Chapter 13 ของมันเคย ๆ

1499 Words

Chapter 13 ของมันเคย ๆ “นายเลิกพูดว่าฉันเป็นผู้หญิงของนายสักทีเถอะ!!” “เธอก็หัดยอมรับสักทีเถอะว่าเธอเป็นของฉัน การยอมรับความจริงไม่ทำให้ใครตายหรอกนะ” ใบหน้าทะเล้นยื่นคางไปเกยไว้บนไหล่ของชานมพร้อมกับวางโทรศัพท์มือถือลงก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างโอบกอดเอวบางไว้แน่น กลิ่นหอมอ่อน ๆ ปะทะจมูกช่วยให้ฮักผ่อนคลายอย่างไม่ทราบสาเหตุ แม้ชานมจะพยายามดิ้นมากแค่ไหนแต่ฮักยังคงไม่ยอมปล่อย เขากอดตัวนุ่มนิ่มของชานมไว้อย่างนั้นแล้วหลับตาลง “อยู่นิ่ง ๆ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไร” “ไม่! ปล่อยฉัน” ชานมพยายามดิ้นเพื่อให้ตัวเองเป็นอิสระแต่ฮักกลับยิ่งรัดเธอแน่นราวกับงูรัดเหยื่อ ทุกครั้งที่อยู่ใกล้ฮักเธอรู้สึกไม่ปลอดภัยเลยสักนิด ถึงแม้ว่าฮักจะไม่เคยขืนใจเธอแต่ชานมรู้ดีว่ามันยังไม่ถึงเส้นตายของเขาต่างหาก... พยายามดิ้นอยู่นานลมหายใจอุ่น ๆ ของคนด้านหลังเริ่มหายใจแรงขึ้นจนชานมรู้สึกได้ “เห็นไหมเธอขยับตัวมากมันตื่นตัวเลย...” เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบข้างหูก่อนจะแอบขบเม้มใบหูเล็กเบา ๆ หยอกล้อ ชานมสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่กำลังเติบโตขึ้นบริเวณก้นก็ถึงกับชะงักนั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ “!!!” “อืมมม” กลิ่นหอมอ่อน ๆ และผิวกายนุ่มนิ่มกำลังมอมเมาฮักเป็นอย่างดี ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทุกครั้งที่อยู่ใกล้ชานม เขาต้องใช้ความอดทนมหาศาลมากเพื่อยับยั้งตัวเอง ตัวเล็กบอบบางแค่นี้ถ้าเขาจับยัยลูกไก่อุ้มกระแทกคงตัวปลิวแน่ ๆ ต้องทะนุถนอมหน่อยสินะ… “ฮัก อย่าคิดทำอะไรบ้า ๆ นะ!” “แค่คิดก็ไม่ได้เหรอ?” “ไม่ได้!!” ชานมตวาดลั่น ยิ่งฮักพยายามคลอเคลียใบหน้าบนไหล่เธอมากแค่ไหนชานมก็รู้สึกได้ถึงความอันตรายมากเท่านั้น มือสากจากที่กำลังรวบเอวของเธอเอาไว้ก็ค่อย ๆ เคลื่อนย้ายลอดผ่านชุดนักศึกษาตัวบางเข้าไปด้านใน “หยุด!!” มือเล็กตะปบไว้ทันควันก่อนที่เขาจะเลื่อนสูงขึ้นอีก “ของมันเคย ๆ นิดเดียวก็หวงเหรอ?” “ปล่อยนะฮัก เลิกเล่นแบบนี้สักทีเถอะ!” “ฉันเคยเล่นที่ไหนกันก็จะเอาจริงตลอด ว่าแต่เมื่อไหร่จะให้เอา?” รอนานแล้ว… เสียงแหบพร่ากระซิบเย้ายวนเจือปนด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ดวงตาคมเข้มยังคงปิดเปลือกตาเอาไว้ จมูกโด่งซุกไซ้ไปตามลำคอขาวพร้อมทั้งเลื่อนมือลูบไล้เรียวขาสวย “ฮัก!” “หื้ม?” เสียงทุ้มอ่อนโยนลากยาว ริมฝีปากร้อนผ่าวพรมจูบบริเวณหลังคอคนตัวเล็กด้วยความหลงใหล เขาว่าเขาอยาก... อยากตะล่อมกินลูกไก่ ความวาบวาม ลมหายใจอุ่น ๆ ทำเอากับชานมไม่เหลือสติ ฮักค่อย ๆ หลอกล่อด้วยความอ่อนโยน แผ่วเบาด้วยริมฝีปากและลมหายใจอุ่นร้อน มือสากลูบไล้เรียวขาเรียบเนียนลึกเข้าไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งรอดใต้กระโปรงทรงเอของคนตัวเล็กไป ก้นงามงอนเสียดสีกับกายส่วนกลางที่กำลังตั้งชันยิ่งเพิ่มอารมณ์กระสันจนฮักต้องคิดหาวิธีตะล่อมลูกไก่ตัวน้อยทุกวิถีทาง ชานมที่ขัดขืนมาตลอดด้วยความที่ด้อยประสบการณ์ก็ถึงกับเผลอไผล มือหยาบกระด้างของฮักเคล้นคลึงเนินนุ่มหยุ่น ขณะที่ริมฝีปากหนาก็พรมจูบไปทั่วซอกคอขาว “อืมมมม~” เสียงทุ้มครางกระเส่า สารภาพเต็มปากเลยว่าตอนนี้เขาแทบจะอดทนไม่ไหวที่จะจับชานมกลืนกินลงไปทั้งตัว คนตัวเล็กทั้งเนียนทั้งนุ่มหอมหวานจนเขาเกิดความคิดชั่ว ๆ อยากขืนใจเธอเสียด้วยซ้ำ แต่ไม่! เขาจะไม่ทำแบบนั้น เขาจะให้ชานมยินยอมเขาด้วยความสมัครใจ... ลำแขนแกร่งค่อย ๆ ช้อนตัวขณะที่ชานมยังไม่มีสติกดร่างบอบบางนอนราบไปกับโซฟา ตามด้วยร่างกายกำยำทาบทับลงไปพร้อมกับปากที่ประกบจูบละเลียดชิมทีละน้อยด้วยความอ่อนโยนและทะนุถนอม ชานมเหมือนขาดสติ มือไม้อ่อนแรงดั่งคนล่องลอยวิญญาณหลุดออกจากร่าง หัวใจทั้งคู่เต้นระรัวดังทะลุออกมาเป็นจังหวะเดียวกัน “อือออ~” เสียงครางหวานใสยิ่งเพิ่มอารมณ์ให้กับคนตัวสูงปะทุจนฉุดไม่อยู่ แขนซ้ายลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างปลอบประโลม ขณะที่มือขวาฮักค่อย ๆ ใช้โอกาสช่วงที่คนตัวเล็กเผลอยกเรียวขาสวยขึ้นแล้วแยกออกจากกัน เขาอยาก… ...อยากแทรกร่างกายเข้าไปในร่างกายหอมหวานนี่ นิ้วเรียวยาวค่อย ๆ สัมผัสจุดอ่อนไหวของคนตัวเล็กผ่านเนื้อผ้าตัวบางก่อนจะวนนิ้วจนน้ำหวานใสซึมเป็นวงทะลุผ้าจนฮักรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้น “อืมมมม~” ทว่ายิ่งสัมผัสกลับเป็นเขาเองที่ปวดหนึบไปทั้งส่วนกลางกาย Rrrrr Rrrrrr! เสียงมือถือระบบสั่นสะเทือนตรงกลางโซฟาซึ่งนั่นช่วยเรียกสติให้ชานมได้เป็นอย่างดี ขณะที่ดวงตาคู่สวยเปิดเปลือกตาขึ้นแต่ฮักยังคงวนเวียนปรนเปรอชานมไม่หยุด “ฮัก เพื่อนฉันโทรมา…” “อืมมม~” “ฮัก ออกไป เพื่อนฉันโทรมา!” เรียวแขนเล็กพยายามดันแผงอกกว้างออกแต่เขากลับยิ่งซุกไซ้ทั้งยังมอบความวาบวามผ่านเรียวนิ้วให้ไม่หยุด ชานมพึ่งได้สติก็เม้มปากแน่น อับอายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ความชื้นแฉะที่ส่วนนั้นทำให้เธอรับรู้ได้ถึงความพร้อมของร่างกายตัวเองที่พร้อมจะตกเป็นของฮัก ให้ตายเถอะ! ทั้งที่บอกว่าเกลียดเขาแท้ ๆ ทำไมเธอถึงกล้าเผลอตัวปล่อยให้เขาทำถึงขนาดนี้ Rrrrr Rrrrrr “ฮัก