10.ยิ่งห่างยิ่งรู้ใจตัวเอง
1041 Words
แดนชลที่ต้องกลับมาเคลียร์ปัญหาบางอย่างที่ฟาร์มดวงเดือนจำเป็นต้องเดินทางออกมาจากเซฟเฮาส์ตั้งแต่ก่อนเจ็ดโมงเช้า แต่ก็ไม่ลืมที่จะเตรียมอาหารเช้าไว้ให้คนของใจ
"ป่านนี้ทำอะไรอยู่นะ คิดถึงจัง รออีกนิดนะ เฮียเสร็จธุระทางนี้แล้วเดี๋ยวเฮียจะไปหา
@บ่ายวันเดียวกัน
แดนชลกระวนกระวายไม่เป็นอันทำอะไรเพราะบิดาของเธอมีธุระต้องทำที่ต่างจังหวัด ส่วนเขาก็ต้องกลับมาเคลียร์งานที่ฟาร์มในส่วนที่ผู้ช่วยไม่สามารถตัดสินใจได้
"บ่ายนี้ผมกลับเซฟเฮาส์เลยนะ ถ้ามีอะไรด่วนก็โทรหาผมได้ตลอดเวลาถ้าไม่ว่างรับเดี๋ยวโทรกลับ"
"ได้ครับคุณแดน" เลขาหนุ่มรับคำอย่างว่าง่าย
หลังจากคุยกับเลขาเสร็จแดนชลรีบบึ่งรถมาที่เซฟเฮาส์ทันทีตอนนี้ในหัวเขามีแต่ใบหน้าคนตัวเล็กเต็มไปหมด
@เซฟเฮาส์
แดนชลขับรถจากฟาร์มถึงเซฟเฮาส์ในเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเศษซึ่งเป็นเวลาโพล้เพล้พอดี เมื่อถึงที่หมายสิ่งแรกที่เขาสนใจคือคนตัวเล็ก
แดนชลรีบเปิดประตูห้องปฏิบัติการเข้าไปทันที
แอร๊ด...(เสียงเปิดประตู)
พลั่ก!! ใครน่ะ เข้ามาทำไมอย่ามา...เดี๋ยวจะโดน....พลั่ก..ตุ่บ...
"โอ๊ยน้องแสงเฮียเอง เฮียแดนไง หยุดก่อน" แดนชลรีบรายงานตัวก่อนที่จะโดนอะไรไปมากกว่านี้
"ห๊ะ! ฮะ..เฮียแดนหรอ..แฮร่ ๆ เฮียแดนจริง ๆ ด้วย แสงก็นึกว่าเป็นขโมยหรือพวกแบบนั้น ขอโทษนะคะ เฮียเจ็บมากมั๊ย แสงซัดไปซ๊ะเต็มแรงเลย"
"หึหึ" แดนชลได้แต่หัวเราะในลำคอ 《จะเป็นอะไรไปได้หล่ะครับ ก็เจ็บเคล็ดขัดยอกไปตามระเบียบนะซิครับ》
"แล้วอยู่คนเดียวทำไมไม่เข้าห้องไป" คนพี่บ่นกลาย ๆ
"เบื่อ ๆ นะค่ะ ก็เลยเข้ามาในห้องนี้ดีกว่า ว่าแต่เฮียกินอะไรมารึยังคะ"
"ยังเลย แล้วเราล่ะ"
"ยังเหมือนกันค่ะ งั้นไปทำกับข้าวกินกันเถอะ" แสงดาวรีบชวน
"ไปซิ" 《นี่รอกินข้าวหรือรอคนทำกับข้าวให้กินว๊ะเนี่ย โอ๊ยกุละห่วง ท่าทางจะทำกับข้าวไม่ค่อยเป็น อย่างนี้จะปล่อยให้อยู่คนเดียวได้ไง อดตายกันพอดี คงทั้งหิว ทั้งกลัวละซิท่า》คิดได้ดังนั่นก็จูงมือคนตัวเล็กออกจากห้องปฏิบัติการแบบเนียน ๆ
"ไปหุงข้าวรอไป" แดนชลแกล้งออกคำสั่งกลบเกลื่อน
"หุงแล้ว"
"เหรอ ดี งั้นเดี๋ยวไปดูตู้เย็นมีอะไรบ้าง อยากกินอะไรล่ะเรา" คนตัวเล็กมองกลับมาด้วยสายตานิ่ง ๆ
"อะไรก็ได้ค่ะ ผัดผัก น้ำพริก ไข่เจียวก็ได้ค่ะ"
"หึหึ ได้" แดนชลหัวเราะในลำคอ ง่าย ๆ 《กุว่าไม่ง่ายเลยว่ะ น้ำพริกเนี่ยมันหลายขั้นตอนอยู่นาแต่เฮียทำได้เพื่อว่าที่เมียเฮียยอม》ชายหนุ่มคิดไปทำไปจนทำอาหารเสร็จพอดี
"อ่ะ กินเยอะ ๆ นะครับคุณผู้หญิงจะได้แข็งแรง ผอมไปนะเราน่ะ" ชายหนุ่มเอ่ยแซวคนกินเบา ๆ พร้อมกับตักอาหารให้คนตัวเล็กไปด้วย ในหัวก็คิดถึงอนาคตของเขาและเธอที่นั่งกินข้าวด้วยกันอีกหน่อยก็จะมีลูกด้วยกัน นั่งล้อมวงกินข้าวด้วยกันคงมีความสุขน่าดูเลย เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงว่าที่ภรรยาดังในความคิดของเขาแว่ว ๆ
"เฮียคะ เฮียแดน เป็นอะไรไปคะ เห็นนั่งนิ่งเลย เดินทางเหนื่อยเหรอคะ?"
