เธอเป็นแค่เลขาแต่ฉันเป็นเมีย!!!
1164 Words
โต๊ะทำงานของไอโกะถูกแม่บ้านจัดไว้ให้อย่างเป็นระเบียบไอโกะจึงเริ่มงานของเธอ การทำงานเป็นเลขาในวันแรกไม่มีอะไรน่าหนักใจเพราะเรย์ยังไม่ได้ส่งงานให้เธอเยอะ ปล่อยให้เธอค่อยๆปรับตัวไปก่อน
“นายครับน้องไอโกะเก่งจังเลยนะครับ จะว่าไปตอนที่คุณมิรินเข้ามาทำงานใหม่ๆยังทำไม่ได้เท่าน้องไอโกะเลย” โจเอาแต่ชมไอโกะจัง จนเรย์เริ่มรำคาญจึงสั่งให้ไปเอาเอกสารที่ห้างTHE K แม้โจจะทำหน้างอแต่ก็ไม่อาจขัดคำสั่งของเจ้านายแสนน่ารักของตนได้
หลังจากที่โจออกไปแล้วเรย์ก็กดโทรเรียกไอโกะเข้ามาจัดการเรียงเอกสารที่อยู่ในลัง เธอมองเอกสารที่ไม่ได้ใช้ก็ต้องแปลกใจทำไมจู่ ๆ เจ้านายถึงได้ให้เธอรื้อออกมาจัดใหม่อีกครั้ง
“วันนี้อากาศดีนะ” เรย์พูดออกมาพร้อมกับมองออกไปด้านนอกแต่ไอโกะที่มองออกไปก็หรี่ตามองหน้าเจ้านายของเธอทันที อะไรคือคำว่าอากาศดี อากาศข้างนอกอย่างกับอยู่ทะเลทราย ประสาท
“ร้อนขนาดนี้คุณเรย์บอกอากาศดี” น้ำเสียงที่ดังมาจากมุมห้องทำให้เรย์ต้องหันไปมอง สายตาของไอโกะเริ่มบ่งบอกถึงความหงุดหงิดเพราะเอกสารพวกนี้มันทำให้เธอเสียเวลามากๆ
“ใช้งานแค่นี้ไม่พอใจหรือไง”
“คุณเรย์คะ เอกสารพวกนี้คุณเรย์เป็นคนให้ฉันคัดเพื่อเอาไปทิ้ง นี่คุณกำลังแกล้งฉันอยู่ใช่ไหมคะ!” สายตาอำมหิตส่งไปหาเรย์ที่นั่งอมยิ้มอยู่ที่โต๊ะทำงาน รอยยิ้มที่เหมือนผู้ชนะทำให้ไอโกะต้องวางงานในมือลงแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“ว้า...จับได้ซะแล้ว ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะของเรย์มันทำให้ความอดทนของไอโกะหมดไป เธอเดินสะบัดบ๊อบออกไปนั่งสงบสติอารมณ์ของตัวเองก่อนที่จะทนไม่ไหวกระโดดกัดหูเจ้านายผู้สูงส่งเข้า
“คุณเรย์ หืมมม หลอกให้เสียเวลาไปเป็นชั่วโมงดูสิงานฉันไม่เสร็จแน่ ๆ!!”
“สวัสดีครับ ผมนิรุตที่นัดคุยกับคุณเรย์ไว้” ชายหนุ่มหน้าตาดีเดินเข้ามาหาไอโกะที่โต๊ะเธอจึงรีบลุกขึ้นเพื่อก้มคำนับ
“รอสักครูนะคะ” ไอโกะเดินมาเคาะประตูจนเสียงด้านในขานรับเธอจึงเรียนให้ทราบถึงแขกคนสำคัญที่เดินทางมาถึง เมื่อได้รับคำอนุญาตเธอก็พาคุณนิรุตเข้ามาจากนั้นก็ออกไปเตรียมน้ำดื่มทั้งกาแฟและน้ำเย็นเข้ามาเสิร์ฟ
///เรย์///
คุณนิรุตคือลูกชายของคุณนิพนธ์คนที่คุณตาผมเคยมอบหมายให้ดูแลเขตเหนือ ที่ผ่านมาก็ไม่มีปัญหาอะไรแต่พอมีคนรู้ว่าผมจะเข้ามาสืบทอดอำนาจ ทุกคนในเขตบางคนก็เริ่มต่อต้านไม่พอใจอยากจะบริหารกันเองทำให้เกิดเรื่องวุ่นวายเล็กๆน้อยๆไม่จบไม่สิ้น
“ผมอยากได้คำตอบว่าคุณเรย์จะแก้ปัญหานี้ยังไง” นิรุตมองหน้าลูกชายคนเล็กของผู้มีอำนาจชี้เป็นชี้ตายของคนในประเทศนี้ได้
“ตอนนี้ผมยังได้รับตำแหน่งผู้สืบทอดเลยครับ ปัญหาตอนนี้มันก็แค่การประท้วงทางคุณนิรุตก็ได้รับมอบหายให้ดูแลเขตไม่ใช่หรือไง ปัญหาแค่นี้ทำไมถึงจัดการไม่ได้” เรย์ย้อนถามนิรุตที่ทำหน้าตกใจเมื่อเรย์พลิกบทบาทจากเด็กหนุ่มคนเมื่อกี้เป็นคนแข็งกร้าวขึ้นมาทันที
“ผมไม่ได้มีอำนาจในการตัดสินใจขนาดนั้น”
“งั้นก็ดีตำแหน่งที่คุณตามอบให้พ่อคุณและคุณในการดูแลเขตผมขอคืน ในเมื่อทางคุณทำอะไรไม่ได้ผมจะได้ให้คนที่พร้อมเข้าไปจัดการ!”
