เล่ห์กลกามเทพ

ตอน 9

 สาวน้อยผู้อยู่ต่อหน้าเขานี้ ต่างจากสาวร้อนแรงเมื่อคืน เธอน่าทะนุถนอม แม้จะเคยๆ กันมาหลายครั้ง ก็ตาม จากนั้นก็จัดการกับเสื้อผ้าตัวเอง ที่เน้นถอดมากกว่าใส่ 

ชายหนุ่มพรมจูบสาวน้อยตั้งแต่ซอกคอ ติ่งหู ไล่ลงมายังหน้าอกอวบอิ่มสมตัว ริมฝีปากค่อยๆ ดูดดึงยอดอกขาวอวบ ที่กำลังชูชันล่อตาล่อใจหนุ่มวัยกลัดมัน สาวน้อยสั่นสะท้าน ค่อยๆ ดันร่างให้ขยับไปชิดผนัง   จนแผ่นหลังสาวน้อยกระทบผนังกระเบื้องเย็นวาบทั่วแผ่นหลัง

ชายหนุ่มไล้ปลายลิ้นและจมูกรวมทั้งใบหน้ากับทุกสัดส่วนบนร่างกายสาวน้อย เสียงครางกระเส่ามันเรียกความร้อนในกายหนุ่มได้เป็นอย่างดี ทั้งๆ ที่เมื่อคืนเขาเสียแรงกับสาวไฟแรงอย่างนันทิสาแทบลุกไม่ขึ้น แต่พอเริ่มบทรักกับสาวอีกคน เขาก็พร้อมจะปฏิบัติหน้าที่อย่างไม่บกพร่อง เพราะหน้าที่ส่งความสุขให้สาวๆ มันสำคัญอย่างยิ่ง 

ใบหน้าของชายหนุ่มเรื่อยมาหยุดตรงกลางลำตัว มือหนาจับเรียวขาสาวน้อยให้แยกออก ทั้งที่อยู่ในท่วงท่ายืน ยื่นมือบิดก๊อกเปิดฝักบัว เพื่อให้น้ำราดรดร่างกาย เพิ่มความเซ็กซี่ให้หญิงสาว หากหญิงสาวท่าทางเรียบร้อยจะเซ็กซี่ เมื่อมีละอองน้ำเกาะตามร่างกาย เธอจะเปลี่ยนเป็นสาวเซ็กซี่ร้อนแรงทันที 

“พี่ขอชิมตรงนี้ได้มั้ย” เขาขอสาวน้อย ทั้งที่รู้ว่าเธอไม่มีทางขัดคำขอของเขาได้เธอพยักหน้ารับอย่างแบ๊วๆ อยากเรียนรู้บทรักบทใหม่ ที่เขากำลังจะหยิบยื่นให้

ชายหนุ่มค่อยๆ ก้มหน้าซุกลงตรงหุบเหว เพื่อลิ้มรสความหวานจากกลีบกุหลาบที่มีหญ้าขึ้นไม่รกนัก  ปลายลิ้นอุ่นของชายหนุ่มสัมผัสกับปุ่มกุหลาบของสาวน้อย ถึงกับร้องซี้ดอย่างสุขสม จนเขาต้องเร่งจ่อชิวหาเพื่อชอนไชความหวานจากธารน้ำที่กำลังฉ่ำชื้น เสียงครางเป็นจังหวะเร้าใจ ปลุกความพลุกพล่านในกายชายให้แรงขึ้นเท่าทวีคูณ 

นิ้วและมือยังคงทำงานสอดประสานช่ำชอง ชายหนุ่มดูดดึงยอดเกสรกุหลาบอย่างหิวกระหาย ราวกับว่าไม่ได้พบเจอมานาน ทั้งที่เพิ่งพบดอกใหม่เมื่อคืน บทรักจึงดำเนินไปตามจังหวะอย่างสอดประสาน และเมื่อร่างสองร่างเกร็งกระตุกไปพร้อมกัน และจบลงด้วยความเหน็ดเหนื่อยก่ายเกยกันอยู่ในห้องน้ำ และชำระล้างร่างกายให้สะอาด จากห้องหอรอรักแห่งใหม่ออกมาพร้อมๆกัน  สาวน้อยรู้สึกเขินอายตามจริตแห่งหญิง

“พี่ขอนอนพักแป๊บนะ กะว่าจะเข้าบริษัทสะสางงานซะหน่อย” ชายหนุ่มบอกสาวน้อยขณะออกจากห้องน้ำ ร่างกายมีแค่ผ้าขนหนูสีขาวพันช่วงล่าง ไม่ต่างจากสาวน้อยในอ้อมกอด 

“ค่ะ หลับให้สบายนะคะ” สาวน้อยล้มตัวลงนอนก่ายเกยเคียงข้างชายหนุ่ม ทั้งที่รู้ดีว่าเวลาเขา      เสร็จสิ้น ไม่ชอบให้ใครมานอนแนบชิดก่ายเกย 

