ตุบ!
มังกรกัดฟันกรอดอย่างหมดความอดทน เขาคว้าคอระหงขึ้นจูบแล้วอุ้มร่างเล็กมานั่งบนตัก แก่นกายที่ผงาดอีกครั้งเพราะภาพก่อนหน้า ตอนนี้มันร้อนกระดกสั่นดันหน้าท้องแบนราบของลมรำเพยระบายอารมณ์
“อื้อออมางกอน... (อื้อออมังกร...)”
เสียงริมฝีปากเฉอะแฉะบดเบียดกันจนเกิดเสียงน่าอาย ไม่รู้ว่าเขาหรือลมรำเพยที่เมากันแน่ ถึงได้ตะโบมจูบเข้าหากันจนริมฝีปากชาหนึบ
สลับกันดูดเม้มลิ้นของกันและกัน
มังกรดันร่างเล็กลงบนเสื่อ แล้วสอดมือเข้าใต้บราเซียสีขาวที่เปียกชื้น ทั้งบีบทั้งขยำสิ่งที่เขาเคยบอกว่ามันเล็ก ในตอนนี้กลับรู้ว่าตัวเองคิดผิด
“เดี๋ยว...หายจายไม่ทัน...อึกอื้อออ (เดี๋ยว...หายใจไม่ทัน อึกอื้อออ)”
“หายใจทางจมูกสิ เดี๋ยวมึงก็ตายหรอก” มังกรเอ่ยเสียงพร่า ตวัดเรียวลิ้นร้อนดูดกลืนของเหลวในโพรงปากเล็กอย่างมูมมาม กลิ่นกามและกลิ่นของหญิงสาวหอมฟุ้งเข้ามาในจมูก เขาบีบเคล้นทรวงอกนุ่มที่เย็นเฉียบจนร่างเล็กดิ้นพล่าน
