หึงหวงโดยไม่รู้ตัว #1
1121 Words
20.00 P.M.
“ดัสตินคุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ดูใจลอยชอบกลค่ะ”
“เปล่าครับผมขอโทษนะ ทานข้าวเถอะครับมีแต่ของโปรดของคุณทั้งนั้นเลย” ดัสตินพูดเอาใจพราวฟ้า ใช่.. ใจเขาไม่อยู่ตรงนี้จริง ๆ เพราะมันคอยแต่คิดถึงนับดาว น้ำตาของเธอที่ไหลออกมาทำให้เขาเจ็บปวดไปกับเธอด้วย
“วันหยุดเสาร์นี้คุณจะไปไหนคะ แล้วคุณมีแพลนจะเดินทางไปต่างประเทศอีกตอนไหนคะ”
“ผมจะไปฝรั่งเศสอีกหนึ่งอาทิตย์ คุณอยากได้อะไรหรือเปล่า ผมจะซื้อมาฝากครับ”
“ไม่อยากได้อะไรหรอกค่ะ อยากได้เวลาของคุณมากกว่าค่ะ แต่พราวเข้าใจคุณนะคะ คุณงานยุ่ง แล้วช่วงนี้คุณป้าเป็นยังไงบ้างคะ สบายดีหรือเปล่าคะ”
“คุณเป็นผู้หญิงที่เข้าใจผมมากเลย แบบนี้ไงผมถึงคบคุณเป็นเพื่อนได้ยาวนานกว่าคนอื่น อยู่กับคุณแล้วผมรู้สึกสบายใจมาก คุณแม่สบายดีอยู่แต่กับสวนดอกไม้เหมือนเดิมนั่นแหละครับ”
“คุณนี่ปากหวานจังนะคะ พราวต้องเข้าใจผู้ชายทรงเสน่ห์แบบคุณอยู่แล้วค่ะ”
“ขอบคุณมากครับพราว เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านนะครับ กลับกันเถอะดึกแล้ว”
ดัสตินไปส่งพราวฟ้าถึงบ้าน เขาบอกให้รอนตรงไปยังเพนต์เฮาส์ทันที พร้อมสั่งให้รอนเรียกเฟย่านางแบบชื่อดังตอนนี้มาหาเขาที่ห้องเพื่อปลดปล่อย หลายวันแล้วที่เขาเอาแต่ขบคิดเรื่องของนับดาว เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เขาหาคำอธิบายไม่ได้ เพราะในสารบบของเขา เขาเกลียดผู้หญิงคนนี้ แล้วยิ่งเธอได้ชื่อว่าเป็นพี่สะใภ้แบบนี้ ยิ่งเป็นไปไม่ได้ ต่อให้พี่แฟรงค์ตายไปแล้ว เขาก็ควรเคารพพี่แฟรงค์ ต่อให้เป็นพี่น้องคนละพ่อก็เถอะ
“คุณเฟย่ามาถึงแล้วครับเจ้านาย ผมให้ไปรอที่ห้องรับรองแล้วครับ”
“อืม… นายไปพักได้เลย มีอะไรแล้วฉันจะเรียกเอง”
“ครับเจ้านาย”
ดัสตินสวมเสื้อคลุมหลังอาบน้ำเดินออกจากห้องนอนส่วนตัว ไปยังห้องนอนอีกห้องที่มีนางแบบสาวสวยรออยู่ เขาคิดว่าถ้าเขาได้ปลดปล่อยแล้ว เขาคงเลิกคิดเรื่องของนับดาวเสียที
“ถอดเสื้อคลุมก่อนนะคะ วันนี้เฟย่าจะทำให้คุณมีความสุขเองค่ะ” เฟย่าส่งยิ้มหวานเยิ้มให้ดัสติน
ทันที่ที่เขาเดินเข้ามาในห้อง พร้อมทั้งใช้มือถอดเสื้อคลุมให้เขาอย่างรู้งาน สายตาของเธอสื่อออกมาว่าต้องการเขา ใครจะไม่รู้จักผู้ชายตรงหน้า หลังจากได้รับโทรศัพท์จากผู้ช่วยส่วนตัวของเขา เธอก็รีบแต่งตัวมาทันที เพราะไม่อยากให้เขารอนาน เธอได้ยินกิตติศัพท์ของเขา เขาเปย์ไม่อั้นถ้าทำให้เขาถูกใจ ต่อให้ไม่ได้เงินเธอก็ไม่เสียดาย เพราะครั้งหนึ่งในชีวิตที่จะมีโอกาสได้ใกล้ชิดผู้ชายที่สาว ๆ ทั่วโลกต่างขนานนามให้เขาว่าเสือร้ายแห่งปารีส เขาร้อนแรงเรื่องบนเตียง เขาเป็นนักรักตัวยง เนื้อตัวเปลือยเปล่าของเขาช่างมีสเน่ห์อะไรแบบนี้ เฟย่าถึงกับลอบกลืนน้ำลายเมื่อมองต่ำลงไปเห็นเขาผงาดทั้งที่ยังไม่ได้เล้าโลม
“จัดการผมได้เลยคนสวย” ดัสตินยืนให้เฟย่าใช้มือลูบไล้ไปบนตัวเขาอย่างยั่วยวน
ดัสตินไม่พูดพร่ำทำเพลง เพราะไม่ได้จ้างเธอมาพูด แต่จ้างเธอมาเพื่อทำให้เขาผ่อนคลาย ผู้หญิงตรงหน้าที่เขาเรียกมา เธอกำลังดังตอนนี้ และเขาก็หวังเหลือเกินว่าเธอจะทำให้เขามีความสุขได้คืนนี้ หวังว่าเธอจะลบภาพนับดาวในคราบน้ำตาได้นะ
เฟย่ากอบกุมกายแกร่งไว้ในมือของเธอ เธอใช้ลิ้นเลียชิมเขาอย่างหิวกระหาย ดูดดึงเขาเป็นจังหวะ ดัสตินยืนให้เธอทำแบบนั้น มือของเขากดหัวของเธอเข้าเป็นจังหวะ จนเขาพร้อมสำหรับเธอ ดัสตินสวมใส่ที่ป้องกัน ก่อนจะกดร่างเปลือยของเฟย่าลงบนที่นอน เขาโถมกายเข้าหาเธอด้วยความแรง
“อ๊า…” เสียงครางกระเส่าของเฟย่า “เอาอีกค่ะดัสติน เฟย่าขอแรง ๆ ค่ะ”
“แบบนี้แรงพอไหม…” ดัสตินเร่งความแรงและเร็ว จนเฟย่าครวญครางด้วยความเสียวซ่าน เธอกรีดร้องเมื่อดัสตินส่งเธอไปถึงขอบฟ้า เธอได้ยินเสียงคำรามของเขาดังลั่น
ดัสตินจับเฟย่าพลิกคว่ำพลิกหงายไปมา เขาจัดการเธอไปหลายครั้งจนเขาพอใจ
“เช็คของคุณ ขอบคุณมากสำหรับคืนนี้” เขาพูดเสร็จก็วางเช็คไว้บนหัวเตียงให้เฟย่า
“คุณจะไม่นอนต่อก่อนเหรอคะ คุณแรงดีเป็นบ้าเลยค่ะ”
“ผมไม่เคยนอนค้างคืนกับใคร ขอตัวก่อน” พูดเสร็จเขาก็ใส่เสื้อคลุมเดินออกไปทันที
เฟย่าติดใจรสรักของเขา เธอไม่เคยมีเซ็กส์กับใครแล้วจะรู้สึกอิ่มแบบนี้ ทั้งหล่อทั้งรวยแบบนี้ ทำยังไงฉันถึงจะได้เป็นผู้หญิงของคุณกันนะ
‘บ้าเอ๊ย!… ทำไมไม่รู้สึกดีขึ้นเลยนะ มันเหมือนมีอะไรค้างคา เขาจะต้องจัดการความรู้สึกของเขาให้ได้ คุณมันแม่มดนับดาว’
ดัสตินจัดการอาบน้ำแล้วก็ล้มตัวนอนทันที
……
“รอนนายไปสืบมาสิว่านับดาวจะพาลูกไปเที่ยวทะเลที่ไหน”
ดัสตินนั่งทำงานอยู่ที่ห้องทำงานในเพนต์เฮาส์ วันนี้วันหยุดเขาขี้เกียจออกไปข้างนอก ชายหนุ่มเคาะนิ้วกับโต๊ะอย่างใช้ความคิด ตั้งแต่เจอหน้านับดาวครั้งสุดท้าย ใจเขาก็วนเวียนคิดถึงแต่ดวงหน้าหวานของเธอ นี้มันเรื่องบ้าบอที่สุด
“ทำไมเหรอครับเจ้านาย?”
“เอ๊ะ! ไอ้นี่ถามมากจริง บอกให้ไปสืบก็ไปสืบมาสิมาถามอยู่ได้” ดัสตินหงุดหงิดใส่รอนอย่างหาเหตุผลไม่ได้ ทั้งที่ปกติเขาเป็นคนสุขุมและใจเย็นมากกับคนใกล้ชิด
“ปกติเห็นเจ้านายไม่ถูกกับเธอนี่ครับ เจอกันทีไรเจ้านายก็ทะเลาะกันทุกที แล้วคุณเฟย่าไม่ทำให้เจ้านายดีขึ้นเหรอครับ ทำไมยังหงุดหงิดเหมือนไม่ได้ปลดปล่อยแบบนี้”
“ยังจะมาพูดอีก ไปจัดการเรื่องที่สั่งถ้าไม่ได้เรื่อง แกโดนเตะแน่”
“ไปแล้วครับเจ้านาย ผมจะรีบมารายงานนะครับ” รอนรีบหนีออกจากห้องทำงานดัสตินทันที ตอนนี้เจ้านายของเขามีท่าทีแปลก ๆ ชอบเหม่อลอย แล้วก็ทำเหมือนมีเรื่องในใจ
- Writer
