“IT’S ALMOST dawn,” I said to Cullen as I glanced at the wall clock. “Wala ka bang balak i-uwi ako? Dito na ba tayo matutulog?” I said in sarcasm bago ko ipinagkrus ang dalawang kamay sa aking dibdib at inirapan siya.
Kanina pa kasi ako nagsasabi sa kan’ya na ituro na niya sa akin ang daan pauwi para hindi na niya ako kailangang samahan pa. He was so clever, by the way. Sinadya niyang ilagay sa public parking ang kotse niya na malayo rito sa bahay para hindi ako kaagad makauwi kahit gusto ko.
Mahirap na kasi, baka hinahanap na ako ni mama ngayon. She would tell me na dahil lang graduating na ako ay kung saan-saan na ako nagpupunta.
I was slightly nervous as I was constantly looking at my phone to see if my mom already texted me or not, pero kahit na malapit nang lumubog ang araw at kahi
