“ธาร...สามทุ่มแล้วนะนอนได้แล้ว” นุ่นพูดขึ้นเป็นครั้งที่เท่าแล้วก็ไม่รู้ แต่อีกคนก็ยังคงนอนเขี่ยโทรศัพท์ต่อไป โดยไม่ยอมนอนซักที
“ให้เรียกพยาบาลมั้ย ยาก็กินแล้ว ทำไมถึงไม่หลับซะทีอ่ะ” ข้าวหอมเดินมากระซิบถามนุ่น
“ดูตา ตาปรือขนาดนั้น ก็ยังไม่นอนอีก หรืออาการเก่าจะกลับมา แบบไม่กล้านอนเหมือนตอนนั้นไง” สองคนมองเพื่อนด้วยความกังวล
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...เสียงเคาะประตูห้องพักคนไข้ดังขึ้น ทำให้เพื่อนทั้งสองคนหันไปมองธารทันที ส่วนคนที่นอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงเมื่อกี้ มีอาการผวาและจ้องไปที่ประตูด้วยความกังวล พร้อมกับมือที่เริ่มสั่น
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่า” ภูผาที่เพิ่งเดินเข้ามาเห็นบรรยากาศในห้องแปลก ๆ จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“พวกเราไม่รู้ว่าพี่จะมา ตกใจหมด ธารไม่ยอมนอนค่ะ เมื่อกี้ตอนพี่เคาะประตู ผวาด้วยน่าจะกลัว” ข้าวหอมเดินเข้ามากระซิบบอกภูผา
“พี่ผา...มาได้ยังไงคะ ไหนว่าคุยธุระกับเพื่อนอยู่” ธาร
