เพื่อนผู้หญิงกูไม่ไว้ใจ
1301 Words
อนันต์เป็นผู้ชายขยันและซื่อสัตย์ รักเมียมาก ความสุขยิ่งเพิ่มพูนเมื่อทั้งสองมีโซ่ทองคล้องใจด้วยกันหนึ่งคน เป็นเด็กหญิงน่ารักที่ชื่อว่าอันดา แต่แล้วก็เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง ส่งสายฟ้าลงมาทำลายความเงียบสงบเรือของอนันต์โดนพายุซัดพลิกคว่ำท่ามกลางมหาสมุทรกว้างใหญ่ แล้วกลืนร่างเขาลงไปอย่างโหดร้าย ไม่ส่งคืนแม้แต่ศพให้กับคนข้างหลัง
มาลีโศกเศร้าอย่างเหลือคณา ชีวิตที่อยู่ผ่านพ้นไปวัน ๆ นั้นก็เพราะมีลูกเป็นสิ่งยึดเหนี่ยว เธอทำกับข้าวขายพอได้เลี้ยงตัวเองกับลูก แล้ววันหนึ่ง ปรีชาผู้เป็นเพื่อนกับอนันต์ผู้เป็นสามี ก็เข้ามาคอยดูแลช่วยเหลือในทุกสิ่งอย่าง เขาดีกับเธอ ในวันที่อ่อนแอเหลือเกินเมื่อมีผู้ชายอบอุ่นยื่นมือเข้ามาให้ ผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปวางในมือนั้น สุดท้ายเธอก็ตกเป็นของเขา
ปีแรกเขาก็เป็นสามีที่ดีมาก แต่หลังจากนั้นก็เริ่มออกลาย กินเหล้าเมายาสำมะเลเทเมาเจ้าชู้ไปทั่ว เมื่อเธอเอ่ยปากเขาก็ทุบตีด้วยความไม่พอใจ มาลีจึงได้ทำใจปล่อยให้เขาไปตามทางที่เขาอยากไป แต่ปรีชาก็วนเวียนไป ๆ มา ๆ อยู่อย่างนั้น เดี๋ยวมาขอเงิน หายไปสักอาทิตย์สองอาทิตย์ก็กลับมานอนคืนสองคืนแล้วก็หายไปอีก ถึงมาลีจะบอกเลิกเขากี่ครั้งกี่หนเขาก็ไม่สนใจ ยังคงวนเวียนอยู่กับชีวิตเธอและลูก สุดท้ายเธอก็ปล่อยวาง อยากมาก็มา อยากไปก็ไป เพราะเขาไม่ได้มาสร้างความเดือดร้อนให้มากนัก อย่างน้อยเขาก็เคยช่วยเหลือดูแลในวันที่เธออ่อนแอเหลือเกินให้ก้าวข้ามผ่านมาได้
แล้วพายุก็ซัดเข้าหาเธออีกครั้งเมื่อปีที่แล้ว มาลีตรวจพบว่าเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว ร่างกายเธอเริ่มทรุดโทรมถึงขั้นทำงานไม่ได้ เคราะห์ดีที่อันดาได้ทุนเรียนฟรีจากทางมหาวิทยาลัยตั้งแต่ปีหนึ่ง เธอรับจ้างขายน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ตลาดเช้าตั้งแต่ตีสี่ถึงหกโมงครึ่ง และใช้เวลาหลังเลิกเรียนทำงานพิเศษที่ร้านทะเลเผาช่วงหกโมงเย็นถึงห้าทุ่ม จึงพอได้นำเงินนั้นมาเลี้ยงตนเองและรักษาแม่
มาลีนั่งทอดถอนใจในโชคชะตาของตนเอง ทำไมสวรรค์จึงไม่ปราณีเธอบ้างหนอ แต่แล้วก็ได้ยินเสียงแจ๋ว ๆ มาจากด้านใน
“ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ไหน ชิมห่อหมกซิ อื้อหือ อร่อยจัง ฝีมือแม่มาลีของอันดาอร่อยที่สุดในโลกเล้ย ”
เธอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดี ใครว่าสวรรค์ไม่ปราณี อย่างน้อยท่านก็มอบของขวัญที่วิเศษที่สุดให้กับเธอเป็นลูกสาวแสนดีที่น่ารัก เป็นแก้วตาดวงใจและพลังใจให้เธอก้าวเดินต่อไปได้
***
ปราณขับรถกลับบ้านอย่างครึ้มอกครึ้มใจ ไม่คิดว่าไปเรียนวันแรกก็จะเจอเนื้อคู่เลย เธอสวย น่ารัก ร่าเริง และมีเสน่ห์ที่ทำให้เขาโหยหาคิดถึงตลอดเวลา เธอบอกเขาว่าหลังเลิกเรียนทุกวันจะไปทำงานพิเศษที่ร้านอาหารซีฟู้ดในตลาดต่อจนถึงห้าทุ่มทุกวัน เขานึกทบทวนชื่อร้านแล้วก็จำได้ เดี๋ยวเขาออกไปหาเธอที่ร้านนั้นดีกว่า
ชายหนุ่มเดินยิ้มกริ่มเข้าบ้านพักริมทะเลหลังใหญ่ของพี่ชายที่ตั้งอยู่บนเนินเขาเตี้ย ๆ บ้านหลังนี้มีความสงบเงียบงดงาม บรรยากาศดี
“ อารมณ์ดีจังเลยนะไอ้เสือ เรียนสนุกมากเลยหรือไง ” ปราบที่นั่งจิบไวน์อยู่ระเบียงหน้าบ้านที่ยื่นลงไปรับลมทะเลเอ่ยถาม ข้างเขาคือหมอพิรัชเพื่อนรัก ปราณยกมือสวัสดี
“ สวัสดีครับพี่พิรัช ” แล้วหันไปหาพี่ชาย
“ สนุกมากเลยล่ะครับพี่ สนุกจริง ๆ ”
“ มันจะสนุกอะไรขนาดนั้นวะ สมัยพี่เรียนไม่เคยสนุกเลยสักวัน อยากจะลาออกแม่งทุกวัน ” หมอพิรัชเอ่ยขึ้น ปราณหัวเราะ
“ ดีนะที่ไม่ชิงลาออก ไม่งั้นไม่มีหมอพิรัช สูตินรีแพทย์ที่เก่งที่สุดตรงนี้แน่ ”
“ พิรัช หมอรักษาจิ๋มมือวางอันดับหนึ่ง พูดไปเลย ง่าย ๆ ” ปราบสอดขึ้น ปราณหัวเราะลั่น
“ อื้อหือ โคตรจะภูมิใจ ” หมอพิรัชเอ่ยประชดพร้อมยกไวน์ขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว
“ พี่ปราบครับ เดี๋ยวสักสองทุ่มผมจะออกไปตลาดหน่อยนะ ”
“ ออกไปทำอะไร อยากได้อะไรบอกพี่สิ เดี๋ยวให้คนงานออกไปซื้อให้ ” ปราณส่ายศีรษะ
“ ผมจะไปนั่งกินอาหารทะเลในตลาด พอดีเพื่อนทำงานอยู่ที่นั่นครับ ” ปราบขมวดคิ้ว
“ เพื่อนเหรอ เพื่อนที่ไหน ”
“ เพื่อนที่คณะ เรียนห้องเดียวกันครับ ”
“ ผู้หญิงหรือผู้ชาย ”
“ ผู้หญิงครับ ” ทันทีที่ได้ยินคำว่า ผู้หญิง นายหัวปราบหน้าตึงทันที
“ เขาชวนไปทำอะไร ”
“ เขาไม่ได้ชวนหรอกครับ แค่บอกว่าทำงานอยู่ที่นั่น ”
