หลังจากไผ่และข้าวหอมออกไปทำงานกันแล้ว นุ่นก็ปลีกตัวไปนั่งอยู่ที่โซฟาของห้องพักคนไข้ ปล่อยให้ภูผานั่งเฝ้าเพื่อนเธออยู่ข้าง ๆ เตียงต่อ
ติ๊ง!!...ข้อความแจ้งเตือนจากเครื่องของธารดังขึ้นอีกครั้ง ภูผาหันไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงมาเปิดดูทันที ส่วนนุ่นเองก็กำลังก้มมองข้อความจากเครื่องของตัวเองไปพร้อมกัน
‘เกเรหรอธาร วันนี้ไม่มาทำงานอีกแล้วนะ ถ้าไม่ติดว่า รปภ. ไล่ลีออกมา ลีจะเฝ้าอยู่หน้าบริษัทนี่แหละ’
นุ่นเงยหน้ามามองภูผา โดยไม่กล้าพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว เพราะแม้จะเห็นใบหน้าของภูผาจากด้านข้างแค่เล็กน้อยเธอก็รับรู้ได้ว่า คนตรงหน้าคงกำลังโกรธ
“น้องธาร” น้ำเสียงที่ฟังดูต่างจากอารมของภูผาตอนนี้ดังขึ้น เมื่อรับรู้ได้ถึงแรงบีบจากมือที่จับกันไว้ตลอดทั้งคืน ภูผาเอ่ยเรียกธารพร้อมกับลุกขึ้นไปมองหน้าคนที่เพิ่งตื่นขึ้นมาบนเตียง
“พี่ผาหรอ พี่ผาอยู่กับธารทั้งคืนจริง ๆ หรอคะ” ธารหันมาถามด้วย
