ต้านรักบ่วงกามเทพ บทที่5.

1573 Words

“หู้ย! มีค่ะมี เห็นข้างล่างเขาลือกันว่ามีใครไม่รู้แอบไปเล่นจ้ำจี้ในห้องเอกสาร” หญิงสาวจีบปากพูด เธอทำตาวิบวับ หากเล่นจ้ำจี้ในห้องประธานสิน่าตื่นเต้นกว่าเป็นไหน? “ทำไมคิดว่าเขา...เออ ทำอะไรแบบนั้นล่ะ” ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง ข่าวลือเกี่ยวกับตัวเองนี่หว่า ไม่ให้ร้อนตัวได้ยังไง “แหมท่านค๊า...ก็สองคนนั่น ทิ้งกุงเกงลิงไว้...เป้าเปียกฉ่ำเชียวค่า” พริ้มเพลาจีบปากพูดเธอขยับเข้าใกล้อีกนิด อยากให้ตัวเองถูกปู้ยี่ปู้ยำเหมือนเจ้าหล่อนคนนั้น คราบน้ำรักฉ่ำเสียขนาดนั้นแสดงว่าหล่อนมีอารมณ์ร่วมเต็มที่ ออสตินมีสีหน้าปั้นยาก แค่คิดถึงวันนั้น เป้ากางเกงก็ตึงเปรี๊ยะ! เขาอยากเจอยัยนั่นอีก...อยากเข้าไปอยู่ในตัวหล่อน พร้อมกับกระแทกแก่นกายแรงๆ ในสัดส่วนนุ่มนิ่มนั่น “คุณออกไปเถอะ...มีแค่นี้ใช่ไหม? ฉันจะทำงานต่อ” ออสตินโบกมือไล่ ต่อให้พริ้มเพลาแก้ผ้าเวลานี้ เขาก็มั่นใจว่าตัวเองจะอ้วก แทนที่จะกระโจนใส่ บอกตรงเหม็นน้ำหอมจนปวดหัววะ! “เดี๋ยวคุณพริ้ม ขอเอกสารฝ่ายบัญชีให้หน่อย ขอด่วนตอนนี้เลยนะ” ชายหนุ่มยื่นกระดาษข้อมูลให้พริ้มเพลา เมื่อพอจะรู้เลาๆ ว่าอัจฉราทำงานอยู่แผนกไหน...มันไม่แปลกหากCEO ขอดูข้อมูลสำคัญบางเรื่อง และหากเป็นหล่อนละก็ มันจะมีข่าวลือในห้องประธานแทน เมื่อเขาแน่ใจว่าหากอัจฉรามายืนตรงหน้า เขาก็พร้อมที่จะออกรบ... แล้วเขาก็นั่งรออย่างลุ้นระทึก! “อัจๆ เอานี่ไปห้องท่านประธานที่สิ” ผกาเดินหน้าตั้งตรงมาหาอัจฉรา เธอวางแฟ้มไว้ตรงหน้าหญิงสาว พร้อมทั้งอธิบายรายละเอียดช้าๆ “นี่นะ...ตรงนี้ กับตรงนี้ที่ท่านอยากรู้...” “เอ่อ...พี่ผกาไม่ไปเองเหรอคะ?” “พี่ติดประชุมนะสิ เสียดายชะมัด คนที่ไว้ใจได้ก็มีแต่อัจนั่นแหละ ส่งคนอื่นไปกลัวจะไปอ่อยท่านให้เกิดความรำคาญ เดี๋ยวจะเสียมาถึงแผนกเรา...ไม่ไหว! ผู้หญิงสมัยนี้” นางบ่นยาวๆ พร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา “โอ้ยตาย...พี่ต้องไปล่ะ ฝากด้วยนะอัจ” อัจฉราถอนใจเฮือก หมอนั่นรู้แน่ๆ ว่าเธออยู่แผนกไหน เขาจงใจเรียกเธอขึ้นไปพบชัดๆ “เอาไงดีอัจ” เพ็ญศรีวิ่งมาเกาะขอบโต๊ะทำงานเพื่อถาม “เรื่องมาถึงนี่แล้ว...ฉันก็ต้องไปสิแก” เธอพูดแบบปลงๆ ไม่มีอะไรต้องเสียเพิ่ม เมื่อสิ่งนั้นสูญเสียไปแล้วนี่ หญิงสาวหยัดกายลุกขึ้นยืน เธอหอบแฟ้มไว้ในอ้อมแขน ดวงตากร้าวแกร่ง ...เธอไม่ใช่ของเล่น ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ของเขา...หากชายหนุ่มคิดจะลากเธอเข้าไปอยู่ในวังวนเสน่หานั่น เขาต้องลงแรงไม่ใช่น้อย เพราะเธอไม่มีวันยอมดีๆ แน่... ก๊อกๆ “เข้ามาเลย...