คุณแม่ขาของน้องพรีมคนสวย #2
1058 Words
ณ ฮาวาย
ดึกแล้วแต่ปรมัตถ์กำลังเช็กของแพ็กกระเป๋าเดินทาง โดยมีญาริดานั่งหน้าเศร้ามองดูชายคนที่เธอรักกำลังจะเดินทางไปอยู่คนละฟากโลก
“คุณใหญ่ไม่กลับไม่ได้เหรอคะ”
ญาริดายังพยายามที่จะยื้อเขาให้อยู่ต่อ แต่คนอย่างปรมัตถ์เมื่อได้ตัดสินใจอะไรแล้ว เขาไม่มีวันเปลี่ยนใจแน่นอน
“ผมต้องกลับครับ เพราะผมรับปากคุณพ่อไปแล้ว และเราคุยกันแล้วนะครับญา”
ปรมัตถ์ถอนหายใจออกด้วยความเบื่อหน่าย
“ถ้างั้นเดี๋ยวญาไปทำเรื่องลาออก แล้วตามคุณใหญ่ไปค่ะ ญาไม่อยากอยู่ที่นี่ถ้าไม่มีคุณ” ญาริดาคร่ำครวญออกมา ด้วยคิดว่าตัวเองจะเป็นผู้หญิงที่ทำให้ปรมัตถ์หยุดได้
แต่เขากลับพูดออกมาด้วยสีหน้าราบเรียบไร้ความรู้สึก
“อย่ามายึดติดกับผมเลยครับ เพราะสิ่งที่คุณต้องการ ผมคงให้ไม่ได้ ผมยังไม่พร้อมจะดูแลใครจริงจัง อย่าทำให้ผมลำบากใจเลยครับ”
ปรมัตถ์ทำหน้าเฉยชา เขาคิดว่าญาริดาจะเป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายกว่านี้ แต่นี่เธอมาทำตัวแบบนี้ เขายิ่งอยากวิ่งหนีเธอไปให้ไกลกว่าเดิม จะมาเอาอะไรกับความสัมพันธ์ที่ใช้ร่างกายเป็นตัวนำทาง
ชายหนุ่มหยิบบุหรี่กับไฟแช็กเดินออกจากห้องไป คนไม่รักให้ทำยังไงมันก็รักไม่ลง จุดบุหรี่ขึ้นมาได้ เขานั่งสูดควันอยู่คนเดียวในความมืด
จะมาเอาอะไรมากมายกับคนแบบเขา ดีเท่าไหร่ที่เขาควงเธอได้นานกว่าผู้หญิงคนอื่น ถ้าลองเขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา ที่ไม่ได้มาจากครอบครัวที่ร่ำรวย หวังสิว่าผู้หญิงจะมองเขา เงินมันหอมทำให้ผู้หญิงตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้ง
นั่งพ่นควันนั่งคิดอะไรเพลินๆ จนดึก เขาจึงเดินเข้าห้องพักส่วนตัว
ดีที่กลับเข้ามาญาริดากลับห้องของเธอไปแล้ว ไม่งั้นเขาต้องหงุดหงิดมากกว่านี้แน่
พรุ่งนี้เขาต้องเดินทางไปสนามบินก่อนเที่ยง เพราะเขาต้องเช็กอินที่นั่นก่อนบ่ายโมง
ชายหนุ่มใช้เวลาอาบน้ำไม่นาน ก็ออกมานั่งลงบนเตียงนอน พรุ่งนี้แล้วสินะ ที่เขาจะต้องเดินทางจากแผ่นดินนี้ไปแล้ว
อยู่ที่นี่มานานเขารู้สึกผูกพันและชอบวัฒนธรรมของที่นี่มาก เพราะอิสระ อยากทำอะไรก็ทำไม่ต้องมาคอยนั่งรักษาหน้า
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาเพื่อนที่นี่ เช็กอีเมล ก่อนจะผล็อยหลับไปจนเกือบจะตีหนึ่ง
…
ณ คอนโดหรูใจกลางกรุงย่านสาทรที่เป็นของแดนไทย ตอนนี้มีสองร่างกำลังนอนกอดก่ายกันอย่างมีความสุข โดยไม่สนใจโลกภายนอก ผู้หญิงที่นอนอยู่กำลังเป็นนางแบบชื่อดัง ส่วนผู้ชายเป็นเจ้าของโชว์รูมรถหรูนำเข้า
ตอนนี้ฝ่ายชายกำลังหลงนางแบบคนนี้มาก ทั้งที่ตัวเองแต่งงานแล้ว เขาจ่ายเงินเพื่อมาทานข้าวกับนางแบบคนนี้ แล้วมาต่อกันที่คอนโดของเขา ที่ซื้อไว้ใช้ทำเรื่องอย่างว่าโดยเฉพาะ
ภรรยาเขาไม่รู้ เพราะวันๆ เธอทำแต่งาน ถึงเธอจะสวยไม่เท่าผู้หญิงที่เขากำลังนอนด้วยอยู่ขณะนี้ แต่เธอเป็นผู้หญิงมีการศึกษาและทางบ้านของเธอมีฐานะ ครอบครัวทั้งสองจึงจับแต่งงานกันเพราะความเหมาะสม
Rrr Rrr!
เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมา ปลุกให้ทั้งสองตื่นจากที่กกกอดกันหลับสนิท หลังจากผ่านศึกรักมายาวนาน
“คุณแดนคะ โทรศัพท์ของคุณร้องค่ะ”
“ช่างเถอะ ผมง่วง ปล่อยให้มันดังอยู่แบบนั้นแหละ”
“ปิดเครื่องไปเลยดีไหมคะ วันนี้แพนไม่มีเดินแบบ แพนอยู่กับคุณได้ทั้งวันเลยค่ะ”
“แพนไปหยิบมาครับ เดี๋ยวผมปิด”
มาลินี หรือ แพน เดินไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงเขามายื่นให้ แดนไทย กดปิดเครื่องแล้วคว้าเอาตัวหญิงสาวมากอด ก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักกับเธออีกครั้ง และอีกครั้ง จนมาลินีเข่าอ่อน เธอกับแดนไทยขึ้นเตียงกันมาแล้วหลายรอบ
“คุณทำให้ผมมีความสุขมาก” แดนไทยเอ่ยขึ้นมาหลังจากตักตวงความสุขจากร่างบางจนอิ่มเอม
“มีความสุขเท่าตอนอยู่กับภรรยาของคุณไหมคะ” มาลินีอดไม่ได้ที่จะถามเขาขึ้นมา
“อยู่กับผมอย่าไปพูดถึงคนอื่น... ผมต้องกลับก่อนมีเอกสารต้องเซ็น”
แดนไทยไม่อยากให้มาลินีมาแตะต้องภรรยาของเขา ถึงยังไงเขาก็ยังให้เกียรติเธอ เป็นผู้หญิงที่เขาสามารถเชิดชูในฐานะภรรยาในสังคม เพราะเธอไม่ได้ทำอะไรผิด มีแต่เขาที่นอกใจเธอ หาเศษหาเลยกับผู้หญิงคนอื่น
“แล้วเราจะพบกันอีกทีตอนไหนคะ แพนอยากอยู่กับคุณตลอดเวลาเลยค่ะ”
“คุณเอาใจผมเก่งขนาดนี้ ผมจะรีบหาเวลาว่างมาเจอคุณอีกนะ... นี่ค่าขนมของคุณ”
แดนไทยหยิบเช็คที่เขาเพิ่งกรอกตัวเลขหกหลักลงไปมายื่นให้เธอ
“ขอบคุณนะคะ แพนจะรอคุณแดนติดต่อมานะคะ”
มาลินีเห็นตัวเลขในเช็คก็ตาโต เพราะเขาเป็นผู้ชายใจป้ำแบบนี้ เธอจึงมาหาเขาทุกครั้งที่โดนเรียกตัว ทำงานแค่คืนเดียว มีเงินใช้ได้เป็นเดือน
มาลินีกอดแขนแดนไทย อิงซบออดอ้อน พร้อมเขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บคางเขาอย่างเอาใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปพร้อมกัน มาลินีกลับคอนโดของตัวเอง ส่วนแดนไทยเดินทางเข้าบริษัท เพราะเห็นเลขาโทรตามหลายสายมาก
มาลินีเป็นผู้หญิงรักความสบาย หุ่นสวย หน้าตาดี มีผู้ชายมาติดพันหลายคน เรียนยังไม่จบ ดรอปมาหลายปี จนขี้เกียจ เพราะเริ่มเข้ามาทำงานด้านพริตตี้ แล้วจับพลัดจับผลูได้เข้ามาสังกัดโมเดลลิงชื่อดัง จนตอนนี้เธอเริ่มมีชื่อเสียง เป็นนางแบบชื่อดัง
ตั้งแต่ออกจากบ้านมา เคยกลับไปบ้านแค่เพียงครั้งเดียว หลังจากนั้นเธอก็ไม่กลับบ้านอีกเลย ออกมาอยู่คนเดียวไม่สนใจครอบครัว ตอนนี้เธอมาไกลเกินกว่าจะถอยกลับไปอยู่จุดเดิม
- Writer
