6
1079 Words
“ชอบพูดจาปัดพี่แบบนี้เรื่อยเลยนะ”
เบญจมินทร์เอ่ยแทรกด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นจากเดิมไม่น้อย วสุกัญญาเลยใช้โอกาสนี้เปลี่ยนเรื่องสนทนาด้วยการเตือนเขาเพราะกลัวว่าจะทำให้ลูกที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมา
“กรุณาลดเสียงด้วยค่ะ”
“พี่ขอโทษ” เบญจมินทร์พึมพำอย่างหัวเสีย ก่อนจะพากันเงียบไป ครึ่งนาทีต่อจากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้น “คืนนี้พี่ขอใช้สิทธิ์ที่พี่เคยบอกหนูไว้ จำได้ไหม”
เธอมองสบตาเขาแล้วก็นึกถึงเงื่อนไขของเบญจมินทร์ที่เขาเคยขอเอาไว้เมื่อตอนที่เขาตอบรับว่าจะเป็นเพียงสถานะของลุงของเด็กหญิงสวรินทร์
“ตลอดหกปีพี่ไม่เคยค้างที่นี่เลย คืนนี้พี่จะขอหักสิทธิ์ของพี่หนึ่งครั้ง” เบญจมินทร์บอกด้วยเสียงและท่าทีที่ดูสงบลงและมันทำให้เธอรู้สึกแปลก ๆ กับคำพูดของเขา จึงขยับตัวถอยหลังออกห่าง พร้อมสูดลมหายใจเข้าปอดยาว ๆ เดินเลี่ยงไปดึงประตูบ้านให้เปิดออกอ้ารอเขา พร้อมกับพูดให้เขาได้ฉุกคิดขึ้นบ้าง
“ไม่ดีหรอกค่ะ เกิดภรรยาของคุณรู้เข้า…”
“พี่มานอนบ้านของน้องสาว ไม่ดีตรงไหน”
ท่าทีของเขาเริ่มคุกคามและเธอไม่อยากให้เขาใกล้ชิดเธอมากไปกว่านี้
เขานำเรื่องที่เธอแนะนำกับคนอื่น ๆ หากมีใครถามว่าเขาเป็นใคร อย่างคนที่ทำงานของเธอ เป็นต้น เธอก็จะตอบไปว่าเบญจมินทร์คือพี่ชายห่าง ๆ
ครั้งนี้เขาได้ทีจึงนำเรื่องนี้ขึ้นมาพูดเหน็บใส่เธอ เมื่ออ้างไปถึงภรรยาของเขา
วสุกัญญายืนจ้องเขานิ่งเป็นนาที ที่ไม่อยากให้เขามานอนที่บ้านหลังนี้ ไม่ใช่เพราะโกรธหรือเกลียดเขา แต่ที่เธอทำไปเพราะด้วยความหวังดีอย่างใจจริง เธอไม่อยากให้เขาต้องมีปัญหากับภรรยา ไม่อย่างนั้นแล้วคงจะกระทบกับหลาย ๆ เรื่องที่ซึ่งล้วนแล้วไม่เป็นผลดีกับเขาเลยแทบทั้งสิ้น
คิดแล้วก็อดถอนลมหายใจออกมายาว ๆ อีกครั้งไม่ได้ นึกหาทางว่าจะไล่เขาอย่างไรดี
เบญจมินทร์เองก็เงียบไปเช่นกัน แต่ในความเงียบก็หาใช่ความยินยอมไม่ เขาไม่เคยออกปากขออะไรเลย แต่คืนนี้เขาขอใช้สิทธิ์ของตัวเองนอนที่นี่ทำไมถึงจะไม่ได้ คิดอย่างดื้อดึงพร้อมกับนึกหาคำพูดเพื่อใช้ตอบโต้หากวสุกัญญายกเอาเรื่องอะไรขึ้นมาขัดเขาอีก
ขณะที่บรรยากาศโดยรอบกำลังมาคุอยู่นั่นเอง เสียงเล็ก ๆ ก็ดังขึ้นที่ทางด้านหลังของเบญจมินทร์
“แม่ขา”
ทันทีที่จบเสียงเรียก วสุกัญญาก็รีบเดินเลี่ยงไปหาลูกในทันที “ว่ายังไงคะ”
“น้องนอนไม่หลับนะคะ เสียงดังมาจากไหนไม่รู้ น้องสะดุ้งตื่นเลยค่ะ ฝันร้ายด้วย”
“ตกลงว่าน้องนอนหลับหรือนอนไม่หลับกันแน่เนี่ย” เธอกล่าวเย้าลูกแล้วโอบร่างกลมเข้ามาอุ้ม นึกโกรธคนที่ทำเสียงดังเมื่อครู่นี้ จนลูกต้องตื่นขึ้นมา ทั้ง ๆ ที่เพิ่งเข้านอนไปไม่นาน
