แววตาไม่เดียงสาเปล่งประกายทุกครั้งยามพูดถึงบุพการีผู้ให้กำเนิด หากแต่หนูน้อยจะรู้หรือไม่ว่าความวาดหวังนั้นเป็นความหนักอึ้งยิ่งใหญ่ที่อยู่บนบ่าทั้งสองของแม่ ณชนกยิ้มทั้งน้ำตา
“ได้ค่ะ...แต่คลีโอต้องสัญญาอะไรกับคุณแม่ก่อนนะคะ”
พอมารดาพูดจบหนูน้อยก็ชูนิ้วก้อยเล็ก ๆ ขึ้นมาทันที
“คลีโอสัญญาคะ”
ณชนกอดที่จะยิ้มไม่ได้ “คุณแม่ยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะ”
“ก็สัญญาไงคะ”
“ทูนหัวของคุณแม่...ลูกต้องเป็นเด็กดีของคุณแม่นะคะ”
“คลีโอเป็นเด็กดีค่ะ...คลีโอไม่ดื้อ...ถ้าเป็นเด็กดีแล้ว...คุณแม่ต้องให้คลีโอพบคุณพ่อ...นะคะ”
หญิงสาวพยักหน้าทั้งน้ำเต็มเบ้าตาและเกี่ยวนิ้วก้อยกับนิ้วก้อยเล็ก ๆ ของลูกรักแล้วเขย่าเบา ๆ ใบหน้าเล็กใต้กรอบเรือนผมยาวเป็นคลื่นอ่อนสีน้ำตาลเปล่งประกายเผยรอยยิ้มสดใส เป็นรอยยิ้มอ่อนวัยของเด็กสี่ขวบที่หวังว่าจะได้รับสิ่งตอบแทนเมื่อทำตามสัญญา
เมื่อกล่อมคลีโอเข้านอนแล้วตลอดคืนนั้นณชนกก็แทบไม่ได
