ตอนที่ 9
1227 Words
เขาส่ายหน้า แววตาคู่นั้นอาบความชิงชังอย่างเหลือแสน เขาก้มลงมาใกล้อีก ริมฝีปากของเขาอยู่เกือบชิดกลีบปากแห้งผากของหญิงสาว ณชนกไม่ได้แตกต่างไปจากเมื่อก่อน เธองดงามอย่างที่ผู้ชายคนไหนก็ไม่อาจห้ามใจ ใบหน้าแสนหวานของเธอยังเต็มไปด้วยความดึงดูดทุกครั้ง ดวงตาคู่สวยที่เปล่งประกายเจิดจรัส จมูกโด่งเล็กและริมฝีปากละมุนราวกลีบกุหลาบ เรือนร่างนุ่มนิ่มที่เขาเคยกอดและแทบไม่อยากคลายอ้อมแขน แต่ทุกอย่างเป็นแค่ภาพมายา เพราะเขาได้ประจักษ์แล้วว่าเบื้องหลังความงามสะกดใจที่แท้ณชนกคือนางมารร้ายที่เคยทำลายวิญญาณของเขา เฮ็คเตอร์ขยับริมฝีปากอยู่ชิดเรียวปากอิ่มทว่าซีดเซียวของหญิงสาว
“เปล่าประโยชน์ที่ผมจะฟังคำแก้ตัวจากผู้หญิงอย่างคุณ นับแต่นี้ไปผมจะฟังแต่เสียงหัวใจเท่านั้น ฟังไว้นะลีแอน...นี่จะเป็นสัญญาระหว่างเรา...ผมอยากขึ้นมาเมื่อไหร่คุณต้องมาสนองให้ผมเมื่อนั้น คุณเป็นโสเภณีของผม รับเงินค่าจ้างที่ผมให้ แต่คุณ...ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องอะไรทั้งนั้น ถ้าผมอยากจะมีใครผมก็มีได้ทุกเมื่อ ผมมีสิทธิ์ที่จะควงผู้หญิงคนไหนก็ได้ และสำหรับคุณ...ห้ามยุ่งกับผู้ชายคนไหนโดยเด็ดขาด ถ้าขืนคุณขัดคำสั่ง ไม่ทำตามข้อตกลง ผม...จะไม่รับรองความปลอดภัยสำหรับลูกสาวของคุณ”
“คลีโอ!”
ได้ยินแค่นั้นหัวใจของหญิงสาวก็ยิ่งหน่วงหนักมากขึ้นเป็นหลายเท่า ร่างพยายามเล็กดิ้นแต่ก็ทำได้แค่ขยับตัวอย่างยากลำบากอยู่ใต้ร่างที่หนักอึ้ง แววตาหวาดหวั่นของเธอราวกับเป็นสิ่งที่ทำให้เฮ็คเตอร์พึงพอใจ ยิ่งเธอหวาดกลัวมากเท่าไหร่ก็ดูเหมือนเขาจะยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น
“คุณรู้ได้ยังไง...เฮ็คเตอร์”
“เมื่อเช้าผมตามคุณไปที่เนอร์สเซอรี่ ลูกสาวคุณน่ารักดีนะ ชื่ออะไรนะ...คลีโอเหรอ...คงเป็นลูกของผู้ชายที่ผมเห็นเขากับคุณคืนนั้น...แล้วตอนนี้เขาไปไหนแล้วล่ะ”
ณชนกเม้มปากแน่น หญิงสาวพยายามอดกลั้นแต่แล้วเฮ็คเตอร์กลับลั่นเสียงใส่
“ผมถามว่าเขาไปไหนแล้ว!”
“เขาตายไปแล้ว!”
หญิงสาวตอบกลับไปอย่างสิ้นหวัง น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลหลั่งหากก็ไม่ได้ฉุดทิฐิของชายหนุ่มให้ลดลงเลย เธอเห็นแต่ความโกรธเกลียดในแววตาคู่นั้น ทำอย่างไรเธอก็ไม่อาจเหนี่ยวรั้งทุกอย่างให้กลับคืนมาได้อีก เฮ็คเตอร์กลายเป็นซาตานและเขาจะไม่มีวันฟังในสิ่งที่เธอเฝ้ารอคอยและอยากจะบอกเขามากที่สุดในชีวิต ชายหนุ่มเหยียดรอยยิ้มเยาะ
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้คุณก็คงเป็นหม้ายสินะ...หึ...อาจจะสึกหรอไปบ้างเพราะถูกใช้งาน แต่ดูยังไงคุณก็ยังน่าลิ้มลองอยู่ดี”
ณชนกไม่ทันได้เบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากของเฮ็คเตอร์ก็ประกบปิดกลีบปากของหล่อนจนส่งเสียงร้องออกมาแทบไม่ได้ เขาบดขยี้อย่างไร้ปราณี ลิ้นหนาฉกเข้าไปในริมฝีปากบวมเจ่อ จาบจ้วงล้วงลึกราวกับปราศจากอารมณ์เสน่หามีแต่ความกระหายใคร่ล้วน ๆ แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกถึงแรงสะอื้นไห้จากอกของหญิงสาว
