มาเฟียร้ายขังรัก

บทที่ 4.สูญเสีย

มาเฟียร้ายขังรัก

บทที่ 4. สูญเสีย

พราวมุกเลิกงานกลับมาถึงห้องพักในสภาพเหนื่อยล้า มือบางเหวี่ยงกระเป๋าเป้ใบเล็กโยนไว้ที่โซฟา ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดเเรง วันนี้เป็นวันสิ้นเดือน กว่าเธอจะเคลียทุกอย่างภายในร้านเสร็จ นาฬิกาที่ข้อมือก็ชี้บอกเวลาของวันใหม่เข้าไปแล้ว และอาการของหญิงสาวก็ทำให้เพื่อนร่วมห้องอย่างเหมยลี่ต้องมองตามด้วยความแปลกใจ และอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

"เป็นอะไรไปมุก เหนื่อยมากเหรอ"

"ที่สุดของที่สุดเลยวันนี้ หิวจังเลย มีอะไรเหลือให้กินไหม"

"ไม่มีหรอก แต่ถ้าหิวมาก เดี๋ยวจะต้มบะหมี่ให้"

เหมยลี่ส่ายหัวพร้อมกับอมยิ้ม ก่อนจะวางเตารีดในมือลง ร่างบางเดินไปยังโซนทีถูกแบ่งเอาไว้สำหรับเป็นห้องครัว หากสายตาพลันเหลือบไปเห็นโทรศัพท์เครื่องเล็กบนโต๊ะจึงนึกบางอย่างขึ้นมาได้

"อ้อ เราเพิ่งนึกได้ มีโทรศัพท์จากทางบ้านเธอโทรมาแหน่ะ"

"ขอบใจนะเหมย"

พราวมุกเอ่ยขอบคุณเพื่อนร่วมห้อง ก่อนจะย้ายร่างและสังขารที่อ่อนล้าของตัวเองไปยังโทรศัพท์

ถ้าจะพูดถึงคนที่บ้าน มีเพียงคนเดียวที่พราวมุกติดต่อด้วยเสมอมานั่นก็คือป้าบัว แต่พักหลังมานี้หญิงสาวมัวแต่ยุ่งวุ่นวายอยู่กับงาน จึงทำให้เธอห่างหายจากการโทรไปหานางพักใหญ่ นิ้วเรียวสวยกดเบอร์ที่จำได้ขึ้นใจแล้วกดโทรออก รอไม่นานเสียงคุ้นหูก็ดังมาตามสาย

"ป้าบัว คิดถึงจังเลยค่ะ"

พราวมุกปรับน้ำเสียงให้ฟังดูสดใส ด้วยเพราะไม่อยากให้ป้าบัวต้องเป็นห่วง

"คุณมุก ในที่สุดก็โทรกลับมาสักที ป้าทำอะไรไม่ถูกจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้วค่ะ"

"มีอะไรคะป้า ทำเสียงอย่างกับมีใครเป็นใครตายอย่างนั้นแหล่ะ"

"ก็ใช่น่ะสิคะคุณมุก เรื่องที่ป้าจะบอก คุณมุกต้องทำใจดี ๆ ไว้นะคะ"

"มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกันแน่คะป้า"

คราวนี้ใบหน้าสวยหวานหุบยิ้มแทบทันที สังหรณ์ใจแปลก ๆ ว่าเรื่องที่ป้าบัวกำลังจะพูดนั้นคงไม่ใช่เรื่องดีแน่

คราวนี้คนปลายสายนิ่งเงียบไปพักหนึ่ง หญิงสาวได้ยินป้าบัวสูดลมหายใจเข้าแรง ๆ คล้ายกำลังรวบรวมความกล้า และเอ่ยออกมาในที่สุด

"คุณท่านค่ะ คุณท่านเสียแล้ว"

ดวงตากลมสวยเบิกกว้าง อ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้รับรู้

"อะไรนะคะ"

ใบหน้างามบัดนี้ซีดเผือด น้ำตาไหลรินออกมาทันทีกับข่าวร้ายที่ได้รับ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาแม้ว่าพราวมุกจะไม่เคยติดต่อกับผู้เป็นพ่อเลยเพราะทิฐิที่ติดอยู่ในใจ แต่หญิงสาวก็รู้ข่าวของท่านคราวจากป้าบัวเสมอ หลางครั้งที่เธอเคยกดเบอร์ส่วนตัวของบิดาและรอคอยฟังเสียงของท่านด้วยหัวใจที่เต้นแรง แต่ไม่เคยคาดคิดเลยว่าที่เธอได้ยินเสียงของบิดาในเดือนก่อนนั้น จะเป็นเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยิน และที่สำคัญไปกว่านั้น ก่อนจากกันพราวมุกยังพูดจาไม่ดีกับท่านอีกด้วย

