05 | ร้ายมา ร้ายกลับ
1295 Words
คอนโด C
ติณห์เร่งความเร็วบนท้องถนนจนมาถึงคอนโดมิเนียมส่วนตัวภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที แน่นอนว่าเหยียบคันเร่งจนมิดขนาดนี้ ทำคนข้างๆ แทบอ้วก
ดีหน่อยที่ดื่มไวน์ไปแค่ไม่กี่แก้ว ไม่งั้นงานนี้มีเลอะแน่นอน
“ไม่ไหวเหรอ?” หันไปถามคนที่แทบทรงตัวไม่อยู่ หน้าสวยๆ ซีดขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คิดจะท้าทายระบบ ควรรู้ไว้ว่านี่มันแค่น้ำย่อย ของจริงยังไม่มาเลย
“ไหว~” เสียงสั่นๆ บ่งบอกว่าฝืนทุกอย่างทำใบหน้าคมคายผุดรอยยิ้มจางๆ
“หึ! ดี อย่าสำออยให้เห็น อย่าทำตัวเป็นภาระถ้าคิดจะอยู่ด้วยกัน”
“มั่นใจจังเลยนะคะว่าหนูจะมาเป็นภาระ” ใบหน้าสะสวยเชิดขึ้น มือเรียวตบแก้มตัวเองเบาๆ เสมือนกำลังเรียกสติของตัวเองให้กลับมา
“ต้องทิ้งงานเพื่อหอบเธอมาที่นี่นี่ยังไม่เรียกว่าภาระอีกเหรอ?”
“ชีวิตคู่มันต้องมีเวลาให้กันค่ะ แต่พี่ไม่เปิดใจ แล้วจะรู้ได้ไงว่าเราจะไปกันรอดไหม”
“ไม่รู้ อยู่ได้ก็อยู่ อยู่ไม่ได้ก็รีบกลับไปในที่ของเธอ ฉันแค่ทำตามหน้าที่ของตัวเอง”
“ดีค่ะ ทำหน้าที่ของตัวเองน่ะดี มันจะได้ชินค่ะ เพราะหนูไม่มีวันร้องไห้กลับบ้านเด็ดขาด”
“ถามจริงๆ นะ เพราะอะไรถึงยอมให้พวกผู้ใหญ่จับคลุมถุงชน เอาจริงๆ อย่างเธอก็ไม่น่าจะหายากปะ แค่ผู้ชายสักคน” ดีไม่ดี วิ่งมาหาให้เธอเลือกด้วยซ้ำ สวยๆ แบบนี้
“หนูทำเพื่อความสบายใจของคนที่หนูรัก”
“คนที่เธอรักสบายใจ แล้วฉันล่ะ?”
“พี่เป็นผู้ชาย การมีเมียเป็นตัวเป็นตนมันก็ไม่ได้แย่นะคะ การมีคนดูแลมันเป็นเรื่องที่ดี”
“อย่างเธอนี่นะจะมาดูแลฉัน?” ปรายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้า จะว่าหยาบคายก็ช่าง ไม่เคยแคร์ใครอยู่แล้ว
“ค่ะ หนูเนี่ยแหละจะช่วยดูแลพี่เอง อย่างน้อยๆ ก็ไม่เหงาเพราะมีหนูอยู่เป็นเพื่อน มีเพื่อนกินข้าว พอไม่ได้อยู่คนเดียวต่อไปนี้ก็จะได้ไม่เหงา”
“แล้วใครบอกเธอว่าฉันเหงา”
“คุณลุงบอกว่าเพื่อนพี่เขามีเมียกันหมดแล้ว เหลือแค่พี่ที่ยังอยู่แบบโสดๆ ไปวันๆ คุณลุงเป็นห่วงมาก กลัวว่าพี่แก่ตัวไปจะไม่มีคนดูแล” หืม! แล้วไม่ถามกูสักคำว่าอยากให้ช่วยดูแลไหม
แล้วสภาพเธอที่ตัวเล็กแค่นี้ เอวเล็กๆ นุ่มนิ่มแบบนี้นี่นะ จะเอาแรงที่ไหนมาดูแลกูวะ ที่มองเห็นมันมีแต่คำว่าภาระเต็มไปหมด
ภาระล้วนๆ ภาระทั้งนั้น!
แต่เอาเถอะ พูดไปยัยเด็กเปรตนี่ก็เถียงกลับ จัดให้หนักจนร้องไห้กลับบ้านเลยเห็นจะดี!
“หนูยังไม่มีเสื้อผ้าใส่ วันนี้ต้องใส่เสื้อผ้าของพี่นอนนะ คงไม่หวงใช่ไหม… หนูชอบตัวนี้” เออดี! ให้มันได้แบบนี้สิวะ พูดเองเออเอง เลือกเสื้อผ้ากูเหมือนกูเต็มใจให้เลือก
แล้วหยิบถูกตัวโปรดของกูซะด้วย!
“ตัวใหญ่มาก แต่ใส่แทนกางเกงเลยก็น่าจะได้อยู่ หนูเอาตัวนี้ละกันนะคะ”
“ฉันขัดอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่ ดีกว่าต้องทนเห็นเธอแก้ผ้านอน แบบนั้นมีฝันร้ายแน่นอน สยอง” ส่ายหน้าไปมาเหมือนคนเห็นผี นี่ก็ยังแค่น้ำจิ้ม ของจริงยังไม่มา ทนปากของคนอย่างเขาให้ได้ก็แล้วกัน
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูไม่เหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาของพี่แน่นอน อย่างน้อยๆ ก็ไม่ได้จะยอมนอนด้วยกันง่ายๆ”
“ไม่คิดจะอ้าขาให้ฉันเอาว่างั้น?”