ณชนกไม่ดิ้นรนอีกต่อไปแต่หัวใจของเธอแหลกสลายลงไม่มีชิ้นดี เขาทำเหมือนเธอเป็นแค่ซากชีวิต ไร้วิญญาณหมดซึ่งศักดิ์ศรีแม้แต่จะปกป้องตัวเอง ใบหน้าคร้ามเข้มค่อย ๆ เลื่อนออกจากใบหน้างดงาม แม้ความหอมหวานจากรสที่เคยสัมผัสยังติดตรึงอยู่ที่ปลายลิ้นหากแต่ความทรงจำนั้นกลับถูกกดทับด้วยความเกลียดชังในท้ายที่สุด
Chapter
6
“วันนี้ผมจะให้คุณกลับไปทำงานที่โรงแรมตามปกติ”
เขากล่าวเสียงเข้มและเลื่อนลำตัวออกจากร่างแน่งน้อย ณชนกรีบลุกขึ้นและเช็ดน้ำตาที่มันเปรอะเปื้อนบนแก้ม แต่ก่อนจะก้าวออกไปจากห้องนั้นหญิงสาวหันกลับมาหาเขาอีกครั้งอย่างลังเล เฮ็คเตอร์อยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง เขาเลิกคิ้วสูงราวกับรอฟังอะไรบางอย่างที่หญิงสาวกำลังจะพูด
“อย่าทำอะไรลูกฉัน...ได้โปรด”
เฮ็คเตอร์ยักไหล่ “ผมไม่ทำอะไร...ถ้าคุณไม่บิดพลิ้วสัญญาที่ให้ไว้กับผม”
“แต่คุณเป็นคนบังคับฉัน”
เขาเอียงหน้า เสียงหัวเราะของชายหนุ่มดังลึกอยู่ในลำคอก่อนจะพูดออกมาราวกับไม่สนใจทุกอย่างในโลก
“พรุ่งนี้ผมจะให้คนไปรับคุณที่เนอร์สเซอรี่...ส่งลูกสาวแล้วคุณต้องมาหาผม ถ้าผิดสัญญาอย่าหาว่าผมไม่เตือน!”
ณชนกไม่ยอมโต้ตอบกลับไปอีก เธอหันหลังให้แล้วรีบก้าวออกไปหยุดยืนที่ระเบียงบ้าน หญิงสาวแทบไม่อยากหันกลับไปมองข้างหลังราวกับอยากลืมเลือนทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ หากก็ทำใจได้ยากเหลือเกิน ทั้งที่เธอรักและคิดถึงเขานับจากวันที่เขาหายไปจากชีวิตของเธอเป็นเวลากว่าห้าปี เธอไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับใครเลย วาดหวังไว้ว่าสักวันเธอจะได้เจอเฮ็คเตอร์อีกครั้ง แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับสลายกลายเป็นอากาศธาตุ เธอรู้สึกเคว้งคว้างราวกับถูกเหวี่ยงออกไปนอกอวกาศอย่างไรอย่างนั้น
“คลีโอ...ยังไม่นอนอีกเหรอคะลูก?”
ณชนกต้องประหลาดใจเมื่อกลับถึงบ้านตอนดึกแล้วแต่ยังเห็นแม่หนูน้อยในชุดนอนลายการ์ตูนนั่งอยู่บนพื้นภายในห้องนอนที่เปิดไฟสว่างจ้า เธอรีบวางกระเป๋าสะพายบนโต๊ะเครื่องแป้งแล้วปรี่เข้าไปกอดลูกน้อย
“คุณแม่...ทำไมคุณแม่...กลับดึกคะ”
“ช่วงนี้คุณแม่ต้องเปลี่ยนเวลาทำงานน่ะค่ะ แล้วนี่ป้าวิไลหลับแล้วเหรอคะ ป้าวิไลรู้หรือเปล่าว่าหนูยังไม่นอน”
“ป้าวิไลนอนแล้วค่ะ...คลีโอนอนแล้ว...และคลีโอ...ตื่นขึ้นมา...วาดรูป”
“คะ?” ณชนกเลิกคิ้วสูง เธอหันไปยังกระดาษและดินสอที่วางอยู่บนพื้นห้อง
“คลีโอวาดรูปเหรอคะ...คลีโอวาดรูปอะไรคะ”
หนูน้อยหยิบดินสอขึ้นมา การจับดินสอของคลีโอนั้นน่าเอ็นดูในสายตาของคนเป็นแม่เพราะหนูน้อยยังจับดินสอไม่เป็น ณชนกมองลายเส้นยึกยือในกระดาษ เป็นรูปคนหัวกลม ลำตัวแขนขาเป็นเส้น
“คลีโอวาด...คุณพ่อค่ะ”
เท่านั้นเองณชนกก็ถึงกับน้ำตาซึม หญิงสาวหันกลับมามองใบหน้าเล็ก ๆ ที่นัยน์ตาสีฟ้าเป็นประกายมรกตส่องสว่าง นัยน์ตาไร้เดียงสาคู่นั้นเต็มไปด้วยจินตนาการและความวาดหวังไม่ต่างกับแสงอบอุ่นที่ส่องลึกเข้าไปถึงก้นบึ้งอันหนาวเยือก ณชนกประคองแก้มกลมเล็ก ๆ นั้นไว้ด้วยสองมือ
“โถ...แม่คุณของแม่” เธอก้มลงจูบที่ปลายจมูกเล็กรั้นด้วยรักสุดหัวใจ
“คลีโอ...อยากเห็นคุณพ่อค่ะ...คุณแม่...พาคลีโอ...ไปหาคุณพ่อ...ได้มั้ยคะ”
- Writer
