอ นายก็นายเถอะอย่าคิดว่าผมจะยอม ครั้งนี้ไอ้โจสู้ไม่ถอยนะจ๊ะ

“กูเบื่อบ้านอยากมาเปิดหูเปิดตาบ้างมึงมีปัญหาอะไรไหม ทำไมมึงอยากมาเดทกับไอโกะสองต่อสองว่างั้นเถอะ เอองั้นกูไปก็ได้ตามสบายนะ!” เรย์หันไปบอกเลขาสาวจากนั้นก็ลุกพรวดออกไป

“พี่โจทำไมไปพูดแบบนั้นคะ ไม่น่ารักเลยนะ!” นั่นไงไอโกะของผมวิ่งตามเจ้านายผมไปแล้ว เฮ้ออ ชีวิตไอ้โจ

///เรย์///

ผมลุกพรวดออกจากโต๊ะเพราะไม่อยากทำให้บรรยากาศเสียแต่ในใจของผมรู้ดีว่ายังไงไอโกะต้องตามมา ไม่เชื่อลองนับดู 1 2 ...

“คุณเรย์คะรอฉันด้วย!” เป็นไงบอกแล้วยังไงไอโกะก็ต้องแคร์ผมมากกว่าไอ้โจ เพราะนอกจากหน้าตาแล้วผมเนี่เป็นคนดีที่สุดในบ้านเพราะผมมีเฮียคินเป็นไอดอล

“อืม มีอะไรทำไมไม่ไปนั่งกินข้าวกับไอ้โจล่ะ” สีหน้าของเรย์ทำให้ไอโกะต้องเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วฉีกยิ้มกว้างจนเห็นฟันเรียงสวย สวยตายล่ะมายืนยิ้มให้ผู้ชายแม่แรดน้อย

“คุณเรย์อย่าโกรธพี่โจเลยนะคะ ทำงานด้วยกันต้องรักกันไว้สิ”

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเพราะรู้สึกว่ามีแจ้งเตือนเข้ามาไม่หยุดแต่พอหยิบขึ้นมาก็เจอแชทของไอ้โจที่ตามให้ผมไปจ่ายเงินมันดันลืมหยิบกระเป๋าเงินมาจากรถ โธ่...ถัง...มึงไม่รู้จักโมบายแบงค์กิ้งไงวะ! ผมตอบแชทมันกลับไปว่าให้มันรอผมซื้อของอยู่ ผมจับข้อมือของไอโกะเดินมาโซนของเล่นเธอเลยตรงไปยังตู้คีบตุ๊กตา รู้ใจจังเวลาผมไม่มีสมาธิผมก็จะมาคีบตุ๊กตาพวกนี้แหละ

“คุณเรย์เก่งมากเลยค่ะ” ไอโกะมองตุ๊กตาที่ชายหนุ่มให้เธอถือไม่ว่าเธอจะเอาตัวไหนชายหนุ่มก็คีบให้จนเธอต้องเดินไปขอถุงจากคนเฝ้าตู้เพื่อมาใส่ตุ๊กตาพวกนี้

“เบื่อแล้วไปยิงปืนกัน” ผมเดินมาที่ตู้เกมส์ยิงปืนไอโกะเลยนั่งดูผมเล่นแต่แบบนี้มันจะไปสนุกอะไรผมเลยเรียกให้เธอมาลองเล่น ดูเธอกลัวแถมยังยิงไม่ได้เรื่องอีก ผมเลยต้องซ้อนเข้าด้านหลังเพื่อจับเธอเล็งจากนั้นก็ยิงซอมบี้ที่วิ่งเข้ามาจนได้คะแนนเต็ม

“เย้ๆๆ” แขนเล็กโอบเข้าที่คอของชายหนุ่มอย่างลืมตัว ชายหนุ่มจึงรีบประคองเธอด้วยการโอบเอวเธอไว้หลวมๆ สายตาที่มองกันราวกับโลกนี้มันหยุดหมุน ไอโกะรีบปล่อยมือออกจากการโอบคอแล้วก้มคำนับที่ล่วงเกินไป เรย์จึงพนักหน้าให้เธอเล็กน้อยขืนอยู่แบบเมื่อกี้อีกนิดคงเก็บทรงไม่อยู่แน่ๆ

ผมเดินออกมาจากโซนของเล่นปล่อยให้เธอแบกถุงตุ๊กตานับสิบตัวตามหลังมา คงไม่ใจดำไปหรอกเนอะถือว่าเป็นการฝึกกำลังแขนและขาไปแล้วกัน

“คุณเรย์รอแป๊บนึงค่ะ” ผมหันไปเพื่อรับถุงตุ๊กตาแต่เธอดันเดินตรงเข้าไปในร้านขนม ซื้อมาสองชิ้นคงจะแบ่งกับผมสินะ ถือว่าเป็นค่าจ้างคีบตุ๊กตาเด็กดีรู้จักตอบแทนบุญคุณ

“ไปค่ะฉันตั้งใจซื้อไปฝากพี่โจ” เอออออออ ผมเดินนำมาจ่ายค่าอาหารที่มีลูกน้องนั่งหน้างอเป็นตุ๊ดอยู่ด้านในแถมยังถูกพนักงานของร้านคุมตัวไว้สงสัยจะกลัวมันหนี กลับมาถึงบ้านผมก็เดินหนีเข้ามานั่งกับเฮียคินปล่อยให้ไอ้โจมันชื่นชมขนมไปคนเดียวกับอีแค่ขนมโธ่ทำเป็นอวด กูเนี่ยถูกกอดเลยนะมึง

“ไอ้เรย์มันเป็นอะไรทำไมไปนั่งทำหน้าหมาอยู่ตรงนั้นไอ้โจ” ท่านไคอุ้มหลานสาวเข้ามานั่งรวมกับทุกคน สายตาก็มองไปที่หลานชาย

“สงสัยจะงอนน้องไอโกะมั้งครับ น้องเขาซื้อขนมให้ผมแต่ไม่ได้ซื้อให้นาย คิกๆ”

“น้าเรย์มีสิทธิ์อะไรไปงอนพี่ไอโกะคะคุงงงงตาขาาา” เสียงของไอริที่บาดเข้าไปในหัวใจของเรย์แต่ดันสร้างรอยยิ้มให้ทุกคนในบ้าน เรย์พยายามทำสมาธิจนต้องเรียกลูกน้องเพื่อมาซ้อม10-1ที่โรงยิม