“อ้าว...ก็ไหนชิตบอกแม่ว่าไปเชียงใหม่ไงล่ะ?”
“ผมกับพี่โชติไปบ่ายครับ”
วรวัชรมองวรโชติ ในวัยยี่สิบเก้าปีแค่นั้น แต่มีตำแหน่งเป็นผู้ช่วย รองกรรมการผู้จัดการด้านแฟชั่นไปครอง ทั้งสองก็ทำตัวเป็นคู่แข่งของเขา และแข่งกับลูกของวรกาญจน์หรือลูกคนอื่นๆ ของพ่อไปด้วย คิดๆ แล้วเขาก็ให้เพลียใจเหลือเกิน ที่คนในบ้าน คอยแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันตลอดเวลา
เรียกได้ว่า ในรุ่นลูกๆ ใครหันหลังให้ใคร เป็นได้ถูกแทงไม่ยั้ง มันเลยเหมือนในครอบครัวเขา มีแต่คนจ้องจะรบราฆ่าฟันกันเอง เพื่อให้ได้ตำแหน่ง
เพื่อให้ได้สมบัติไปเป็นของตัวเองไม่รู้จักจบสิ้น ส่วนในระดับแม่ๆ ก็ต่างชิงรักหักสวาทกัน เพื่อให้ได้เข้าใกล้พ่อเขามากที่สุด ผลที่ตามมาจากการทำแบบนี้ ก็จะมีที่ดินเอย เงินเอย รถเอย และอื่นๆ อีก
ซึ่งเขาเองก็ขี้เกียจสนใจ ส่วนใหญ่ที่รู้ๆ มา ก็จากแม่ทั้งนั้น เพราะแม่ตีซี้กับทนายประจำบ้านไว้เรียบร้อยแล้ว เรียกว่าอากงกับพ่อเคลื่อนไห