แม่ตัวดียอมให้เธอกอดก่อนจะเห็นว่าคุณลุงขวัญใจของตนยืนอยู่ในบ้านด้วย
“คุณลุงยังไม่กลับหรือคะ มานอนกับน้องกับคุณแม่ไหมคะ”
วสุกัญญาตกใจที่ลูกเอ่ยชวนเขา อ้าปากจะบอกว่าไม่ได้แต่แล้วเบญจมินทร์กับพูดแทรกเธอขึ้นมาก่อน
“แม่น้องก็เพิ่งชวนพ่อเหมือนกันนะ”
วสุกัญญาตวัดตามองเขา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เบญจมินทร์พูดแทนตัวเองว่า ‘พ่อ’ เวลาอยู่ต่อหน้าเด็กหญิงสวรินทร์ ยิ่งเห็นเขายิ้มเจ้าเล่ห์ตอบกลับมาก็ยิ่งโมโห แล้วถึงได้เปลี่ยนคำเรียกตัวเองใหม่ในประโยคต่อมา
“แม่น้องเพิ่งชวนลุงให้นอนด้วยกันที่นี่ เมื่อกี้นี้เองครับ”
ได้ยินว่าลุงเบญจะนอนที่นี่ด้วยก็ร้องดีใจไปตามประสาเด็ก “เย้ ๆ”
เบญจมินทร์ถือโอกาสนี้ตรงเข้ามารับเจ้าของร่างกลมเข้าไปอุ้มแนบอกบ้าง รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นกว่าเมื่อครู่นี้ลิบลับ แล้วรีบพาลูกเข้าไปยังห้องนอนอย่างเดิมโดยมีสายตาของคนเป็นแม่มองตามหลังด้วยความรู้สึกที่ไม่ใคร่จะสบายใจเท่าไรนัก
วสุกัญญาไม่สบายใจที่เขาทำตัวใกล้ชิดกับลูกแบบนี้ ตัวเธอเองนั้นไม่ได้นึกสนใจสายตาของใครนักหรอก เธอสนก็เพียงแต่หญิงสาวที่เป็นภรรยาของเบญจมินทร์และครอบครัวของภรรยาเขาเท่านั้น
กลัวว่าทางนั้นจะมองเบญจมินทร์ไม่ดี มองว่าเขาทำตัวนอกลู่นอกทาง จนอาจมีปัญหาครอบครัวได้ในภายหลัง และอาจทำให้เขาต้องกลับมาตกต่ำอย่างเดิม
หญิงสาวยืนมองที่นอกห้องแบบนั้นเป็นนานก่อนจะแว่วเสียงเรียกดังมาถึงตรงที่เธอยืน
“แม่ขา เข้ามาในห้องน้องหน่อยค่ะ”
วสุกัญญาเข้ามาในห้องของลูกแล้วเสียงใสแจ๋วก็พูดขอขึ้นว่า “น้องให้คุณลุงนอนกับน้องในห้องนี้ได้ไหมคะแม่”
เธอมองแม่ตัวดีด้วยสายตาเหนื่อยหน่ายหัวใจ
ปกติแล้วเด็กหญิงสวรินทร์ไม่เคยงอแงอ้อนขอให้ใครมานอนที่บ้าน กับเบญจมินทร์เจ้าตัวก็เคยเอ่ยขอมาแล้วหนหนึ่งและเธอเคยบอกลูกไปแล้วว่าไม่เหมาะที่เบญจมินทร์จะมานอนที่บ้านนี้
รอบนี้ไม่วายยังจะขอให้เขามานอนในห้องนี้ไม่พอ ยังวุ่นวายกับการจัดที่นอนให้กันอีกต่างหาก แล้วยังเสียสละผ้าห่มของตนเองให้เบญจมินทร์อีกด้วย
เธอนิ่งเงียบคิดหาเหตุผลอยู่อึดใจแล้วค่อยใช้เสียงที่สงบที่สุดบอกลูกกลับไปว่า “แม่เพิ่งนึกได้ว่าคุณลุงอาจจะยังไม่พร้อมมาค้างที่บ้านของเรา น้องเห็นไหมคะว่าคุณลุงไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย ชุดนอนก็ไม่มี ผ้าเช็ดตัว แปรงสีฟัน หมอน ผ้าห่มก็ไม่ได้เอามา แม่ว่าเอาไว้วัน...”
เบญจมินทร์อ้าปากจะเถียงว่าเขาพร้อมจะนอนกับเมียและลูกของเขาเสมอ ไม่ต้องเตรียมตัวอะไรทั้งนั้น แต่แล้วเสียงเล็ก ๆ ก็เถียงสู้แทนเขาก่อนที่เส้นเสียงของเขาจะทำงานเสียอีก
- Writer
