เปลี่ยนใจให้รัก : Change to love

เสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานครึกครื้นของเหล่าบรรดานักท่องราตรีมากมายตะโกนแข่งกับเสียงดนตรีเบสหนักที่ดังสนั่นกึกก้องไปทั่วบริเวณผับในคืนวันศุกร์ ไม่อาจทำให้ ‘ภูผา’ รู้สึกสนุกสนานร่าเริงไปกับบรรยากาศนั้นได้แม้แต่น้อย “มึงลากกูมานั่งดูมึงทำตัวเป็นพระเอกมิวสิควีดีโอรึไงไอ้ผา ถ้าไม่คิดจะคุยกับกู วันหลังมึงมาคนเดียวเลย กูเหงา” ไผ่บ่นเพื่อน ก่อนจะหันไปสนใจเติมเครื่องดื่มในมือต่อ “มานั่งเป็นเพื่อนกู ลำบากมากมั้ย” ภูผาถามเพื่อนกลับสั้น ๆ “ไม่ได้ลำบากเว้ย แต่ทำไมมึงไม่ชวนคนอื่นมาด้วย ช่วงหลัง ๆ มามึงทำตัวห่างเหินกับเพื่อนมากไปแล้วนะ” ไผ่ถามกลับมาด้วยสีหน้าจริงจัง “ก็มีมึงคนเดียวที่โสดและมากับกูได้ ม่อนกับขิม มันก็ต้องมีเวลาส่วนตัวให้กันบ้าง ปันเองก็ต้องมีเวลาให้ครอบครัว กูไม่ได้ทำตัวห่างเหิน แต่กูแค่ไม่อยากรบกวนความสุขของครอบครัวเพื่อน” ภูผาตอบ “ช่วงนี้ในไลน์กลุ่มมึงก็เงียบ ๆ เพื่อน ๆ เค้าเป็นห่วงมึงรู้บ้างมั้ย” ไผ่ถาม “กูถามมึงจริง ๆ มึงยังทำใจเรื่องปันไม่ได้ใช่มั้ย” ภูผาเงยหน้าจากแก้วในมือขึ้นมามองเพื่อน “เดี๋ยวกูมา” ไม่มีคำตอบสำหรับคำถามของไผ่ ภูผาเพียงเอ่ยสั้น ๆ ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะไปโดยมีสายตาของไผ่ที่มองตามหลังไปด้วยความเป็นห่วง ภูผาเดินปลีกตัวมาที่โซนสูบบุหรี่ด้านหลังร้าน ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งพิงผนังพร้อมกับจุดบุหรี่มวนแรกขึ้น คำถามของเพื่อนที่สนิทที่สุด ดังก้องวนอยู่ในหัว ‘เค้ายังทำใจเรื่องปันไม่ได้’ คำตอบมันคือใช่ เค้าไม่เคยทำใจได้เลย ที่ผ่านมาเค้าเก็บความรู้สึกเสียใจและผิดหวังนี้ไว้คนเดียวมาตลอด เพราะไม่อยากทำให้เพื่อน ๆ ต้องรู้สึกไม่ดี แต่มีอยู่หนึ่งคนที่เค้าไม่สามารถปิดบังอะไรได้เลย นั่นก็คือไผ่ มันรู้ว่าเค้าเสียใจแค่ไหน และเค้าเองก็รู้ว่ามันเป็นห่วงเค้ามากแค่ไหนเหมือนกัน Line ช่วยกูด้วย ไผ่ : ไอ้สองผัวเมีย ช่วยกูด้วย ม่อน : อะไร เป็นอะไรอีก มึงจะเรียกให้กูช่วยทุกคืนวันศุกร์ไม่ได้มั้ย ไผ่ : มึง กูเครียด ไอ้ผาลากกูมาผับ ขิม : อีกแล้ว?? ไปทุกศุกร์ แดกเพื่อลืมเธอมาหลายเดือน กูไม่เห็นดีขึ้นซักที ไผ่ : เออ!! เมื่อไหร่เพื่อนกูจะมูฟออนซักทีเนี่ย!! ม่อน : แล้วมีเวลามานั่งพิม ไอ้ผามันไปไหน ไผ่ : ลุกไปอัดนิโคตินเข้าปอดนู่น ขิม : ตั้งแต่เรียนจบไม่เคยเห็นสูบ ทำไมช่วงนี้สูบหนักจังวะ ไผ่ : ก็กลับมาหนักช่วงหลังนี่แหละ พวกมึงก็น่าจะรู้ว่าทำไม ขิม : บอกมันด้วย ถ้าปันรู้ปันจะเครียดนะที่เป็นสาเหตุให้ไอ้ผาเป็นแบบนี้ ไผ่ : เฮ้อ...มันมาและ กูไปและนะ “ช่วงนี้มึงสูบหนักไปแล้วนะไอ้ผา มีอะไรมึงก็พูด เพื่อนมีไว้ให้ปรึกษาไม่ได้มีไว้ประดับบารมี” ไผ่เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าแล้วเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ระยะเวลาเกือบสิบปี มันไม่ได้ล้างได้ง่าย ๆ มึงไม่เป็นกูไม่รู้หรอก” ภูผากระดกเหล้าในมือรวดเดียวหมด “ไหนมึงบอกว่ามึงยอมแพ้ ไหนมึงบอกปันว่ามึงทำใจยอมรับได้ แล้วไอ้อาการที่เป็นมันคืออะไร” ไผ่ถาม “กูแค่ไม่อยากให้ปันเครียด ไม่อยากให้ปันรู้สึกผิดกับการที่กูเป็นแบบนี้” ภูผาตอบ “แล้วมึงคิดว่าปันจะไม่รู้ ไม่สังเกตเห็นบ้างรึไงว่ามึงเป็นแบบนี้ มึงตีตัวออกห่างเพื่อน มึงเงียบ มึงไม่ตอบ ไม่อ่านไลน์กลุ่ม อ้างแต่ว่างานยุ่ง เหนื่อย มึงก็รู้ว่าปันเป็นหัวหน้างานเรา ทำไมปันจะไม่รู้ว่างานมึงยุ่งหรือไม่ยุ่งแค่ไหน เมื่อไหร่มึงจะกลับมาเป็นคนเดิมซะทีวะ” ไผ่ถามออกมาอีกครั้ง “คนเดิมของมึงคือแบบไหน” ภูผาถามกลับ “คนเดิมที่ยังคงมองปันด้วยสายตาแบบเดิม คนเดิมที่ยังคงทำทุกอย่างเพื่อปันเหมือนเดิม คนเดิมที่ยังคงพยายามเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในสายตาปันเหมือนเดิม กูทำไม่ได้แล้วไง สิ่งที่กูเป็นตอนนี้ กูแค่พยายามจะลืม พยายามจะไม่รู้สึกกับปัน มันไม่ดีหรอ” “มึงก็เลยจะหยุดเรื่องปัน ด้วยการตีตัวออกห่างเพื่อนแบบนี้หรอ” ไผ่เริ่มโมโห “สรุปปันต้องเสียเพื่อนแบบมึงไป พวกเราต้องแยกกลุ่มกัน กลับไปสนิท กลับไปรวมกลุ่มกันเหมือนเดิมไม่ได้ เพราะแค่มึงต้องการลืมปัน แบบนั้นหรอ” ไผ่ถามย้ำ “มันก็ไม่ใช่แบบนั้น” ไผ่มองหน้าภูผานิ่งเพื่อรอคำตอบ “กูแค่ต้องการเวลา กูสับสน กูไม่รู้ว่ากูต้องทำยังไง” ภูผานิ่งไปก่อนจะเอ่ยออกมาเบา ๆ “มึงแค่กลับมาเป็นภูผาที่เข้มแข็งและยิ้มสู้กับทุกเรื่องเหมือนเดิม เป็นภูผาที่แข็งแกร่งเหมือนกับชื่อมึง เป็นเพื่อนที่พึ่งพาได้ของทุกคนเหมือนเดิม กูแค่อยากได้เพื่อนรักคนเดิมของกูกลับมาแค่นั้นเอง” ไผ่กระดกเหล้าในมือเข้าปาก เพื่อดับความร้อนในหัว “กูขอโทษ” ภูผาเอ่ยขึ้นอีกครั้งหลังจากทั้งคู่ต่างเงียบไป “กูไม่รู้ว่าควรต้องทำยังไง กูถึงจะเลิกรักปันได้ซะที กูพยายามแล้วมึง พยายามที่จะมองปันแค่เพื่อน กูยอมรับว่าที่ตรงนั้นมันไม่ใช่ที่ของกู แต่กูก็เลิกรักปันไม่ได้ซะที” ภูผาเสียงสั่นจนไผ่ต้องหันมามอง ไผ่มองเพื่อนสนิทที่ระบายความในใจออกมาพร้อมน้ำตา ไม่มีครั้งไหนที่เค้ารู้สึกว่าเพื่อนรักเค้าอ่อนแอขนาดนี้มาก่อน ไผ่ขยับเข้าไปกอดคอเพื่อนไว้แน่นเพื่อส่งกำลังใจไปให้ ไผ่และภูผาสนิทกันมาก บ้านของทั้งคู่อยู่ข้างกัน ทั้งคู่เรียนและเล่นด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล จนกระทั่งเข้ามหาลัย แม้ไผ่จะไม่ได้เก่งเท่าภูผา แต่ก็ได้ภูผาช่วยติวและช่วยสอนให้จนทั้งคู่เข้ามหาลัยเดียวกันและคณะเดียวกันมาได้ “ลองเปิดใจให้ใครซักคนดีมั้ย เผื่อการมองคนอื่นจะทำให้มึงลืมปันได้” ภูผาส่ายหน้า “มึงก็รู้ว่าเราไม่ควรเอาอีกคนมาแทนที่อีกคน กูไม่อยากให้ผู้หญิงคนนั้นต้องรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่ตัวแทนเพื่อให้กูลืมอีกคนได้” ภูผาตอบ “แล้วเมื่อไหร่ที่มึงจะลืม มึงเจ็บแบบนี้มานานแล้วนะไอ้ผา กูอยากเห็นเพื่อนกูยิ้ม อยากเห็นเพื่อนกูมีความสุข ความสุขที่มาจากข้างในหัวใจของมึงจริง ๆ กูอยากเห็นมัน” ไผ่เอ่ยขึ้น “กูไม่เคยรักใครฝังใจ ไม่เคยเจ็บเพราะรักใครมาก ๆ แบบมึง กูเลยบอกไม่ได้ว่าจะทำยังไงให้มึงลืม” ไผ่พูดต่อ “แต่กูแนะนำได้แค่ว่า มึงไม่ต้องเลิกรักปัน แค่เปลี่ยนจากรักแบบคนรัก มาเป็นความรักแบบเพื่อน แล้วเปิดใจมองคนอื่นดูบ้าง แค่นั้นเอง มึงรักไอ้ขิมมั้ย” ภูผาหันมามองหน้าเพื่อนอีกครั้ง “ก็คงรักไม่เท่าปัน แต่ถ้าขิมเดือดร้อน