“แค่คุณคิด คุณก็ดูดีแล้วล่ะ”
อัจฉราพูดลอยๆ พอดีกับที่สองแม่ลูกโผล่หน้าออกมาจากบ้านพอดี
“เสร็จแล้วจ้า” ไอ้ตัวป่วนพูดเสียงแจ้ว และอัจฉราก็เข้าไปช่วยพยุงเมื่อยอมดูจะผ่ายผอมกว่าทุกครั้งที่เธอเห็น
“ผอมไปเยอะนะยอม...อาการไม่ดีขึ้นเลยเหรอ?” คนไม่รู้ก็ต้องพูดเป็นเสียงเดียวว่ายอมดูแก่กว่าอัจฉรา แต่ในความเป็นจริงหญิงสาวแก่กว่ายอมเกือบสิบปี สาวกร้านโลกดูแก่กว่าเพราะวิบากกรรมของชีวิต ความจนบั่นทอนสุขภาพย่ำแย่ลงทุกวัน
“จ้ะพี่อัจ...ลุกเดินไม่ไหวมันไม่มีแรง ได้แต่นั่งร้อยพวงมาลัยให้มะลิมันออกไปขาย”
“ต่อไปคงดีขึ้น ได้ออกไปหาหมอแล้วนี่ คุณเขาใจดี ยอมกับมะลิจะได้สบายขึ้น”
“ขอบคุณค่ะคุณ ขอบคุณๆ” ยอมพร่ำพูด ยิ่งเดินมาจนถึงรถยนต์ของออสติน หล่อนยิ่งตื่นเต้นหนัก สนนราคามันแพงหูดับ เป็นวาสนาของตัวเองที่มีโอกาสได้อาศัยนั่งไปโรงพยาบาล
“อัจ...บ้านหลังหัวมุมนั่นเห็นเขาติดป้ายขาย...มีคนซื้อไปหรือยังล่ะ” ระหว่าง