“ไม่ค่ะ จนกว่าพี่จะเปิดใจ” มาเปิดจงเปิดใจอะไรก่อน ถ้าให้เปิดใจ เปิดอย่างอื่นง่ายกว่าไหม?
อย่างเช่นเปิดบนเปิดล่าง จากนั้นก็แทงให้ยับ เอาให้ร้องไห้กลับบ้านไม่ทันเลยเป็นไง!
“ปกติพี่อยู่ที่นี่เป็นหลักเลยใช่ไหมคะ คุณลุงบอกว่าพี่ไม่ค่อยกลับบ้าน”
“เอาเสร็จที่ไหน ก็นอนที่นั่น” ตอบตรงๆ พร้อมกับมองหน้า มิลลิเองก็ไม่หลบตาเช่นกัน
“ถือว่าสำส่อนมาก”
“ธรรมดาของคนโสด จะไปไหนหรือทำอะไรก็ได้ ชีวิตเป็นของฉัน คนอื่นไม่มีสิทธิ์มาบงการอยู่แล้ว”
“แต่ต่อจากนี้ เวลาจะทำอะไรก็คงต้องคิดให้มากกว่าเมื่อก่อน ถูกไหมคะ”
“ไม่นะ ก็คงแล้วแต่อารมณ์ อยากทำอะไรก็ทำ เหมือนเดิม เธอมีปัญญามาเปลี่ยนคนอย่างฉันไหมล่ะ”
“ก็อาจจะมีนะคะ” แค่นั้นแหละ ติณห์หลุดเสียงหัวเราะออกมาทันที
“หัวเราะอะไรคะ”
“ตลกในความมั่นใจของเธอยังไงล่ะ ใช้อะไรคิดว่าเธอจะเข้ามาเปลี่ยนแปลงคนอย่างฉันได้”
“ความรักไงคะ ความรักคือสิ่งที่จะเปลี่ยนคนได้”
“อ้อ… แต่โทษทีนะ คนอย่างฉันไม่เคยรักใคร” ตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ จะเพิ่มความมั่นหน้าให้ด้วยก็ยังได้ ไม่สน ไม่แคร์ มั่นใจว่าไม่หลงรักใครแน่ๆ ไม่มีทาง
“อ้อ… ที่เธอบอกจะทำงานแลกเงิน จำได้ไหม”
“พี่จะให้หนูทำอะไรคะ”
“มันก็มีหลายอย่างที่ต้องทำ แต่เห็นว่าดึกแล้ว เอาเป็นว่าคืนนี้เธอพักก่อน พรุ่งนี้ค่อยตื่นมาทำ”
“ตื่นมาทำ?”
“ซักผ้า กวาดบ้าน ล้างจาน ทำอาหาร หรือเธอคิดว่าฉันจะให้เธอทำอะไร” เอียงคอถาม รอยยิ้มเยาะผุดขึ้นบนมุมปาก อย่างชอบ ยิ่งเห็นเธอมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตายิ่งชอบมากเลย
“พี่จะใช้งานหนูเหมือนหนูเป็นแม่บ้านไม่ได้นะ”
“อยู่ด้วยกันเธอก็ต้องช่วยฉันทำไหมล่ะ เงินที่ต้องจ้างแม่บ้าน ต้องแบ่งให้เธอใช้ ดีไม่ดีต้องใช้เยอะกว่าแม่บ้านด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นกรุณาทำงานให้คุ้มกับค่าจ้างด้วย”
“กวาดพื้น ถูพื้น ล้างจาน ซักผ้า อันนี้พอได้ แต่หนูไม่ทำอาหารนะ ไม่ทำเด็ดขาด”
“ทำไมอ่ะ ทำไม่เป็นหรือรสชาติห่วยมาก?”
“ทั้งสองอย่างค่ะ ถ้ารู้แบบนั้นแล้ว พี่ยังจะให้หนูทำอยู่ไหมคะ ได้นะ ถ้าพี่อยากท้องเสียวันละแปดรอบ เดี๋ยวหนูจัดให้ พี่กินคนเดียวนะ หนูไม่กิน” มิลลิไหวไหล่ขณะตอบกลับได้เจ็บแสบพอกัน
คิดว่าจะใช้วิธีนี้แล้วจะไล่เธอกลับได้เหรอ ไม่มีวันหรอก ทุกอย่างมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นแน่ๆ ร้ายมาเธอก็จะร้ายกลับ ไม่ยอมโดนเอาเปรียบ และไม่ยอมโดนแกล้งจนต้องร้องไห้กลับบ้านแน่นอน
“ทำไม่เป็นก็ไปเรียน”
“เอาตังค์ที่ต้องไปลงเรียนมาซื้อข้าวกินเลยดีกว่าไหมคะ”
“เปลือง”
“งั้นพี่ก็ต้องเป็นคนทำแล้วล่ะค่ะ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว พรุ่งนี้ขอข้าวต้มปลาดอลลี่ละกันนะคะ ขอน้ำซุปเข้มข้น ใส่ปลาเยอะๆ ขอแบบปลาไม่คาวด้วยนะคะ พรุ่งนี้เช้าเดี๋ยวหนูตื่นขึ้นมาทาน”
“นี่เธอ!”
“เออ ลืมไปเลย กระเทียมเจียวด้วยค่ะ อย่าลืมใส่กระเทียมเจียวเยอะๆ ด้วยนะคะ หนูชอบมากเลย” เด็กแสบขยิบตาท้าทายใส่คนที่กำลังถลึงตาใส่ ทีใครทีมัน และคราวนี้มันเป็นทีของเธอ
——————————
Nc++ มาตอนไหนคะ 555555 ทุกคนคิดว่าพี่ติณห์จะตบะแตกอีพีไหน ??
- Writer
