Her Abusive Husband

Chapter 1: Obsession

Chapter 1

Agad akong napabangon dahil sa bangungot na bumabalik sa isipan ko.

I wake up with a tears on my eyes. Hindi na bago sa akin na sa tuwing bumabalik sa panaginip ko ang malagim na nangyari sa akin. Halos himatayin ako sa takot dahil sa lalaking palaging nagpapakita sa akin sa panaginip.

Peter!

That was his name. That name who makes me felt useless and at the same time makes me felt sad for bringing me in the situation to make myself suffer in pain.

Hindi ko akalain na masakit na nakaraan ang naranasan ko sa kanyang mga kamay. Sobrang hirap ang dinanas kong pagdudusa sa mapanakit na lalaking iyon.

Pinahid ko ang pawisan kong noo nang sa ganoon maibsan ang pananalanta ng katawan ko. Sa tuwing bumabalik sa isipan ko na sinasaktan ako ng taong iyon. Halos manginig ang buo kong katawan. Kung sino man siya. Ayaw ko na siyang makilala pa.

Napahawak ako sa dibdib Kasabay nang pagtingin ko sa gilid. Isang lalaking nakatakip ng unan ang kalahating mukha ang bumungad sa akin.

Nakayakap ito sa bewang ko nang mahigpit habang nakaunan naman ako sa dibdib niya. Kanina, noong hindi pa ako nagising dahil binalikan na naman ako ng mapait na bangungot na iyon nakapulupot na ang braso niya sa bewang ko, bilang protekta sa pagkat palagi na akong binabangungot ng nangyari sa akin.

He is peacefully sleeping beside me. He has this aura na kababaliwan ng mga babae kapag nakita siya. Kahit ang kanyang pilik-mata ay sobrang perpekto. Ang kanyang matangos na ilong ay masiyadong magandang pagkahulma. Ang buhok niya na kulay brown sa tuwing nasisinagan ng araw ay sobrang bagay sa kanya. He is handsome and everyday I couldn't think properly. How I get him in just a snap.

Palagi kong tinatanong sa sarili kung paano ko na bihag ang lalaking kagaya niya? He is perfect.

Basta ang alam ko. Nagising na lang ako, isang araw na nasa tabi ko siya. He is crying beside me, begging that I should be waked up. Boses niya ang naririnig ko nang ma-comatose ako noon. Boses niya palagi ang naririnig ko sa tuwing gusto ko ng gumising pero hindi ko maibuka ang bibig at mga mata. And when I waked up, siya agad ang unang nakita ko.

When I waked up from my comatose. He was claiming that he was my husband and his name is...

"Why you're so handsome, Mr. Aldwin?" mahinang tanong ko. Akala ko hindi niya marinig dahil mahimbing ang kanyang pagkakatulog pero laking gulat ko nang bumukas ang kanyang isang mata para tingnan ako. His still sleepy, pero pinilit niya lang idilat ang mata nang sa ganoon makita niya ang nakangiti kong labi.

A dark smile form on his lips. He move his head so that he can look at me fully.

"Why you're so beautiful in the morning, my girl?" His morning voice boom in my ear. Hindi ko alam kung normal pa ba ang kilig na naramdaman ko ngayon. Biglang kumabog ang puso ko. Naalala ko iyong araw na makita ko siya. Ganito rin ang pagkabog nito.

When I waked up from the comatose. Tinatawag na niya akong 'My girl'. And it brings chills in my whole body when I heard him calling me those endearment. Napangiti na lamang ako.

"Nambola ka pa!" I said, giggled. Sinapak ko ang kanyang braso. Bumalikos lalo ang kanyang kamay sa bewang ko saka sumiksik pa sa bandang tiyan.

"I'm not kidding... You are crazily beautiful," he moan.

Dahil nakaupo ako ngayon sa kama. Nagkaroon siya nang pagkakataon na ilagay ang ulo sa legs ko. Agad na dumapo ang kamay ko sa malambot niyang buhok saka ko ito hinaplos. Napangiti siya sa ginawa ko.

I saw how shock he is. Para bang hindi siya sanay na ganito ako sa kanya.

"I'm still not into this," he whispered and closed his eyes. "I hope... I'm not dreaming," his voice is soft.

"Bakit mo naman naisipang nanaginip ka? You're not dreaming, Mr.Fuentes."

Kahit isang buwan na noong magising ako sa pagka-comatose ko. Naging magaan agad ang loob ko sa kanya. We really act as husband and wife thing. Kahit wala akong idea kung sino ba talaga siya. Kahit hindi ko alam kung ano ang papel niya sa buhay ko, but whenever he's around. I felt safe.