นิรุตมองดวงตาที่แข็งกร้าวของเรย์ก็ต้องเบนสายตาไปทางอื่น เด็กคนนี้ไม่ได้มาเล่นๆจะล้มคงไม่ง่าย ต้องรอจังหวะอย่างเดียวหากเข้าเขตเหนือไปคงต้องให้ลูกน้องต้อนรับให้สมเกียรติ
ด้านนอกของห้องทำงาน สาวสวยในชุดเดรสสีแดงทรวดทรงงดงามเดินก้าวเข้ามาโดยไม่แจ้งไอโกะที่กำลังนั่งทำงานอยู่ ไอโกะจึงรีบมาขวางไว้แต่ก็ถูกสาวตาของสาวสวยคนนั้นมองตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ขอโทษนะคะคุณเรย์มีแขกค่ะ” ไอโกะยืนขวางประตูเอาไว้แต่สาวสวยคนนั้นเดินเข้ามายืนต่อหน้าเธอทำให้เธอต้องสบตาอย่างไม่เกรงกลัว
“นี่เหรอเลขาที่เขาชมว่าสวยนักสวยหนา หน้าตาก็ดูบ้านๆเรย์ไปคว้ามาจากไหนกัน หลบไป!!”
“ขอโทษนะคะถ้าไม่ได้นัดต้องรอก่อนค่ะ ฉันคงให้คุณเข้าไปไม่ได้”
“แกเป็นแค่เลขาแต่ฉันเป็นเมียของเรย์หลบ!!” ร่างของไอโกะถูกดันให้หลบจนเธอเซไปกับโต๊ะทำงาน ประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับสาวสวยที่ก้าวเข้าไปทำให้เรย์และแขกคนสำคัญอย่างนิรุตหันมามอง
“คุณเรย์!” ไอโกะวิ่งตามเข้ามาแต่เรย์ยกมือห้ามไม่ให้เธอพูด เธอจึงเดินออกมาจากห้องด้วยความหงุดหงิด
“มิริน! มารยาทรู้จักบ้างไหม!!” เรย์เดินเข้ามาหาสาวสวยที่เคยแอบกินกันมานานหลายเดือนแต่ดูเหมือนว่าคู่นอนของตนจะไม่พอใจกับเลขาหน้าห้อง
“คุณไปเอาเลขานั่นมาจากไหน!!” มิรินขึ้นเสียงใส่เรย์จนนิรุตต้องลุกขึ้นมาเพื่อเดินมาลากลับก่อน ดูท่าว่าเรย์จะต้องเคลียร์ปัญหายาว
“ผมขอตัวก่อนดีกว่าครับ ดูท่าคุณเรย์คงต้องเคลียร์อีกยาว” นิรุตเดินออกมาก็เห็นเลขาหน้าห้องกำลังทายาที่หัวเข่าจากการล้มเมื่อกี้ ตนจึงรีบเดินเข้าไปหาเพื่อแสดงความเป็นสุภาพบุรุษ
“เป็นอะไรมากไหมครับคุณไอโกะ เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงดังมาจากข้างนอก”
“ไม่เป็นอะไรค่ะแผลแค่นี้เอง” ไอโกะยิ้มให้คุณนิรุตแต่คุณนิรุตกับเดินเข้ามาคุกเข่าเพื่อดูแผลของเธอ แม้เธอจะปฏิเสธแต่นิรุตกับจ้องตาเธอจนเธอต้องหยุดนิ่ง
“ผมมีพลาสเตอร์เดี๋ยวผมแปะให้กันเชื้อโรค” ไอโกะยอมให้นิรุตทำแผลให้เธอช่างเป็นผู้ชายที่ทั้งหล่อแถมยังใจดีอีกต่างหาก
“ขอบคุณค่ะ เห็นไหมฉันบอกแล้วว่าแผลเล็กนิดเดียวเอง”
ทั้งสองสบตากันทำให้นิรุตเห็นความสดใสในแววตาของเธอสาวน้อยที่มีใบหน้าจิ้มลิ้ม แถมยังมีกริยามารยาทดีไม่แปลกใจเลยทำไมคุณเรย์ถึงเลือกเอาเธอไว้ข้างกายมากกว่าคู่นอนคนนั้น
แกร๊ก!!
“ทำอะไรกัน!!”
- Writer
