“ ผมไม่มีอะไรมาฝากคุณน้ามาลีเลย เมื่อคืนผมก็ตามมาส่งอันดาที่บ้าน ถ้าอย่างนั้นเอาไว้หลังเลิกเรียนผมจะซื้ออะไรมาฝากนะครับ ”
“ โอ๊ย ไม่ต้องหรอกค่ะคุณปราณ ไม่ต้องลำบาก ”
“ คุณน้าไม่ต้องเรียกผมคุณหรอกครับ ไม่เป็นกันเองเลย เรียกปราณเฉย ๆ เถอะนะครับ ” มาลีพยักหน้า อดยิ้มไม่ได้กับความน่ารักเป็นกันเองไม่ถือตัวของเขา
“ ไปกันเถอะปราณ สายมากแล้ว เดี๋ยวเช็คชื่อไม่ทัน ” อันดาเอ่ยขึ้น ปราณพยักหน้าแล้วกล่าวลา
“ ไปก่อนนะครับน้ามาลี ตอนเย็นเจอกันครับ ” มาลียิ้มตามจนรถคันงามขับเคลื่อนไปลับตา ปรีชาแค่นเสียง
“ จะได้เขยรวยเข้าหน่อย ระริกระรี้ หน้าระรื่นเชียวนะ ”
นางหุบยิ้มทันทีแต่ก็ไม่ได้ตอบโต้อะไร ก่อนลุกขึ้นเลี่ยงจะเดินเข้าห้อง ปรีชาลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เอื้อมแขนคว้าร่างผอมบางไร้เรี่ยวแรงเข้ามากอดฟัด มือก็ตะโบมจับหน้าอกท
