“อีรำเพย! มึงจะหลบหน้ากูอีกนานไหม” ยังไม่ทันที่เธอจะได้เดินออกไปถึงหน้าบ้าน เสียงดุของมังกรก็ลอยเข้ามาทำเอาคนตัวเล็กรีบวิ่งไปเปิดประตูหน้าบ้าน แล้วหิ้วมันให้ออกมาคุยกันที่ข้างกำแพง
ดอกเฟื่องฟ้าสีชมพูร่วงกราวเมื่อเธอลากมันเข้าไปใต้เงา
ดวงตากลมโตเหลือบมองซ้ายทีขวาที หนำซ้ำยังกระโดดดูว่าไม่มีใครอยู่ที่กำแพงอีกฝั่ง
“ไอ้มังกร!!! มาทำไมเนี่ย”
“คืนนั้นกูเริ่มเหรอ”
“เริ่มอะไร” ลมรำเพยหน้าเหลอหลาไม่เข้าใจ
“มึงเป็นคนเริ่มแล้วพอได้กูมึงก็ทิ้งเหรอ คนหน้าด้านอย่างมึงนี่มัน…อื้อ ๆ ๆ ๆ ๆ” ลมรำเพยกระโดดตะครุบปากไม่มีหูรูดของคนตรงหน้าไว้ รู้ตัวอีกทีฝ่ามือเธอก็เปียกชื้นด้วยลิ้นสากที่ยื่นมาเลียอย่างหน้าไม่อาย
“อะ...อี๋ น้ำลาย”
“รังเกียจเหรอ มึงมาปิดปากกูเองนะ”
“แล้วแกจะตะโกนให้คนรู้ทั้งค่ายเลยรึไง ไอ้ปากสว่างนี่”
“แล้วทำไมกูจะตะโกนไม่ได้ ก็มึงเมาแล้วเอากู สุดท้ายทิ้งกู กูจะไปฟ้องพ่อเขี้ยว มึงเจอกูแ
