อาหารการกินอุดมสมบูรณ์ สิ่งอำนวยความสะดวกครบครันสักแค่ไหน แต่เขาเห็นแม่เป็นทุกข์ใจกับบ้าน และกับการกระทำของพ่อ ที่หอบเมียเข้าบ้านไม่หยุดแล้ว บอกได้เลยว่ายอมอยู่ห้องเช่าเล็กเท่ารูหนู หรือ Tarzan Hut คนเดียวยังจะดีซะกว่าอีก
“บ้านป๊าที่ไหนล่ะ นี่บ้านม้าแกต่างหาก”
“งั้นป๊าก็คงต้องขอม้าแล้วล่ะครับ”
“ป๊าขอเรียบร้อยแล้ว ถ้าม้าแกไม่ยอม ป๊าเหรอจะกล้าให้ไอริณมาอยู่ได้ จริงมั้ยม้า?”
วรวัชรมองพ่อ ที่กำลังส่งตาหวานๆ ให้แม่ แล้วก็เห็นแม่ยิ้มแค่นั้น เขารู้ดีว่าแม่ลำบากใจ ต่อให้พ่ออบรมเมียและลูกๆ ทุกคน ให้เคารพแม่เขา เหมือนเคารพอากงกับพ่อยังไง
แต่พอห่างหูห่างตาทั้งสอง บางคนก็ไม่เคยทำตามด้วยซ้ำ เขายังดีใจอยู่บ้าง ที่แม่เป็นคนเข้มแข็ง ยอมงอแต่ไม่ยอมหัก และแก้ไขปัญหาได้อย่างชาญฉลาดมาตลอด
“อาหารลงครบแล้ว กินข้าวกันเถอะ นานมากแล้วนะที่ไม่ได้กินด้วยกันพร้อมหน้าแบบนี้ อากงมีความสุขที่สุดเลยที่ได้เห็นลูกๆ