ฉันไม่ได้ล็อกประตู” แค่ได้ยินเสียงเคาะประตู คนข้างในก็รีบพูดสวนกลับมา เหมือนเขากำลังตั้งตารอ อัจฉรารวบรวมแรงใจ เธอดันประตูเข้าไปด้านในแล้วจึงขยับก้าวเข้าไปช้าๆ เงยหน้าขึ้นสบตากับมหาอำนาจ อย่างท้าท้าย... ไม่ใช่คุณคนเดียวที่ทำได้! มันเริ่มต้นได้ยังไงเธอยังงงๆ อยู่ เวลานี้กลับกลายเป็นว่าเธอขึ้นมาเกยก่ายอยู่บนหน้าตักของออสติน โดยที่แฟ้มที่เขาร้องขอหล่นเกลื่อนพื้น “ไงป้า? ไม่เจอกันเลยนะ เหมือนเธอจะหลบหน้าฉันนะ ไม่ได้เข้าใจไปเองใช่ไหม?” ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม เมื่อเจ้าหล่อนเสหลบตา มันเป็นพิรุธชัดๆ “ฉันทำไมต้องหลบหน้าคุณด้วยล่ะ...แค่ฉันอยู่ในส่วนของฉัน...คุณก็อยู่ในส่วนของคุณ ซึ่งในความจริงการจะได้เจอกันมันเป็นเรื่องยากอยู่แล้ว” หญิงสาวเงยหน้าพูด เธอสบตาเขาแบบไม่เกรงกลัว “นั่นสิ...การที่เรามาเจอกันแล้วได้มีอะไรๆ ร่วมกันมันก็น่าเหลือเชื่อใช่ไหมล่ะ เรามาสานต่อดีกว่า ครั้งที่แล้วเธอทำให้ฉันสุขปริ่ม จนลืมไม่ลงเลยนะ” ออสตินพูดเสียงพร่า เขาลูบมือไปตามส่วนโค้งส่วนเว้าที่หลบอยู่หลังเสื้อผ้าตัวใหญ่ “อย่าคะ...นี่ห้องทำงานคุณนะ...อย่ามารุ่มร่าม” หญิงสาวเอ็ดเสียงขุ่น พยายามยึดมือที่ยุ่มย่ามบนเนื้อตัวของเธอไว้ “อืม...สนทำไมล่ะ ก็แค่เปลี่ยนสถานที่ หรือเธอชอบห้องทึมๆ นั่นมากกว่า ฉันก็ชอบนะ แต่ฝุ่นแยะไปนิด” ออสตินหัวเราะร่า บทรักครั้งแรกในห้องหับที่เต็มไปด้วยเอกสารและไรฝุ่น ความสกปรกไม่ได้ทำให้ความเสน่หาลดทอนลง มันกับพุ่งโชนและโหมกระหน่ำแบบไร้ขอบเขต “ปล่อย!” “ถ้าเธอทำให้ฉันร้องครางเพราะเธอได้ ฉันจะปล่อยเธอไป หรือไม่กล้าล่ะ” ชายหนุ่มท้าทาย เขาเลิกปลายคิ้วขึ้นเหมือนเย้ยหยัน... อัจฉราเชิดหน้าขึ้น ผู้ชายคนนี้อวดดีกว่าที่ทุกคนคิด เขาผยองคิดว่าตัวเองอยู่เหนือทุกคน และเธอจะสอนให้เขารู้เองว่า...สาวไทยใจกล้า และเชี่ยวมากกว่าที่เขาประเมิน...หญิงสาวยื่นหน้าเข้าไปใกล้ เธอแนบเรียวปากตัวเองกับปากหนาร้อนผ่าว ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากของออสติน เลียนแบบตามสิ่งที่เขาเคยทำ ลิ้นเล็กๆ แลบเลียเคล้าคลึงริมฝีปากหนาหยาบสร้างความรัญจวนให้กายแกร่ง จนเกินกว่าเขาจะต้านทานความพลุ่งพล่านเอาไว้ได้ไหว ริมฝีปากจิ้มลิ้มนุ่มนิ่มและมือเรียวเล็กขยับเคลื่อนที่ประสานกันนั้นกำลังสร้างความปั่นป่วนให้กับชายหนุ่ม เขากำลังจะคุ้มคลั่งหากเธอยังทำได้แค่ลูบๆ คลำๆ อัจฉราเอื้อมมือรั้งใบหน้าของชายหนุ่มให้โน้มต่ำลงมาใกล้ๆ พร้อมกับเคลื่อนกลีบปากสีสวย ไปประทับจุมพิตอ่อนหวานกับใบหน้าคมคายไปทั่วๆ “เป็นไงคะ? ไม่ใช่คุณคนเดียวที่ยั่วยวนฉันได้...ฉันก็ทำเป็น” เสียงกระซิบริมใบหู พร้อมๆ กับปลายลิ้นที่ไล้เลียแผ่วๆ อัจฉราจดจำสิ่งที่ออสตินทำกับเธอได้ทุกรูปแบบ และเธอกำลังบรรเลงสิ่งนั้นกลับคืนไปให้ชายชายหนุ่ม แบบฟูลคอร์ส “จัดมาเลยคุณป้า...