เธอก้มหน้าแล้วเดินตามหลังเบญจมินทร์ไปที่รถของเขาในทันที
“ทำไมไม่ไหว้พ่อกับแม่พี่หน่อยล่ะ”
เธอไม่มีคำตอบให้เขา ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองพวกท่านด้วยซ้ำไป ทั้งที่ใจจริงอยากจะทำความเคารพและไหว้พวกท่าน
แต่ช่างเถอะ ถึงอย่างไรเรื่องมันก็ผ่านมาแล้วและเธอเองก็คงจะไม่ได้พบกับพ่อและแม่ของเขาอีก
โดยเฉพาะแม่ของเบญจมินทร์
กุญแจรถของเขาอยู่กับเธอ วสุกัญญาปลดล็อกรถแล้วเดินเร็วเ ๆ เพื่อเปิดประตูทางตอนหลัง ให้เขาพาลูกเข้าไปนอนที่ในนั้น ก่อนที่ตัวเธอเองจะตามเข้าไปด้วย
แต่แล้วข้อมือของเธอก็ถูกเขาจับเอาไว้แล้วดึงไม่ให้ขึ้นนั่งที่ตอนหลังกับลูก
“เห็นพี่เป็นคนขับรถหรือไง ไปนั่งหน้าด้วยกัน”
วสุกัญญาเม้มปากน้อย ๆ ออกแรงดึงข้อมือของตัวเองออก แล้วเปิดประตูที่ฟากข้างคนขับขึ้นนั่ง นี่ก็ดึกมากแล้ว เธอทำงานมาทั้งวัน ไร้เรี่ยวแรงจะมีปากเสียงทะเลาะกับใคร ยิ่งเป็นเบญจมินทร์ด้วยยิ่งไม่ควรไปมีเรื่องกับเขาเป็นอันข
