“ทำไมคุณไม่อุ้มแกลงมาล่ะคะ ฉันจะได้พากลับเลย”
“ขึ้นไปอุ้มเองไหม พี่เจ็บแขน อุ้มไม่ไหวแล้ว”
วสุกัญญามองเข้าไปด้านในแล้วรู้สึกกังวลเล็กน้อย งานเลี้ยงคนเริ่มซา แต่ยังมีเสียงคุย เสียงหัวเราะดังบ้าง เบาบ้างสลับกันอยู่ที่สวนด้านใน
“จะเข้ามาไหมหรือจะให้ลูกนอนที่นี่”
เขาบอกพร้อมส่งสายตาท้าทายนิด ๆ ให้เธอ วสุกัญญามองวัดใจกับเขาแล้วก็สั่งเสียงแข็งไปว่า
“เดินนำสิคะ”
เบญจมินทร์ไม่ได้หลบ ๆ ซ่อน ๆ แอบพาเธอเข้าบ้าน เขาพาเธอเดินผ่านคนที่นั่งดื่มอยู่ในงาน แล้วยังแวะคุยแวะทักทายคนอื่น ๆ ที่เหมือนจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาอีกเป็นนาน จนเธออยากจะถามทางว่าห้องของเขาอยู่ไหน จะขอขึ้นไปรับลูกกลับบ้านเอง แต่แล้วเขาคงอ่านท่าทีของเธอออก เห็นทำหน้ายิ้ม ๆ ก่อนจะตบไหล่คนที่คุยด้วยแล้วเดินนำเธอเข้าบ้านไป
ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เธอได้เข้ามาในบ้านครอบครัวของเขา
“ทางนี้” เขาบอกพร้อมกับเดินนำหน้าเธอไปเรื่อย ๆ
