ตอนที่ 9
1118 Words
น้ำเสียงแผ่วเบาเจือจางด้วยความเศร้าคล้ายว่าเธอยังกอดเก็บความเสียใจเอาไว้โดยที่ไม่เคยบอกใคร เขาดูแลคุณหนูมาหลายปียังแทบไม่เคยเห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความสุขเลย คุณหนูซุกซ่อนความเสียใจเอาไว้ราวกับของล้ำค่าทั้งที่นั่นมันทำร้ายเธอให้เจ็บปวดเปล่าๆ
ที่แน่ๆคุณเมลไม่ใช่สาเหตุเดียวแน่
"ชิมเกี้ยวกุ้งของหงส์ไหม?"
"ก็...ได้ครับ"
"เลือกชิ้นใหญ่ให้เลยนะ"
จะปฏิเสธได้ไงเล่าเธอเล่นตักมาจ่อปากบังคับให้กินขนาดนี้ เขาอ้าปากกินไปแล้วพึ่งจะรู้ว่าเราใช้ช้อนคันเดียวกันเลย แบบนี้เรียกว่าจูบทางอ้อมได้ไหมนะ? คุณหนูตักกินต่อเงียบๆด้วยท่าทางคล้ายว่าอร่อยทั้งที่รสชาติมันธรรมดามาก
แต่มันพิเศษตรงที่คุณหนูป้อนนี่แหละ!
ชอบเล่นกับใจคนตลอดเลย...เด็กบ้า!
"พรุ่งนี้จะกินอะไรเดี๋ยวพี่สั่งมาให้"
"แซลมอนย่างกับซุปอะไรก็ได้ พี่แบล็คสั่งมาเผื่อตัวเองด้วยล่ะหงส์ไม่อยากจะกินคนเดียวมันเหงา แล้วคืนนี้ก็นอนที่เดิมของพี่ซะนะไม่ต้องไปนอนที่อื่นหรอก"
"ครับผม"
เช้าวันต่อมาเขาตื่นมาก่อนเป็นเรื่องปรกติจากนั้นก็สั่งอาหารตามที่คุณหนูบอกไว้ก่อนจะไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย คุณหนูไม่ใช่คนตื่นเช้าแต่ว่าตื่นสายมากติดจะขี้เซาเลยด้วยซ้ำ ถึงอย่างนั้นประสาทสัมผัสหลายอย่างกลับไวจนน่าใจหายแต่นั่นก็เป็นเรื่องที่ดีเพราะเรารอดตายด้วยกันมาหลายครั้งแล้วเพราะประสาทสัมผัสอันดีเยี่ยมนี่แหละ
คุณหนูเหมือนระวังตัวตลอดเวลา
"พี่แบล็คตื่นเช้าจัง?"
"พี่ก็ตื่นแบบนี้ทุกวัน แล้วคุณหนูไหวรึเปล่า?"
"ไหวสิ"
"ไปอาบน้ำเถอะพี่จะจัดโต๊ะอาหารรอ"
"เย็นนี้หงส์มีประชุมด่วนนะ"
"ที่ไหนครับ?"
"ที่เดิมค่ะ บอกคนอื่นให้เตรียมความพร้อมดีๆล่ะเผื่อมีเรื่องให้เจ็บตัว แล้วตอนค่ำก็น่าจะกินข้าวอยู่ที่นั่นเลยนานๆทีจะมาครบทุกคนขนาดนี้"
ทำไมแววตาถึงเปร่งประกายแปลกๆแล้วเหยียดยิ้มได้อย่างเจ้าเล่ห์เสียด้วย คุณหนูแค่เดินมาบอกแล้วก็เดินกลับเข้าห้องไปส่วนเขาก็ลงไปเอาอาหารเช้าพร้อมจัดโต๊ะรอไม่นานก็เรียบร้อย ในระหว่างที่นั่งรอก็พิมพ์ข้อความบอกเพื่อนทั้งสองคนให้เตรียมตัวเพราะทุกครั้งที่คนในตระกูลรวมตัวกันถ้าไม่ใช่เพราะศึกจากข้างนอก ก็จะเป็นศึกจากข้างในที่หมายจะฆ่ากันเองมากกว่า
ว่าแต่คุณหนูอยากฆ่าใครเป็นพิเศษไหม?
หมาตัวนี้ยินดีรับใช้!!
"รอนานไหม?"
"ไม่นานครับคุณหนู"
"คืนนี้หงส์จะไปที่สุสานแล้วน่าจะค้างที่นั่นเลย พี่แบล็คไปส่งแล้วก็กลับไม่ต้องอยู่รอแล้วเที่ยงค่อยมารับ แล้วถ้าพี่เทพหรือพี่มังกรถามก็บอกไปเลยว่าหงส์ค้างที่คอนโด ห้ามใครรู้ว่าหงส์ไปค้างที่สุสานเด็ดขาด"
"ใครเหรอครับอยู่ที่นั่น?"
"คนสำคัญค่ะ"
"สิบปีมานี้คุณหนูไปแค่ไม่กี่ครั้ง พี่อยากจะเห็นจริงๆว่าคนสำคัญคือใครทำไมถึงห้ามทุกคนรู้ด้วย คงไม่ใช่ศัตรูใช่ไหม?"