ออกไปนะฉันจะรับโทรศัพท์!” “จิ๊! แม่งเอ๊ย!!” เสียงทุ้มจิปากด้วยความหัวเสียก่อนจะโยนโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่บนโต๊ะกลางโซฟาทิ้งลงไปในถ้วยต้มยำที่มีเพียงน้ำอยู่ในนั้น แล้วเสียงสั่นมือถืออันน่ารำคาญก็หายไป... “!!!” ชานมถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อหันกลับมาสบตากับแววตาแข็งกร้าวของฮักคำพูดที่เตรียมจะด่าถึงกับต้องกลืนลงท้องคืน “เอาต่อได้ยัง!?” ฮักเอ่ยแผ่วเบาแต่น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหงุดหงิด คิ้วเข้มขมวดเป็นปม สีหน้ามืดดำราวกับอยากฆ่าคนตายเสียตรงนั้น “ออกไป!” ชานมพยายามดันหัวของฮักออกไปเมื่อเขาทำทีจะเข้ามาซุกไซ้เธออีกรอบ “อยู่นิ่ง ๆ น่า” “ฮัก ออกไปจากตัวฉันนะ!” คนตัวเล็กออกแรงผลักจนสุดแรงพร้อมทั้งทุบตีจนสุดท้ายฮักก็ต้องยอมแพ้เพราะชานมคงได้สติแล้ว เขาลุกขึ้นปล่อยให้ชานมเป็นอิสระแล้วขยี้ผมแรง ๆ ระบายความหงุดหงิด “แม่งเอ๊ย!” “…” ชานมรีบจัดระเบียบเสื้อผ้าก่อนจะเก็บข้าวของแล้ววิ่งออกไปจากห้องของฮักทันที เธอทั้งโกรธทั้งโมโหตัวเองที่เสียสติขนาดนั้น ต่อไปเธอจะกล้าสู้หน้าฮักยังไงเพราะตอนมีสติดีเธอเป็นฝ่ายยอมเขาเอง ถ้าหากไม่มีเสียงโทรเข้าของมือถือป่านนี้คงไปถึงไหนตอนไหนแล้ว “โอ๊ยยยย! ทำไมเป็นคนใจง่ายแบบนี้นะ!” ชานมเข้าห้องก็ไปทิ้งตัวร้องไห้อยู่บนเตียงด้วยความสมเพชตัวเอง ส่วนฮักที่อยู่ในห้องพยายามหายใจลึก ๆ เข้าปอดด้วยความอดกลั้น เขาอุตส่าห์ตะล่อมตั้งนานเกือบจะได้กินอยู่แล้วเชียว สายตาเหลือบมองส่วนพองโตของตัวเองก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อปลดปล่อย นิ้วเรียวยาวปลดซิปลง ถอดกางเกงออกก่อนจะเปิดฝักบัวให้ชะล้างอารมณ์ที่กำลังปะทุร้อนให้หายไป ทว่ายิ่งผิวกายโดนน้ำเขาก็ยิ่งเต็มไปด้วยความต้องการ ภาพคนตัวเล็กนอนหลับตาพริ้มรับสัมผัสจากเขายังคงตรึงตราฝังอยู่ในสมอง กลิ่นหอมอ่อน ๆ ตัวนุ่มนิ่มคิดแล้วก็อยากซุกไซ้เข้าไป “อืมมม~” นิ้วเรียวยาวกำท่อนใหญ่โตแล้วค่อย ๆ ขยับรูดขึ้นลง ใบหน้าหล่อเหลาปิดเปลือกตาลงปล่อยสมองให้จินตนาการภาพไปตามอารมณ์ “ชานม~” เสียงกระเส่าครางชื่อในจินตนาการแข่งกับเสียงน้ำปะทะผิวสะท้อนดังก้องไปทั้งห้องน้ำ หน้าท้องแกร่งที่เต็มไปด้วยลอนกล้ามเนื้อเกร็งไปทั้งตัวเมื่อใกล้เข้าถึงฝั่งฝัน ริมฝีปากหนาเย้ายวนสูดปาก ใบหน้าหล่อเหยเกด้วยความเสียวซ่านก่อนจะเร่งจังหวะที่แขนให้เร็วขึ้น “อืม ชานม อ่าส์~” ร่างสูงกัดฟันแน่น แผงอกหอบหายใจไม่เป็นจังหวะก่อนจะปล่อยน้ำขาวขุ่นให้ไหลออกมา แล้วในตอนนั้นฮักถึงได้รู้สึกโล่งไปทั้งตัว...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more