"Are you still into it?" tanong niya na hindi ko makuha.

Natigil ako sa paghaplos sa kanyang buhok para tingnan ang nakapikit niyang mata. Ninamnam ang paglalambing ko sa kanya.

"What do you mean?" I asked, confused.

"Your dream... You had amnesia and your memories still killing you every night. What is it this time? Ano ang naalala mo?" Dinilat niya ang mga mata. Nawala ang antok niya at lumalim ang titig niya sa mga mata ko.

Kinagat ko ang pang-ibabang labi. Hindi naman parati lumalabas ang memorya ko sa nakaraan. Paulit-ulit lang naman ang bangungot sa isipan ko. Katulad nang bangungot ko kanina na nakunan ako habang binubugbog noong Peter ang pangalan.

"Nothing change... Still the same dream. Palagi pa rin akong binabangungot na sinasaktan ako noong Peter. Also our baby had gone because of him."

Sa panaginip ko. Malabo ang mukha noong Peter. Pero ang alam ko. Gusto niya akong patayin.

Palagi ring bumabalik sa ala-ala ko ang pagmamaltrato niya sa akin. Kung paano niya ako sinaktan, pinagsasampal at sinuntok kaya nakunan ako. That memories always recalling in my mind. And I hate thinking how evil that Peter is.

"Are you fine now? May iba ka pa bang naalala bukod na sinasaktan ka niya?" he asked worried. Tumayo siya sa pagkakahiga sa hita ko para harapin ako nang maayos. Nakipagpantayan siya sa akin.

Sinakop niya ang pisnge ko. Biglang may butil ng luha ang biglang tumulo sa mga mata ko nang maalala ko ang nangyari kung bakit nagkaroon ako ng amnesia.

"I can't remember everything. Ang naalala ko iyong aksidente. Binangga niya ako ng sasakyan niya habang hinahabol ako dahilan kaya nagkaroon ako ng amnesia ngayon at na comatose ng ilang buwan. That's all. I remember."

Biglang sumakit ang ulo ko nang pinilit kong maalala ang nangyari sa akin but I can't remember anything. I only saw cars coming from me and a loud voice calling my name.

Hingal na hingal ako habang hinahabol ako ng isang sasakyan. Duguan ang mga paa ko, puno ako ng mga pasa. Ang mga mata ko ay nanlalabo sa luha. Wala akong suot na tsinelas.

"Hindi ka makakatakas, Ariyah! Hindi ka aalis! Dito ka lang!" I heard someone shouted my name at my back.

"Aldwin please help me! Help me!" iyon ang palaging sinasambit ko habang tumatakbo sa kalsada.

Hindi na ako luminga sa sumigaw na lalaki sa likuran. Ang tanging naramdaman ko sa mga oras na iyon. Ang takot na baka mahuli niya ako. I was escaping and I was so tired.

Sa pagtakbo ko sa malapad na kalsada. May sasakyan na papalapit sa akin. Malakas ang pagpapatakbo nito.

Ang ilaw ng head light ng sasakyan ang tanging nakita ko sa gabing iyon. Tinakpan ko ang mukha dahil sa takot. I use my arms to coverd my face. Hanggang sa mabangga ako ng isang humaharutot na sasakyan. At nakita ko sa loob na ang nagmamaneho sa bumanggang kotse ang lalaking puno ng galit. No other than it is the man who's chasing me just to hurt me. It is Peter. Siya ang dahilan kaya nawala ang memorya ko. And when I waked up.

Isang lalaki ang nagpapakilala sa akin na siya ang asawa ko. Siya si Aldwin Fuentes ang palagi kong pinapamukha noong Peter na lalaking minahal ko at ang lalaking ama ng pinagbubuntis ko.

"My head is hurt. I can't remember what had happened. Why I ran on that day. Hindi ko na alam! Wala akong maalala sa mga dahilan na iyon." Pumikit ako nang mariin dahil parang mabibiyak na ang ulo ko kaiisip sa nangyari sa akin noon.

Napaiyak ako nang hindi ko malamang dahilan. Nanginginig ako sa takot. Halos hindi na ako makahinga. I felt suffocated.

"Just relax, Ariyah. Huwag mong pilitin makaalala. I don't want you to remember those bad memories of yours. I'm here... Hindi ko na hahayaang mangyari ulit iyon sa'yo. I will protect you until you get better." He hugged me tight. Bigla akong nahilo hanggang sa mawalan ako ng malay.

Sana maalala ko na ang lahat. I wanted to know about my past. And what is the cause of Peter's obsession towards me.