“อืม...พี่ขอพักนะ จ๊ะจ๋ารู้นี่ว่าต้องทำตัวยังไง” เขาย้ำกับหญิงสาว

“ค่ะ พี่ระพีนอนเถอะ จ๊ะจ๋าไม่กวนแล้วล่ะ แค่อยากนอนกอดเท่านั้นเอง” สาวน้อยรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ  เพราะตลอดเวลาที่เขาแวะมาหาความสุขกับเธอ เขาไม่เคยพูดคำว่ารักกับเธอแม้แต่ครั้งเดียว ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอได้รับแต่สิ่งของและเงินเดือน ซึ่งเป็นค่าเลี้ยงดูที่เขาให้เลขาจัดการโอนให้ เพียงแค่ใช้เรือนกายให้เขา     พึงพอใจเท่านั้น

เธอต้องการความรักเหมือนหญิงสาวทั่วๆ ไป ที่บอกกับเพื่อนๆ หรือคนรู้จักว่านี่คือแฟนของเธอ แต่เธอก็หวังไว้เพียงลำพัง ยากจะเป็นจริง เมื่อเขาไม่เคยบอกคำสำคัญนั้นกับเธอเลย

            พงษ์ระพีกลับออกมาจากแมนชั่นหรูของสาวน้อยจ๊ะจ๋า เกือบห้าโมงเย็น เขาเกือบลืมแวะเข้าบริษัท ทั้งในยามนี้พนักงานกำลังทยอยกันกลับบ้านกัน เขามีเอกสารเอกสารบางอย่างต้องเซ็น เนื่องจากทิ้งงานไปทำงานต่างแดนหลายวัน ปล่อยให้น้องสาวดูแลตลอดช่วงที่เดินทางไปเจรจาธุรกิจ   

แม้ว่าแพรทิวาจะเก่งกาจเรื่องงานบริหาร เพราะเรียนมาทางด้านนี้โดยตรง แต่เอกสารบางอย่าง ที่สำคัญมาก มันย่อมต้องเป็นหน้าที่เขาที่ต้องเซ็นอนุมัติ ความไว้วางใจให้น้องสาวดูแล เพราะเขาวางใจแต่งตั้งตำแหน่งรองกรรมการผู้จัดการให้เธอ เมื่อตอนที่เธอเข้ามาช่วยงานไม่ถึงสามเดือน ด้วยความสามารถ ความตั้งใจในครั้งแรกต้องการให้น้องสาวเรียนรู้งานทุกอย่าง ตั้งแต่ระดับล่างจนถึงระดับผู้บริหาร ตลอดระยะเวลาสามเดือน ก็สามารถพิสูจน์ได้ถึงความสามารถของน้องสาวคนเล็กได้เป็นอย่างดี

            พอดีระหว่างทางเดินเข้าออฟฟิศ พงษ์ระพีสวนกับน้องสาวคนสวยพอดี ทั้งที่พยายามเลี่ยงแท้ๆ ขณะเลี้ยวรถเข้าไปลานจอดรถภายในอาคาร เอ่ยทักทาย แม้สายตาน้องสาวอยากกระโดดลงจากรถเข้ามาคุยกับเขา  แต่เขาหันหน้าไปทางอื่น หลังจากยกไม้ยกมือทายทัก แพรทิวาต้องใช้บริการคนขับรถของที่บ้าน เพราะยังไม่คุ้นกับการจราจรในเมืองไทย 

“บอสครับ ทำไมเข้ามาป่านนี้ แวะไปหาใครกันครับ” ปกรณ์เดินเข้ามาต้อนรับนาย เขาตั้งใจจะออกจากบริษัท หลังจากนั่งรอเจ้านายหลายชั่วโมง และรู้ดีว่าเจ้านายไปไหนมา  

เจ้านายมักเสียเวลาไปกับเรื่องของหัวใจและรู้ว่าเจ้านายเก็บหญิงสาวไว้ที่ใดบ้าง ส่วนมากคบกันไม่เกินเดือน จบลงด้วยการแยกย้ายเลิกลาตามกาลเวลา

“น่า...ปกรณ์รู้ๆ กันอยู่” เขาว่าพลางก้มหน้าก้มตาสนใจแฟ้มเสนอเซ็นบนโต๊ะตรงหน้า

“ยังไม่เบื่อหรือครับคนนี้ เห็นเลี้ยงไว้นาน” ปกรณ์นึกถึงสาวน้อยที่แมนชั่นหรู ซึ่งเขาเองเป็นคนจัดหาให้ หลังได้รับคำสั่งจากเจ้านาย ให้หาที่อยู่ให้สาวน้อยคู่ควงรายใหม่ 

“ยัง หล่อนน่ารักไม่มีพิษภัย” เขากล่าวสั้นๆ ทว่าบอดี้การ์ดหนุ่มเข้าใจดี เขาเห็นหน้าค่าตาของ     สาวน้อยคนนี้ ตั้งแต่เจ้านายติดใจและส่งเงินชุบเลี้ยงเธอ