อยากรู้เหมือนกันว่า ชั่วเวลา2วันเธอเรียนรู้อะไรมาบ้าง?” ชายหนุ่มปรามาส เขาไม่เชื่อหรอกว่าผู้หญิงไม่ประสีประสาคนหนึ่งจะทำให้เขาลุกเป็นไฟได้ มารยาอนุบาล ต้องฝึกฝนอีกนานกว่าหล่อนจะทำให้เขาคุ้มคลั่งได้สำเร็จ อัจฉรากระตุกยิ้ม แค่ลูบไล้แผ่วๆ เธอก็เห็นว่าขนกายชายหนุ่มลุกเกลียว เขาคงผยอง คงลำพองว่าตัวเองเป็นหนึ่ง เดี๋ยวเธอจะทำให้เขารู้เอง ถึงจะไม่โชกโชนเท่าเขา แต่เธอมั่นใจว่ามันไม่ยากเกินความสามารถของตัวเอง “คุณดูแคลนมนุษย์เพศหญิงเกินไปหน่อยนะคะ ฉันจะทำให้คุณถอนคำพูดนั้น เดี๋ยวนี้!” มือเรียวเลื้อยลงไปปลดกระดุมเสื้อของชายหนุ่ม เธอสอดมือเขาไปสะกิดติ่งเนื้อที่ตั้งชันบนป้านนมสีน้ำตาลเข้ม พร้อมทั้งขยี้แผ่วๆ ด้วยปลายนิ้ว “อืมมม...” มันเสียวจี๊ดจนออสตินเผลอตัวคราง เขาแหงนเงยใบหน้า ครางเสียงผะแผ่ว อัจฉรารู้สึกฮึกเหิม...เธอลดตัวลงไปช้าๆ เป้าหมายคือเป้ากางเกงโป่งนูนของชายหนุ่ม เป้าหมายที่เป็นจุดอ่อนของผู้ชายทุกคน!! ไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายอย่างออสติน ไรเดอร์ พ่ออัศวินผู้ห้าวหาญ... ซิปกางเกงถูกรูดลงด้วยมือเล็กๆ ของหญิงสาว เธอสูดลมหายใจลึกๆ รวบรวมความกล้าของตัวเอง เพื่อลงมือป่วนออสตินทำให้ชายหนุ่มครางกระเส่าด้วยฝีมือตัวเอง เดี๋ยวได้เห็นดีกัน... อัจฉราสะดุ้งเลยทีเดียวเมื่อแตะโดนความร้อนผ่าวใต้กางเกงชั้นในยี่ห้อ Calvin Klein...สีขาวสะอาด องคาพยพที่นอนนิ่งอยู่ตรงนั้นเต้นตุ๊บตับ! เหมือนมันอยากจะออกมาประกาศความอหังการของตัวเอง ริมฝีปากบอบบางที่เคลือบด้วยลิปกลอสธรรมดา เธอใช้ลิปสติกเพื่อป้องกันริมฝีปากแห้งเกินไป เรียวลิ้นเล็กๆ แลบออกมาไล้เลีย เพิ่มความชุ่มชื่น เมื่อรู้สึกว่าปากเธอแห้งฝาก ยามเมื่อมองเห็นขนาดเกินมนุษย์มนาของออสติน มันใหญ่เสียจนมือเล็กๆ ของตัวเองแทบจะกำไว้ไม่หมด “ถึงกับตะลึงเลยหรือคนสวย...มันก็ไม่ได้มีอะไรแปลกแตกต่างกับคนอื่นๆ สักหน่อย” เสียงขี้โอ่ของออสตินทำให้หญิงสาวหมั่นไส้ เธอกำความร้อนผ่าวนั่นไว้ในอุ้งมือแล้วจึงขยับเคลื่อนไหวมือตัวเองช้าๆ อ้าปากครอบส่วนบนของความอลังการ พร้อมกับตวัดปลายลิ้นเลียปลายยอดฉ่ำวาวแผ่วๆ อัจฉรานั่งอยู่กลางหว่างขาของออสติน โดยมีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ช่วยบดบังสายตา ขายหนุ่มถึงกับทิ้งตัวพิงพนักเก้าอี้ เขากำขยุ้มเส้นผมบนศีรษะอัจฉรา กดแนบสัดส่วนใหญ่ยาวแรงๆ และหญิงสาวก็แสนจะฉลาดล้ำ เธอขยับริมฝีปากรูดขึ้นรูดลงโดยไม่ต้องให้ใครสอน เล่นเอาชายหนุ่มตัวสั่นพรั่บ! ออสตินพ่นลมหายใจแรงๆ อ้าปากสูดลมหายใจจากภายนอก เมื่อปลายลิ้นนุ่มนิ่มนั่นร้ายกาจกว่าที่เขาคิดไว้ ‘ยัยป้ามหาภัย!’

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more