สติของออสตินกลับมาเกือบครบ เขาสร่างเมาเพราะพฤติกรรมของเด็กน้อยข้างทาง เด็กหัวเท่ากำปั้นสู้ชีวิต แต่เขากลับมาเมาไร้สติเพราะแค่ผิดหวัง...มันดูไร้สาระสิ้นดี
เขาเดินตามเด็กหญิงไป เพราะอะไรไม่รู้ สภาพบ้านเห็นแล้วต้องถอนลมหายใจเฮือกๆ มันไม่น่าเรียกว่าบ้าน เพราะมีแค่ผ้ายางกั้นฝากับหลังคาสังกะสีผุๆ ปลูกอยู่ริมแม่น้ำที่สีและกลิ่นชวนผะอืดผะอม...
“นี่นะบ้านเรา!”
“ใช่อีกไม่นานก็ต้องย้ายแล้วล่ะลุง...ทางการเขาไล่ที่” มันพูดเสียงระห้อย คอตกและเหมือนน้ำตาจะซึม
“เบาๆ นะลุงเดี๋ยวแม่ตื่น ยิ่งนอนน้อยๆ อยู่ด้วย อยู่นี่ก่อนนะลุงขอไปซื้อโจ๊กก่อน ป่านนี้น่าจะออกมาขายแล้วล่ะ” ดูเหมือนเด็กหญิงคนนี้จะสู้ชีวิตแบบไม่ย่อท้อ เขากลอกตามองสภาพบ้าน บ้านที่มันต้องนอนทุกคืนด้วยความสงสารสุดซึ้ง มันวิ่งหน้าตั้งกลับมาหลังหายไปสักพักใหญ่ พร้อมกับถุงในมือ และรอยยิ้ม
“ซื้อกาแฟขมๆ มาฝากลุงด้วยจะได้ตาสว่าง...” แม้จะยากจนข้นแค้น