“บอส ไม่ชอบผู้หญิงเรื่องมาก” ปกรณ์เอ่ยขึ้นอย่างรู้ใจเจ้านาย

“อืม นายน่ะรู้ใจฉันทุกอย่าง ทั้งเรื่องงาน เรื่องผู้หญิง ฉันถึงไว้ใจนายไงล่ะปกรณ์” บอกบอดี้การ์ดหนุ่ม ทั้งๆ ที่สนใจกับเอกสารตรงหน้า

“ขอบคุณครับที่ไว้ใจผม” ปกรณ์ทำงานกับพงษ์ระพีตั้งแต่ลาออกจากราชการ

“แล้วนี่รอฉันอยู่ที่นี่ตั้งแต่เช้าเลยหรือ” พงษ์ระพีถาม เขารู้สึกภูมิใจและวางใจในบอดี้การ์ด แม้จะได้ทำงานเกินกว่าหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายในหลายครั้ง แต่ละครั้งไม่เคยมีงานที่เรียกว่าผิดพลาดให้เห็น ค่าจ้างที่เขาจ้างเหมาะสมกับความเหน็ดเหนื่อยสำหรับบอดี้การ์ดหนุ่ม   

“เรื่องประมูลซื้อดินไปถึงไหนแล้ว” พงษ์ระพีเอ่ยถามขึ้น คิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าย่อมรู้ดี เพราะเขามอบหมายให้ติดตามจากแพรทิวาน้องสาวเขาเอง

“ทั้งหมดสามบริษัท ที่เข้าร่วมประมูล หนึ่งในนั้นมีบริษัทของเสี่ยวิบูรณ์ร่วมด้วยครับ” ปกรณ์รายงานตามที่ได้เดินทางเข้าไปกับแพรทิวา เพื่อยื่นซองประมูล

“ฟังนะปกรณ์นี่เป็นคำสั่ง ทำยังไงก็ได้ให้ชนะประมูล ไอ้เสี่ยนั่นมันจะได้ที่ดินตรงนั้นไปไม่ได้ มันสำคัญสำหรับโครงการเรามาก นายก็รู้  รีสอร์ตพันดาว จะไม่เป็นหมัน” เขาสั่งงานบอดี้การ์ดที่ทำหน้าที่เลขาเสียงเครียด เมื่อรู้ว่าใครคือหนึ่งในคู่แข่ง

“ครับบอส ผมคิดว่าเราต้องชนะประมูล ช่วงนี้เสี่ยวิบูรณ์ขาดสภาพคล่อง เนื่องจากเอาเงินไปสูญกับคอนโดย่านรัชดา และยังขายไม่ออกสักห้องครับ” ปกรณ์รายงานตามที่ให้ลูกน้องไปสืบมา

“ดี อย่างนี้ค่อยเบาใจ แต่ต้องระวัง ไอ้เสี่ยนี่มันชอบใช้วิธีสกปรก พอแพ้ก็ชวนตี เราเจ็บตัวเพราะมันหลายครั้ง” พงษ์ระพีนึกถึงคราวที่ชนะประมูลซื้อที่ดินย่านสีลมหมู่บ้านกลางเมืองได้ดี คราวนั้นเสี่ยวิบูรณ์ถึงกับส่งคนมารอบทำร้ายเขาและลูกน้อง แต่ด้วยฝีมือของปกรณ์ จึงจัดการลูกน้องของเสี่ยจอมรอบกัดนี้ได้ไม่ยาก

“ครับ คราวนี้ถ้ามันตุกติกตอนแพ้ประมูล ผมจะสั่งให้ลูกน้องจัดการสั่งสอนมัน” ปกรณ์ตีหน้าเข้ม ไม่ต่างจากเจ้านายผู้ทรงสง่า “ว่าแต่คืนนี้บอสค้างที่ไหนครับ” อยู่ๆ เปลี่ยนเรื่อง จนคนฟังต้องผงะ

“เฮ้ย...เปลี่ยนเรื่องบอกกันบ้างสิ” เขาต่อว่า “ท่าทางจะไม่ได้นอน ดูสิเอกสารเต็มโต๊ะไปหมด นี่ขนาดยัยแอนช่วยสะสางไปบ้าง ยังเยอะถึงขนาดนี้” เขามองแฟ้มงานต่างๆ ซึ่งซ้อนทับกันหลายเล่ม รู้สึกเหนื่อยล้า เพราะตั้งแต่เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้พัก และไหนจะมาต่อเมื่อเช้าอีกล่ะ

“หอบกลับไปทำที่บ้านสิครับ เจ้านายไปต่างประเทศตั้งหลายวัน แถมวันนี้ทั้งวันยังหายไปอยู่แมนชั่น...ซะ...อีก” ปกรณ์ว่าเจ้านายเสียงล้อเล่น ซึ่งเจ้านายก็ไม่เคยโกรธเคืองเขา เพราะเขาพูดตรงใจ