กูก็พร้อมช่วย ถ้ามีใครทำร้ายไอ้ขิม กูก็พร้อมตะบันหน้ามัน ถ้าไอ้ม่อนนอกใจไอ้ขิม กูก็พร้อมกระทืบมันแทนไอ้ขิมเหมือนกัน แต่กูรู้ว่าไอ้ม่อนไม่ทำแบบนั้นหรอก” ภูผาตอบ “แล้วกับปันมันต่างกันยังไง แค่มึงวางปันไว้ในฐานะคนที่มึงรักและหวังจะให้มาเป็นคู่ชีวิต ต่างจากไอ้ขิมแค่นั้นเอง” ไผ่พยายามอธิบายให้ภูผาฟัง “กูทำไม่ได้แล้วไง ปันรักคุณซาน เค้ารักกัน รักกันมากกว่าที่ปันรักกู” ภูผาเอ่ยเสียงอ่อน “ใช่ มึงวางปันไว้ในฐานะนั้นไม่ได้แล้ว มึงแค่ต้องวางปันไว้ในฐานะเพื่อนเหมือนไอ้ขิม ปันกับคุณซานเค้ารักกัน เหมือนที่ไอ้ขิมกับไอ้ม่อนมันรักกัน และปันกับขิมไม่มีใครรักมึงน้อยกว่าคุณซานหรือไอ้ม่อนเลย เพียงแต่สองคนนั้นรักมึงในฐานะเพื่อน ไม่ใช่คนรัก มันแค่ต่างฐานะกันแค่นั้นเอง” ไผ่พูดต่อ “ทุกครั้งที่กูได้ยิน ว่าปันรักคุณซาน กูยังเจ็บ” ภูผาเอ่ย “กูถามตัวเองตลอดว่าทำไมที่ตรงนั้นไม่ใช่ที่ของกู ทำไมปันไม่รักกู กูมีอะไรที่ดีไม่เท่าคุณซาน ทุกอย่างที่เค้าทำให้ปัน กูก็ทำให้ปันได้ และพยายามทำให้ปันมาตลอด แต่ทำไมถึงเป็นกูไม่ได้” ไผ่ถอนใจหนัก “เพราะตรงนั้นไม่ใช่ที่ของมึง” ไผ่ตบไหล่เพื่อน “งั้นมึงลองคิดแบบนี้ดูนะ มึงอาจจะไม่ได้ถูกลิขิตมาให้คู่กับปัน แต่มึงถูกเบื้องบนลิขิตมาให้ดูแลปันอย่างดี เพื่อส่งต่อให้ถึงมือคุณซานแทนพ่อของปันไง และตอนนี้มึงก็ส่งปันไปให้คนที่เค้าคู่กันดูแลต่อแล้ว เหลือแค่ตัวมึงที่ต้องพาตัวเองออกจากตรงนี้ไปให้ได้ซักที” “มันคิดแบบนี้ก็ได้หรอวะ” ภูผามองหน้าเพื่อนงง ๆ “มึงคิดว่ากูเป็นน้องฝนรึไง ถึงมานั่งเล่านิทานให้กูฟังเนี่ย” ภูผาเอ่ยขำ ๆ “อ่ะ อย่างน้อยนิทานกูก็ทำให้มึงหัวเราะได้” ไผ่ยืดอกชมตัวเอง “เออ กูขอโทษแล้วกัน ขอโทษที่ทำให้บรรยากาศมันไม่ดี กูแค่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไง ถึงจะลืมได้” ภูผาเอ่ยขึ้น “มึงก็ไม่จำเป็นต้องลืมไง ยังไงปันก็คิดว่ามึงเป็นเพื่อนที่สำคัญคนนึง สำคัญกว่าพวกกูทุกคน เพียงแต่มึงแค่ต้องเลิกรักปันในฐานะผู้หญิงคนนึง แล้วเปลี่ยนมารักปันในฐานะเพื่อนคนนึงแทน อย่าพยายามตีตัวออกห่าง เพื่อจะลืม