"อ้อ..เปล่าครับ พอดีคิดอะไรเพลิน ๆ น่ะ กับข้าวพอกินได้มั๊ย?"
"อร่อยเลยแหละ เฮียก็กินบ้างซิเห็นแต่เหม่ออยู่ได้ แสงกินคนเดียวไม่หมดหรอกนะ เสียดายของ" คนตัวเล็กบ่นไปปากก็เคี้ยวข้าวตุ้ย ๆ
"หึหึ" แดนชลยิ้มเบา ๆ 《คงจะชอบกินน้ำพริกผักต้มซินะเห็นตักเอาตักเอา เลี้ยงง่ายจริง ว่าที่เมียใครหว่า อ๊ะก็ของนายแดนชลนี่ไง หึหึ》ชายหนุ่มคิดในใจแต่เผลอหัวเราะออกมาจริง
........……………….
หลังจากกินอาหารเย็นเรียบร้อยแสงดาวอาสาเก็บล้างเองคนเดียวเพราะเห็นว่าชายหนุ่มเดินทางไป-กลับในวันเดียวน่าจะเหนื่อยน่าดูจึงไม่ยอมให้ชายหนุ่มช่วยเก็บล้างและยังบังคับให้ไปพักผ่อนนอนหลับอีกต่างหากซึ่งชายหนุ่มก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
@เช้าวันรุ่งขึ้น
แดนชลตื่นนอนในเวลาประมาณ 06.00 น. รู้พลังงานเต็มเปี่ยมเพราะเข้านอนเร็วกว่าปกติตามคำสั่งของว่าที่ภรรยา ชายหนุ่มรีบเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวชำระร่างกายแล้วลงไปชั้นล่างเพื่อเตรียมอาหารเช้าแต่ต้องแปลกใจเพราะเขาได้กลิ่นอาหารเช้าลอยมาและได้ยินเสียงหัวเราะร่วนของใครบางคน
%"พ่อช่วยชิมให้แสงหน่อยซิคะ อันนี้ใช้ได้รึยัง"
"ไหนลุก อืมพ่อว่าจืดไปนิด เพิ่มเปรี้ยวนิด เค็มอีกหน่อย เติมหวานอีกน้อย ๆ น่าจะได้นะพ่อว่า"
"พ่ออ่ะ มันเท่ากับปรุงใหม่เลยนะเท่ากับว่าแสงฝีมือไม่ได้เรื่องซิ"
"น่า ค่อย ๆ ฝึกไป ถึงยังไงแสงของพ่อก็เก่งอยู่แล้ว ขนาดเกียรตินิยมยังเอามาฝากพ่อได้เลย จริงมั๊ย"
"อื่อ อยากให้แม่อยู่จัง จะได้ยินดีกับความสำเร็จของหนูบ้าง"
"โอ๊ะ ทำกับข้าวอยู่ดี ๆ ไหงขี้แงไปได้ล่ะหืมคนเก่งของพ่อ ไม่เป็นไรแม่มองเราอยู่บนนู๊น นิ่งซ๊ะ เดี๋ยวแม่จะเป็นห่วงเอาน๊า"
อีกด้านที่บังเอิญได้ยินรู้สึกจุกอกพอกันเพราะเขาก็ขาดแม่เหมือนกันแต่ก็ยังดีที่ได้เห็นหน้าได้รับรู้การมีตัวตนได้สัมผัสอ้อมอกอุ่นของแม่บ้างซึ่งต่างจากคนตัวเล็กที่ไม่เคยได้รับมันเลยตั้งแต่จำความได้เพราะมารดาด่วนลาจากหลังจากคลอดคนตัวเล็กได้ไม่ถึงสามเดือนด้วยซ้ำ
- Writer