"รู้เอาไว้แค่เขาเป็นคนเดียวที่รักหงส์แบบไม่มีเงื่อนไขเลย"
"งั้นเหรอครับ?"
"หงส์นับถือพี่แบล็คเหมือนพี่ชายคนหนึ่งนะ แต่ว่าเรื่องนี้คือความลับที่ไม่สามารถจะให้ใครรู้ได้จริงๆต่อให้คนนั้นจะเป็นพ่อก็ห้ามรู้เรื่องนี้เด็ดขาด"
"...นับถือเป็นพี่ชายเหรอ?"
"ถ้าไม่ใช่พี่ชายแล้วอยากเป็นอะไรล่ะคะ?"
ถ้าอยากเป็นคนรักจะหวังสูงเกินไปไหม?
คำถามสั้นๆที่ไม่มีเสียงออกไปเพราะเลือกจะยิ้มกว้างกลบเกลือนความรู้สึกทั้งหมดก่อนมันจะพรั่งพรูออกมาแล้วความสัมพันธ์ระหว่างเราจะเปลี่บนไป เรากินอาหารเช้าอิ่มแล้วก็พาคุณหนูไปที่ยิมเพื่อออกกำลังกายและฝึกซ้อมตามปรกติทั่วไป เขาต่อยมวยกับโชและกาโม่สลับกันไปจนกระทั่งคุณหนูเดินมานั่งพักแล้วถึงได้หยุดบ้างแล้วเดินไปหา
"น้ำครับ"
"ได้ออกกำลังกายแบบนี้แล้วสดชื่นจัง"
"ต่อยกับพี่ไหม?"
"จะดีเหรอคะ?"
"ครั้งก่อนยังถีบพี่ซะกระเด็นเลย ครั้งนี้จะกลัวอะไรล่ะครับ"
"พี่แบล็คออมมือให้ต่างหาก"
"พี่ไม่ได้ออมมือนะแต่ว่าคุณหนูฝีมือดีขึ้นเยอะเลย แล้วถึงพี่จะตัวใหญ่กว่า มีแรงเยอะมากกว่าเหมือนจะได้เปรียบแต่พอเอาเข้าจริงก็เสียเปรียบนะ เอ่อ…" เขานิ่งชะงักลืมหมดทุกคำพูดเพราะเธอหยิบผ้ามาเช็ดเหงื่อที่หน้าออกให้โดยที่ไม่พูดไม่คุยอะไรต่อเลย นี่กะจะเล่นกับใจพี่ตลอดเลยรึไงห่ะ! เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอทำแล้วยังโลภมากเพราะอยากจะได้ยินเป็นคำพูดออกมาว่าชัดๆว่าเป็นห่วงมากกว่าด้วยการกระทำที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวเฉยชาของเธอ
แต่มือเล็กๆนี่ก็หอมมากเลยนะ
แอบฉีดน้ำหอมรึเปล่าเนี่ย!
"พร้อมจะเป็นคู่ซ้อมรึยังคะ?"
"พร้อม"
"งั้นมาเริ่มกันเลยค่ะ"
กาโม่และโชแทบจะวางนวมลงทันทีที่ได้เห็นชัดๆเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เข้ามาดูแลคุณหนูว่าซ้อมได้โหดขนาดไหน
พวกเขานั่งพักดื่มน้ำแล้วมองเพื่อนที่เกือบจะพลาดท่าอยู่หลายครั้งทั้งที่มันได้เปรียบทุกอย่างในทางกายภาพ คุณหนูก็ฟาดมือฟาดเท้าใส่อย่างคล่องแคล่วไม่มียั้งจนไม่แปลกใจแล้วที่เมื่อก่อนเพื่อนสะบักสะบอมกลับมาตลอด
ตัวเล็กเท้ามดจะมือเท้าไวฉิบหาย
ผลั่ก!!
"เชี้ย!! ถีบกลางอกไอ้แบล็คเลยเว้ย!"
"สัตว์! คุณหนูต่อยไอ้แบล็คจนหน้าหันเลยว่ะ!!"
ไม่ใช่ว่าเพื่อนไม่หลบแต่ว่ามันหลบไม่ทันเลยต่างหาก คุณหนูตัวเล็กกว่าก็จริงแต่เร็วมากแถมยังอ่านจุดอ่อนออกอย่างง่ายดาย นี่สินะที่พี่ไดกิบอกว่าน่ากลัว...เชื่อแล้วครับผม! พวกเขานั่งตัวเกร็งลุ้นว่าเพื่อนจะรอดไหมเพราะแววตาของคุณหนูเอาจริงแน่นอน ไอ้แบล็คมันพยายามจะปัดป้องแต่กลับกลายเป็นการเพิ่มจุดอ่อนให้ตัวเอง ครั้นจะสวนกลับคุณหนูก็หลบได้ทันแล้วเท้าเล็กๆนั่นก็ตวัดเตะก้านคอเพื่อนเลย
คุณหนูตัวแค่นี้โหดฉิบหายเลย
- Writer
