“หม่อมฉันอยู่ในวังของพระองค์ อยู่ใต้ปีกของพระองค์ ถามจริงๆ เถอะเพคะ ในวังแห่งนี้ไม่มีที่ปลอดภัยให้หม่อมฉันได้พักพิงเลยหรือ ถ้าเกิดหม่อมฉันทำผิดพลาดถูกลงทัณฑ์ขึ้นมา พระองค์ที่เป็นสามีของหม่อมฉัน จะทรงปกป้องหม่อมฉันได้บ้างหรือไม่”
ทำไมนะ พอเห็นดวงตากลมโตราวกับพระจันทร์แดงก่ำจนแทบกลั่นหยดเลือดออกมา ทำเอาไม่กล้าแม้แต่จะอ้าปากดุด่าออกมาสักคำ สุดท้ายต้องพ่นหายใจทิ้งแล้วยื่นมือหวังจะดึงนางเข้ามาปลอบ ทว่าสิ่งที่เขาคว้าได้กลับมีแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น
ตอนนี้เซี่ยอิงลั่วค่อยๆ ยอบกายลงด้วยท่าทีเหนื่อยล้าเป็นอย่างยิ่ง “หม่อมฉันขอประทานอภัยเพคะ ต่อไปนี้หม่อมฉันจะระมัดระวังตัว จะไม่ปล่อยให้ตนเองแสดงท่าทีกิริยาไม่งามเช่นนี้อีก”
“ลั่วลั่ว”
“หม่อมฉันขอตัวเพคะ”
แทนที่จะปล่อยให้จิ่นอ๋องได้พูดอะไร นางก็ชิงตัดหน้าหลีกหนีออกจากห้องชั้นในไป ทิ้งให้เว่ยจิ่นอิ่งได้แต่มองตามแผ่นหลังไปด้วยความรู้สึกว้าวุ่นเท่