พราวมุกเข้าใจว่าการเกิดแก่เจ็บตายมันเป็นเรื่องธรรมชาติที่มนุษย์ทุกคนต้องพบเจอ แต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับพ่อของเธอรวดเร็วขนาดนี้ พ่อของเธอไม่ได้จากไปเองอย่างธรรมชาติ หากแต่เป็นการฆ่าตัวตาย ซึ่งเป็นเรื่องที่พราวมุกทำใจยอมรับไม่ได้

ยิ่งได้รู้ว่าผู้หญิงของพ่อไม่ได้สนใจใยดี หนำซ้ำยังทิ้งท่านไป ในขณะที่ท่านกำลังมีปัญหา พราวมุกก็ยิ่งโกรธเกลียดผู้หญิงคนนั้นมากขึ้นเป็นเท่าทวีคูณ หากรู้สักนิดว่าจะมีวันนี้ เธอจะไม่มีวันปล่อยให้ผู้หญิงคนนั้นลอยตาลอยตาอยู่บ้านที่เป็นของเธอกับพ่อเด็ดขาด

รถแท็กซี่แล่นเข้ามาจอดในบริเวณวัด ที่ตอนนี้มีคนแต่งกายด้วยชุดดำกำลังนั่งประนมมือฟังพระสวดอภิธรรมศพอยู่ภายในศาลาที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานศพของนายอธิป

ร่างบางของพราวมุกก้าวเดินเข้าไปภายในศาลาเบื้องหน้าด้วยสภาพจิตใจที่บอบช้ำ เพราะครั้งหนึ่งสถานที่แห่งนี้เคยถูกใช้เป็นสถานที่จัดงานศพของแม่ซึ่งเสียชีวิตจากโรคมะเร็งในเม็ดเลือดขาว แต่คราวนี้สถานที่แห่งนี้ถูกใช้เป็นสถานที่ตั้งศพของบิดาเธอแทน

"คุณมุก"

นางบัวเอ่ยเรียกพราวมุกที่เดินเข้าในศาลาด้วยความดีใจจนน้ำตารื้นออกมา ทั้งสองโผเข้ากอดกันกลมทั้งน้ำตา ก่อนจะผละออกจากกัน

"คุณมุกของป้า เป็นยังไงบ้างคะ ผอมไปรึเปล่า"

"มุกสบายดีค่ะป้า ป้าล่ะคะ สบายดีไหม แล้วตำรวจสรุปคดีว่ายังไงบ้าง"

พราวมุกถามในสิ่งที่สงสัย จนป่านนี้เธอก็ยังทำใจได้ได้ และไม่เชื่อว่าสาเหตุการตายของบิดาจะเป็นการฆ่าตัวตาย บิดาของเธอเป็นคนเข้มแข็ง ท่านไม่มีทางคิดสั้นแน่นอน พราวมุกเชื่ออย่างนั้น

"ยังค่ะ แต่คิดว่าไม่น่าเป็นอย่างอื่นไปได้ ระยะหลังมานี้คุณท่านมีเรื่องเครียด แถมเจ้าหนี้ยังมาทวงหนี้ไม่เว้นแต่วัน คุณประภาก็ไม่สนใจใยดีคุณท่านเลยสักนิด หลังตากทะเลาะกับคุณท่านก็หายหัวไปเลย แม้แต่งานศพก็ไม่โผล่มาเห็น คุณมุกกลับมาก็ดีแล้วค่ะ ขาดคุณท่านไป ป้าก็ไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปพึ่งใครแล้ว"

นางบัวพูดไปร้องไห้ไป พราวมุกพยักหน้ารับรู้ เธอกอดหญิงวัยกลางคนผู้ที่ยังรักและหวังดีกับเธอไม่เปลี่ยนแปลงด้วยความรักและความเข้าใจ ก่อนจะเดินไปทรุดตัวลงนั่งเบื้องหน้าโลงศพ

มือบางรับธูปหนึ่งดอกจากป้าบัวมาและประนมมือขึ้นไหว้ ดวงตาคู่สวยทอดมองรูปภาพของผู้เป็นพ่อด้วยความอาลัย หยาดน้ำตาไหลรินอาบสองข้างแก้มช้า ๆ ความสูญเสียครั้งนี้มันเกิดขึ้นเร็วมากจนเธอตั้งรับแทบไม่ทัน

"หลับให้สบายนะคะพ่อ มุกมาหาพ่อแล้ว พ่อไม่ต้องห่วงอะไรนะคะ หากการตายของพ่อเป็นความต้องการของพ่อเอง มุกก็จะพยายามทำใจยอมรับมันให้ได้ พ่อไม่ต้องเป็นห่วงมุกนะคะ มุกจะดูแลตัวเอง จะไม่ทำให้พ่อต้องเป็นห่วง"