Chapter 12 รูปคู่แรก

1705 Words

Chapter 12 รูปคู่แรก ช่วงเลิกเรียนเป็นอีกวันที่ฮักยังคงนั่งเล่นที่หลังแผนกกับรุ่นน้องแม้ในใจจะอยากกลับคอนโดแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังคงต้องทำหน้าที่รุ่นพี่เพื่อให้รุ่นน้องได้เห็นหน้าเห็นตา “มึงเป็นอะไรวะมองแต่นาฬิกาตลอดเวลา?” “กูมองไม่ได้เหรอ นาฬิกากูซื้อมากูอยากมองมึงมีปัญหาอะไร?” “เออเพื่อน กูขอโทษกูผิดเอง” ทักนิดทักหน่อยไม่ได้ โชกุนมองเพื่อนรักด้วยท่าทีกระแนะกระแหน จะว่าไปช่วงนี้เพื่อนของเขาค่อนข้างแปลก ชอบกลับบ้านไวกว่าปกติหนำซ้ำยังไม่ไปช่วยเฝ้าร้านอีกต่างหาก “กูกลับคอนโดก่อนนะ” “นั่นไง!” พูดยังไม่ขาดคำฮักก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับลุกตรงไปยังรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจด้วยท่าทีไม่สนใจใคร “ไอ้โรมมึงคิดเหมือนกูไหม เพื่อนเราเหมือนมันซ่อนใครไว้ที่คอนโดเลย?” “…” โรมันเพียงพยักหน้าเบา ๆ เพราะเขาเองก็รู้สึกว่าฮักไม่เหมือนเดิมเช่นเดียวกัน ถ้าให้เดาคิดว่าคงมีความรักแน่ ๆ “ปล่อยมันกกไข่ไปก่อน มันฟักเมื่อไหร่ค่อยตามไปดู” โชกุนมองแผ่นหลังกว้างของฮักก่อนจะยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ฮักบึ่งรถมาที่คอนโดด้วยความรวดเร็วเนื่องจากอยู่ไม่ไกลมากนัก หลังจากขึ้นลิฟต์มาได้เขาก็มุ่งตรงไปยังห้องของตัวเองทันทีก่อนจะส่งข้อความไปหาชานม ฮักแทร่ : สิบนาทีมาที่ห้องฉัน ชานมกำลังทำกับข้าวเห็นข้อความบนหน้าจอมือถือเธอก็ถอนหายใจด้วยความเบื่อหน่าย เมื่อช่วงเที่ยงวันเธออุตส่าห์ไม่ไปกินข้าวที่โรงอาหารยอมกินมาม่าแทนข้าวเพราะไม่อยากเจอหน้า สุดท้ายเธอก็หนีเขาไม่พ้นอยู่ดี ฮักถอดเสื้อช็อปออกเหลือเพียงเสื้อยืดสีดำพร้อมกับเปิดทีวีนั่งไขว่ห้างกระดิกเท้ารอชานม ที่มุมปากมีรอยยิ้มน้อย ๆ ผุดขึ้น ตอนเที่ยงเขามองหาตั้งนานก็ไม่เห็นมากินข้าว เห็นได้ชัดว่ายัยลูกไก่กำลังพยายามหลบหน้าเขา แต่มีหรือที่จะหลบรอด? “ชีวิตนายมันไม่มีอะไรทำเลยรึไงถึงได้เอาเวลามาเรียกฉันตลอดเวลา” ทันทีที่มาถึงชานมก็พ่นเสียงบ่นออกมาจนฮักต้องยกนิ้วขึ้นมาแคะหูด้วยความรำคาญ “พูดมากน่า หิวข้าวแล้ว ทำกับข้าวให้กินหน่อย” มันจะมีครั้งไหนที่เขาขอแล้วยัยลูกไก่จะยอมไปดี ๆ ไหม ถ้าไปง่าย ๆ แต่แรกก็คงไม่ต้องมาทะเลาะกันให้เปลืองน้ำลาย “มือนายไม่มีเหรอ?” “ไม่มี…มีแต่มือไว้ถ่ายคลิป” “นี่!” เสียงใสชะงักงัน ชานมพยายามสูดลมหายใจเข้าออก กัดฟันกรอดด้วยความแค้นใจ อุตส่าห์สบายหูมาสองวันกลับมาวันจันทร์ก็เข้าสู่สถานการณ์เดิม “รีบไปทำเถอะก่อนที่ฉันจะโมโหหิวแล้วกินเธอแทน” “ฉันมีการบ้านต้องทำนะ ไม่ได้ว่างเหมือนนาย!” “กินเสร็จแล้วค่อยไปทำ” สิ้นเสียงราบเรียบของฮักชานมก็ได้แต่กำหมัดแน่นก่อนจะเดินกระแทกเท้ากลับห้องตัวเองแล้วไปเอากับข้าวที่ทำไว้มากินที่ห้องของฮัก “ยัยลูกไก่!” ฮักเห็นปฏิกิริยาต่อต้านของชานมที่มีต่อเขาก็ได้แต่ส่ายหน้าน้อย ๆ ต่อต้านไปเถอะยังไงก็หนีเขาไปไหนไม่รอด เรียวนิ้วเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มือถือดูคลิปที่มียัยลูกไก่ขี้เมาอยู่ในนั้นริมฝีปากก็ค่อย ๆ โค้งขึ้น ดวงตาลุ่มลึกเหม่อมองอย่างหลงใหล แกร๊ก ได้ยินเสียงปิดประตู ฮักก็ล็อกหน้าจอก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นข้างโต๊ะกลางโซฟา ดวงตาคมกริบตวัดมองใบหน้าใสที่กำลังขมวดมุ่นจนคิ้วผูกกันเป็นปม “หึ” เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นริมฝีปากเล็กขมุบขมิบเหมือนกำลังด่าเขาแบบไม่ออกเสียงซึ่งฮักก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจทั้งยังชอบใจด้วยซ้ำที่ชานมพยศใส่ “นายบอกแล้วนะว่ากินเสร็จให้กลับไปทำการบ้านได้” “อืม” ดวงตาดั่งหมาป่าคู่นั้นยังคงจับจ้องใบหน้าใสภายใต้กรอบแว่นไม่วางตา ชานมจัดวางอาหารไว้บนโต๊ะพร้อมกับตักข้าวใส่จานด้วยความเร่งรีบ จากนั้นก็ยื่นช้อนและซ่อมให้กับฮัก เมื่อฮักรับไป ชานมก็เริ่มตักข้าวกินอย่างรวดเร็ว เธออยากรีบกินรีบหมดจะได้กลับห้องตัวเอง มือเล็กตักข้าวยัดใส่ปากจนแน่นไปทั้งแก้มก่อนจะเคี้ยวตุ้ย ๆ ดวงตากลมโตกับแก้มป่อง ๆ เคี้ยวอย่างตั้งใจเหมือนกระต่ายน้อยไม่มีผิด ฮักนั่งชะงักอยู่กับที่ไม่กล้าแม้แต่จะแย่งกิน ส่วนชานมเห็นว่าฮักไม่ยอมกินก็ไม่ได้สนใจ เธอรีบตักข้าวคำใหญ่ยัดเข้าปากเพื่อให้หมดเร็ว ๆ จนแทบสำลัก “ฟ้าวไปตายบ้อ กินคำโป่มปันนั้น” (รีบไปตายเหรอ กินคำใหญ่ขนาดนั้น) “อะ ไอ?” (อะไร?) ได้ยินคำว่าคำโป่มอะไรสักอย่างชานมก็เงยหน้าจากจานข้าวขึ้นมาสบตากับฮักขณะกำลังเคี้ยวไม่หยุดปาก ดวงตาไร้เดียงสาของคนตรงหน้าทำหัวใจดวงโตวูบไหวไปชั่วขณะ ชานมเห็นฮักไม่ตอบก็คร้านจะสนใจตักข้าวยัดเข้าไปอีกแม้จะยังเคี้ยวอันเดิมไม่หมดก็ตาม ฮักส่ายหน้าระอาจากนั้นก็ตักข้าวกินเช่นเดียวกันพร้อมกับตักกุ้งในต้มยำใส่จานของคนตัวเล็ก “ขอบใจ” แม้ปากจะตอบไปแบบนั้นแต่ในใจกลับนึก... ขอบใจบ้าบออะไรก็นี่เธอเป็นคนซื้อมาทั้งยังทำเองหมดทุกอย่าง ด้วยความที่เห็นว่าฮักมีน้ำใจเธอจึงตักพริกที่อยู่ในต้มยำให้ฮักเพื่อตอบแทน เหอะ ๆ คนอย่างชานมไม่ได้แล้งน้ำใจขนาดนั้นหรอก “หึ” ฮักมองดูพริกสีแดงในจานก็ได้แต่หัวเราะในลำคอ จะพยศเขาให้ได้ทุกเรื่องเลยสินะ ดวงตาคมเข้มสบเข้ากับดวงตากลมโตที่กำลังท้าทายเขาอยู่จากนั้นฮักก็ตักพริกกินเข้าไปเต็มคำ ลูกอีสานแบบเขาเรื่องกินเผ็ดมันงานถนัดอยู่แล้ว… เห็นท่าทีฮักกินแบบสบาย ๆ ชานมก็ได้แต่จิปากด้วยความเซ็ง ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็เอาชนะเขาไม่ได้เสียที “ไปเรียนเป็นไงบ้าง?” หลังจากกินข้าวเสร็จฮักก็เอ่ยถาม อยากรู้ว่าวันนี้ชานมที่เปลี่ยนแปลงสถานที่ใหม่ปรับตัวได้อย่างราบรื่นดีไหม “ก็ดี” “มีใครกลั่นแกล้งหรือเปล่า?” “มี” “ใคร!?” เสียงทุ้มที่เคยนุ่มนวลเปลี่ยนเป็นเสียงแข็งดุดันขึ้นทันควัน ดวงตากลมใสของชานมจ้องเขม็งคนตรงหน้า ริมฝีปากอวบอิ่มแสยะยิ้มแล้วกดเสียงต่ำประชดประชัน “นายไง มีแต่นายเท่านั้นแหละที่แกล้งฉันได้!!” ได้ยินดังนั้นฮักก็ผ่อนลมหายใจ “แล้วไป…” “แล้วไป?” พอพูดว่าเป็นตัวเองกลับบอกว่าแล้วไป แบบนี้ก็ได้? “ถ้างั้นเธออยากแกล้งฉันคืนไหมล่ะ?” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มผุดขึ้นบนใบหน้า สายตาแพรวพราวมองคนตัวเล็กอย่างมีเลศนัยก่อนจะถอดเสื้อยืดออกเหลือเพียงท่อนบนเปลือยเปล่าเต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อแน่นไปทุกส่วน “ทะ…ทำอะไรของนาย?” “ก็ให้เธอถ่ายคลิปฉันคืนไง จะได้หายกัน” “บ้าบอ” “มาเถอะน่า…ฉันไม่เอาคืนหรอก” พูดเสร็จก็ยันตัวลุกขึ้นนั่งบนโซฟาพร้อมกับกระดิกนิ้วเรียกชานมอย่างท้าทาย ฮักเริ่มรู้สึกสนุกขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ยิ่งเห็นยัยลูกไก่งอนเขาก็ยิ่งอยากแกล้ง “ใครอยากถ่ายนายไม่ทราบ! เปลืองพื้นที่โทรศัพท์” “เร็วสิ! เดี๋ยวจะหาว่าฉันรังแกเธอฝ่ายเดียว” รอยยิ้มกรุ้มกริ่มสายตาแพรวพราวกัดริมฝีปากล่างยั่วยวน ชานมรีบลุกขึ้นจากพื้นเตรียมจะกลับห้องทันทีแต่ยังไม่ทันได้หมุนตัวไปพ้น ลำแข็งแกร่งก็คว้าเอวบางมานั่งบนตักทันที “กรี๊ดดดดด! ไอ้บ้านายจะทำอะไรห๊า?” “ก็บอกแล้วไงว่าจะให้เอาคืน” น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู เรียวแขนแกร่งโอบรัดเอวบางแน่น มืออีกข้างยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาก่อนจะ… แชะ! ฮักรัวถ่ายภาพคู่กับชานมไปสามครั้งก่อนจะยกยิ้มพึงพอใจ แม้คนตัวเล็กจะหน้าบึ้งตึงแต่ก็มีรูปหนึ่งที่ถ่ายออกมาน่ารักดี “ปล่อยนะฮักแล้วก็ลบภาพด้วย!” “จะลบทำไมล่ะ เดี๋ยวฉันจะส่งให้เธอ ไว้ให้เธอแบล็กเมล์ฉันคืนบ้าง” เรียวนิ้วยังคงลูบไล้อยู่บนเอวบางขณะเลื่อนดูภาพในมือถือ ชานมเห็นดังนั้นก็รีบยื้อหมายจะคว้าโทรศัพท์มือถือของฮักมาแต่เขาดันหลบได้ทัน “อยากดูเหรอจ๊ะ? เดี๋ยวพี่ส่งให้นะ” “ฮัก! ฉันไม่ตลกนะ!” “แล้วฉันตลกตรงไหน?” พูดเสร็จก็จัดการตั้งภาพหน้าจอพร้อมกับโชว์ให้ชานมดูเต็มตา “!!!” ภาพเธอนั่งตักฮักที่เปลือยท่อนบนเด่นหราอยู่บนหน้าจอ สภาพของเธอดูไม่ได้เลยสักนิดใบหน้าบึ้งตึงขมวดคิ้วยุ่งเหยิงขณะที่ฮักยิ้มมุมปากดูดีสุด ๆ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ ประเด็นสำคัญคืออยู่บนหน้าจอนี้ถ้าเกิดฮักเอาโทรศัพท์วางไว้ที่ไหนแล้วเรื่องแดงขึ้นมาเธอจะทำยังไง? “ฮักลบออกเลยนะ!” “ลบทำไม รูปคู่รูปแรกเลยนะ” “ถ้าใครมาเห็นมือถือนายเข้าฉันจะทำยังไง?” ชานมเริ่มกังวลมากขึ้นเพราะฮักรุ่นน้องเยอะพอสมควรทั้งปีสองปีหนึ่ง มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะระวังตัวจนไม่มีใครเห็นหน้าจอได้ “เห็นแล้วจะทำไม เอารูปผู้หญิงของตัวเองขึ้นหน้าจอมันผิดตรงไหน?”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more