กูขอแค่มึงเลิกปิดกั้นแล้วเปิดโอกาสให้ตัวเองบ้างแค่นั้นก็พอ” ภูผาระบายยิ้มออกมา “อืม กูจะกลับไปเป็นภูผาคนเดิมของมึงเร็ว ๆ แล้วกันนะ” ไผ่ยกนิ้วให้เพื่อน “อีกอย่าง มึงหยุดมาได้ตั้งนานแล้วนะ ไอ้นิโคตินที่อยู่ในกระเป๋าเนี่ย เลิกได้ก็เลิกนะเพื่อนนะ หันไปสนใจสาว ๆ ดีกว่า มึงดูรอบ ๆ ตัวมึง สาว ๆ สวย ๆ เยอะแยะ หล่อ ๆ แบบเราเนี่ย มีแต่คนมอง ถ้าไม่เอาแต่นั่งหงอยหน้าไม่รับแขกแบบนี้ ก็คงมีแต่สาว ๆ อยากจะเข้ามาทัก” ไผ่กวาดมือไปรอบ ๆ โต๊ะ “น้อย ๆ หน่อย มั่นหน้าเหลือเกินนะมึงเนี่ย อยากได้สาวก็ไปหิ้วดิ กูไม่ห้ามนะ” ภูผายักคิ้วตอบ “ไม่เอา ไม่อยากทิ้งเพื่อนให้เหงาคนเดียว ถ้ามึงไม่มีเมีย กูก็จะเกาะแข้งเกาะขามึงไปแบบนี้แหละ” ไผ่กอดแขนภูผาไว้แน่น “แล้วถ้ากูไม่มีเมียจนแก่ มึงก็จะไม่มีว่างั้น” ภูผายิ้มถาม “มึง!! ไผ่น้อยเหี่ยวตายพอดี น้องต้องการคนมาเติมเต็มความสุข!! มึงจะปล่อยให้ไผ่น้อยเหี่ยวแห้งตายไม่ได้ มึงต้องรีบมีเมียได้แล้ว เดี๋ยวกูจะได้มีบ้าง” ภูผาหัวเราะ “มึงจะมีก่อนกูก็ไม่ว่านะ ดูเดือดร้อน อย่าบอกนะว่าแอบไปชอบสาวที่ไหน บอกกูมาเลย” ภูผาคาดคั้นไผ่ “เฮ้อ...ชีวิตกูอ่ะนะ ก็มีแค่มึง มึง มึง แล้วก็งาน ขนาดคืนวันศุกร์หรรษา ยังต้องมานั่งแดกเหล้ากับมึงแค่สองคน มึงจะให้กูเอาเวลาที่ไหนไปแอบมีสาวครับ” ไผ่โอดครวญ “งั้นมึงไปเลย ไปหาสาวแก้เหงาไป กูนั่งคนเดียวได้” ภูผาดันตัวเพื่อนออกจากโต๊ะ “ไม่!! ตราบใดที่มึงไม่มีเมีย กูก็จะไม่มีเมียเป็นเพื่อนมึง” ไผ่กำหมัดเอ่ยด้วยเสียงหนักแน่น ก่อนจะยื่นแก้วไปชนกับแก้วภูผาในมือ “อุดมการณ์หนักแน่นมาก งั้นก็โสดเป็นเพื่อนกูต่อไปนะ กูไม่รู้หรอกว่าเมื่อไหร่กูจะมี” ภูผาส่ายหน้าขำ “สรุป มึงจะกลับมาเป็นภูผาคนเดิมของกูได้รึยัง ไม่งั้นกูจะไปปรึกษาปันแล้วนะว่ากูควรทำยังไง” ภูผาถลึงตาใส่ไผ่ทันทีที่ได้ยิน “ไม่ต้องเลยนะมึง กูไม่อยากให้ปันเครียดว่าเป็นสาเหตุทำให้กูต้องเป็นแบบนี้ กูจะพยายามไม่ทำบรรยากาศให้มันแย่ และทำตัวเหมือนเดิม แบบนี้โอเคมั้ย” ไผ่พยักหน้ายิ้มตอบ “ก็แค่นั้นแหละ ไอ้ขิมกับไอ้ม่อนมันก็ห่วงมึงมากนะ มึงเล่นทำตัวแปลกแยกจนเพื่อนพากันสงสัยไปหมดแล้วเนี่ย ทุกคนเค้าห่วงมึงกันหมดแหละ” ไผ่บ่นต่อ “เออน่า กูขอโทษแล้วนี่ไง คนอกหักมันก็ต้องใช้เวลารักษาแผลป่าววะ ถ้ากูร่าเริงได้ภายในอาทิตย์เดียว มันก็ไม่เรียกคนอกหักดิ” ภูผาตอบ “โอ้โห จริง ๆ มึงอกหักมาตั้งแต่ปันปฏิเสธมึงเรื่องน้องฝนแล้วป่ะ มึงอกหักมานานแล้วเว้ย มึงดึงดราม่านานไป อกหักซ้ำ ๆ กับคนเดิม ๆ” ไผ่พูดไปออกท่าทางไป จนภูผาหมั่นไส้ “ไอ้สัส!! ย้ำเก่งนะมึงเนี่ย จะตอกย้ำกูเพื่อ!!” ไผ่ยักคิ้วลอยหน้าลอยตาใส่ภูผา “ย้ำให้เพื่อนทำใจ ย้ำให้มึงรู้ว่ามึงอกหัก ย้ำให้มึงมูฟออนไปข้างหน้าซะที” ภูผาหัวเราะท่าทางของเพื่อน “เออ กูรู้ว่ากูอกหัก รู้มานานแล้วด้วย แต่มันมูฟออนไม่ได้ เข้าใจมั้ยครับเพื่อน” ไผ่ส่ายหน้าตอบ “ไม่เข้าใจครับ กระผมไม่เคยอกหัก เลยไม่เข้าใจความรู้สึกนั้น” ไผ่ยืดอกคุย “อย่ามาทำท่ามั่นหน้าขนาดนั้น ที่มึงไม่เคยอกหัก เพราะมึงไม่เคยจีบใครเหอะ ทำท่าเหมือนสาวเยอะ จีบใครก็ติด โถ...เพื่อนไผ่ มึงจีบซักคนก่อนแล้วค่อยคุย” ภูผาเอื้อมมือไปตบไหล่เพื่อน “มึงนี่นะ หาว่ากูตอกย้ำ มึงก็ตอกย้ำกูเก่ง” ไผ่ควานก้อนน้ำแข็งปาใส่เพื่อน “กูบอกแล้วว่าไม่อยากมีเมียตัดหน้าเพื่อน รอมึงมีก่อน แล้วกูค่อยจีบ เชื่อดิ กูไม่อกหักแน่นอน” “มั่นหน้า!!” ภูผาเบะปากใส่เพื่อน “ว่าแต่ เมื่อไหร่แม่งจะเปลี่ยนเป็นเพลงช้า กี่โมงแล้วเนี่ย” “นี่มันเพิ่งหัวค่ำไอ้ผา เค้าต้องกระตุกความมันส์กันก่อน ซักสามทุ่มค่อยเบรกอารม ทำไม มึงจะขอเพลงอกหักให้กูซับน้ำตาอีกรึไง” ไผ่หันไปหาเรื่องภูผาต่อ “เออ!! ฟังให้ลืมเธอ เข้าใจป่ะ” ภูผาตอบกลับ “แค่ไอ้ที่เปิดวนในรถทุกวันนี่ไม่พอ? กูฟังจนกูร้องได้หมดแล้วเนี่ย ‘คงเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่ฉัน คนที่เธอจะให้ความสำคัญ แต่ไม่ใช่เราต้องเข้าใจ แม้จะพยายามมากสักแค่ไหน ฉันคงเป็นแค่ฝุ่น ไม่มีแม้ค่าใด เมื่อคนที่ไม่ใช่ ก็ได้เท่านี้’ โอ๊ย...ฟังแล้วเจ็บ” ไผ่ยกมือมากุมหน้าอกข้างซ้ายให้ดูสมบทบาท “พี่ไผ่อกหักหรอคะ ทำท่าทำทางซะจริงจังเชียว” เสียงหวานใสที่ดังขึ้นด้านหลัง เรียกให้ภูผาและไผ่ต้องหันกลับไปมอง