“ ก็นั่นแหละ มันก็เหมือนอ่อยนั่นแหละ ”
“ บ้าพี่ ไม่ใช่ครับ อันดาไม่ใช่คนแบบนั้น ”
“ ชื่ออะไรนะ ” นายหัวปราบถามเสียงดัง
“ อันดาครับ ชื่ออันดา ทำไมครับ พี่รู้จักเหรอ ” ปราณถามกลับ ปราบนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้า
“ เปล่า ๆ แต่ถ้าไม่ใช่คนแบบนั้น จะมาบอกให้เราไปหาทำไม อ่อยชัด ๆ ”
“ ไม่ เธอไม่ได้บอกให้ผมไปหา ผมอยากไปเอง ”
“ พี่ไม่อยากให้ไป ”
“ แต่ว่าพี่ครับ… ”
“ เฮ้ย ๆ พอ ๆ ” หมอพิรัชรีบห้ามทัพ
“ เอาน่าปราบ ให้น้องมันไปเถอะ ปราณเองก็พึ่งย้ายมา มีเพื่อนมีฝูง ก็ดีเหมือนกัน เวลาไปเรียนจะได้ไม่เหงา น้องมันโตแล้วนะปราบ ” ปราบนิ่งอยู่พักหนึ่ง จ้องมองสายตาของผู้เป็นน้องที่ส่งมาอ้อนวอน
“ นะครับพี่ นะ ” ผู้เป็นพี่ชายพยักหน้าแบบไม่ค่อยเต็มใจนัก
“ ขอบคุณครับพี่ ” ปราณเอ่ยออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ปราบถอนหายใจแรง คิ้วขมวดมุ่น หมอพิรัชรินไวน์เพิ่มแล้วส่งให้ เขายกขึ้นกระดกรวดเดียวหมด
“ มึงปล่อยวางบ้างเถอะปราบ น้องมันโตแล้ว อีกอย่างมันก็พึ่งเศร้าใจเรื่องแม่มา ให้มันได้ออกไปมีเพื่อนมีฝูง มีความสุขตามวัยบ้าง ”
“ มีเพื่อนน่ะกูไม่ห้าม แต่เพื่อนผู้หญิงกูไม่ไว้ใจ ”
พิรัชนิ่งอยู่พัก เขาไม่รู้ว่าจะพูดกับเพื่อนอย่างไรดี สิบกว่าปีมานี้มันอคติกับผู้หญิงมาก จนกลายเป็นหวาดระแวงเกินความจำเป็น
“ ความสัมพันธ์บนโลกนี้มันก็มีหลายแบบ ผู้หญิงผู้ชายไม่จำเป็นต้องเป็นคู่รักเสมอไป เป็นเพื่อน เป็นพี่น้องก็ได้นี่หว่า ”
“ แล้วถ้ามันไม่แค่นั้นล่ะ ถ้าน้องกูมันไปหลงผู้หญิงคนนั้นหัวปักหัวปำแล้วถูกเธอหลอก จะเกิดอะไรขึ้น ”
" ปราบ มึงใจเย็น ๆ นี่มันยังไม่มีอะไรเลยนะ อย่าตีตนไปก่อนไข้สิวะ ”
“ แม่กูก็ไม่มีอะไร ไม่มีอะไรให้น่าสงสัยเลย จวบจนวันที่ทิ้งกูกับพ่อไป ”
ปราบเอ่ยขึ้นเบา ๆ แต่สายตานั้นแข็งกร้าวเต็มไปด้วยความเคียดแค้นเจ็บปวด พิรัชเอื้อมมือไปตบไหล่เพื่อนเบา ๆ แล้วก็เงียบไม่รู้จะพูดปลอบอย่างไร จึงเทไวน์เพิ่มแล้วส่งให้ หวังจะให้ความเย็นและรสชาติอันนุ่มนวลนั้นปลอบประโลมให้เพื่อนใจเย็นขึ้น แต่มันคงยากเหลือเกิน เพราะไฟในใจปราบมันคุกรุ่นร้อนแรงเกินที่จะมีน้ำอมฤตใดที่จะดับลงได้ ไม่มี..
- Writer
