Mad Dog สุนัขรับใช้ของคุณหนู

ตอนที่ 13

ชายบนเตียงไม่เคยเรียกเขาว่าลูกเลยสักครั้ง ตั้งแต่จำความได้ก็มีแค่แม่ที่คอยดูแลด้วยความยากเย็น ต้องอยู่อย่างลำบากแทบจะอดมื้อกินมื้อเลยด้วยซ้ำ ถูกคนอื่นทำร้ายร่างกายแล้วยังถูกพ่อแท้ๆสั่งฆ่านับครั้งไม่ถ้วนเพียงเพราะไม่ต้องการให้มีชีวิตอยู่ด้วยเหตุผลเกี่ยวกับความแค้นที่เขาไม่สนใจด้วยซ้ำ

ชีวิตที่ผ่านมาของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทุกลมหายใจคือความเสี่ยง เขาตัดสินใจเดินในเส้นทางสีเทาตั้งแต่อายุยังไม่ถึงสิบสามปีด้วยซ้ำ ทั้งขโมยของ ทั้งส่งยา ทั้งดูต้นทางและทำอีกมากมายเพื่อให้ได้เงินมาดูแลตัวเองและแม่ที่ป่วยบ่อยมากขึ้น เขากับแม่ต้องระหกระเหินหนีไปหลายปีเพราะคำสั่งเดียวคือไม่ต้องการให้แม่มีชีวิตอยู่ต่อและกำจัดเขาไปพร้อมด้วยเลยเพื่อจะได้ไม่มีการแก้แค้นตามหลัง

จนกระทั่งเมื่อเขาอายุสิบแปดปีในขณะที่ต่อยมวยใต้ดินอยู่นั้นก็พบเจอกับคุณท่านที่หยิบยื่นโอกาสให้ได้ใช้ชีวิตเหมือนคนทั่วไปบ้าง งานเริ่มจากลูกน้องปลายแถวธรรมดาไต่ระดับไปช้าๆจนได้รับความไว้ใจให้เป็นบอดี้การ์ด เขาพยายามฝึกฝนโดยไม่สนใจต่อความเจ็บปวดและใช้เงาใต้ปีกที่ยิ่งใหญ่ของคุณท่านปกปิดตัวตนทุกอย่างให้รอดพ้นจากสายตาชายคนนี้อยู่หลายปี จนวันหนึ่งชีวิตหมาจรจัดได้พบเจอกับคนที่ทำให้จำนนโดยไม่ต้องออกแรงและยอมก้มหัวให้ใส่ปลอกคออย่างง่ายดาย

เขาเกลียดทุกคนที่นี่และไม่มีวันให้อภัย

คืนนี้แค่แวะมาดูเฉยๆว่าจะตายยังไง!

"พ่อขอโทษที่ทำแบบนั้น พ่อทำผิดต่อแกมาจริงๆ พ่อน่าจะดูแลแกให้ดีกว่านี้ น่าจะส่งเสียให้แกได้เรียนสูงๆ พ่อ..."

"แค่กๆแกไม่ต้องยกโทษพ่อเลยก็ได้แบล็ค แต่ที่นี่คือบ้านของแกและ...บลูมกับไบร์ทคือพี่น้องของแก"

"หึ! ป่านนี้แม่ของแกคงหัวเราะเยาะพ่ออยู่แน่ สุดท้ายพ่อก็พ่ายแพ้...สุดท้ายพ่อก็ต้องการแกอยู่ดี"

"พ่อ…อยากพูดคุยกับแกนานกว่านี้ อยากรู้จักแกให้มากขึ้น แต่เวลาของพ่อมันกำลังจะหมดแล้วคงจะ...ไม่มีโอกาสนั้นอีก"

"ลูกเอ๋ย...รักกันเข้าไว้อย่าทำพลาดแบบพ่อ"

"พ่อ...รักพวกแกนะ"

ชายสูงวัยพูดจบก็หลับสนิทไปตลอดกาล เขายืนนิ่งไม่ได้แสดงออกถึงความรู้สึกใดออกมาเพราะไม่ได้รู้สึกเศร้าหรือเสียใจแม้สักนิด ต่างกับไบร์ทที่ล้มตัวลงกอดร้องไห้เบาๆส่วนบลูมก็นั่งจับมือใหญ่นิ่งเงียบแต่มีน้ำตาเอ่อคลอเบ้า แต่คิดว่าคงจะทำใจเอาไว้กันแล้วถึงได้เก็บความเสียใจเอาไว้ได้ดีขนาดนี้

"คืนนี้ค้างที่นี่ก่อนสิแบล็ค"

"มีงานต้องทำ"

"แค่สักคืนเถอะ ตอนนี้พ่อตายแล้วนะ เราเหลือกันแค่สามคนพี่น้อง ถึงจะยอมรับหรือไม่ยอมรับแต่เราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน"

"แล้วยังไง?"

"คืนนี้คุยเรื่องพินัยกรรมที่พ่อทำไว้ให้ก่อนสิ ถึงมึงจะไม่ได้ให้อภัยและไม่ยอมรับว่าพ่อเป็นพ่อ แต่นี่คือสิ่งที่พ่อตั้งใจยกให้"

"อืม เดี๋ยวออกไปรอข้างนอก" เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความรายงานคุณหนูให้รู้ว่าพรุ่งนี้อาจจะกลับช้าหน่อยเพราะติดธุระ เธออ่านข้อความแล้วตอบกลับมาสั้นๆเพียงเท่านั้นก็เรียกรอยยิ้มออกมาได้แล้ว

คิดถึงเด็กอวดดีแล้วสิ!

บลูมเดินตามออกมาพร้อมกับไบร์ทที่นัยน์ตาแดงก่ำ พวกเขาทำใจเอาไว้รอแล้วนับตั้งแต่วันที่รู้ว่าพ่อเป็นโรคร้ายในระยะที่รักษาไม่ได้แล้วยังทรุดหนักมากขึ้นเรื่อยๆอีกด้วย พ่อถามถึงแบล็คค่อนข้างบ่อยมากเพราะว่ารู้สึกผิดในสิ่งที่เคยทำลงไปในอดีต เขาส่งไบร์ทให้เกลี่ยกล่อมแต่ไม่เคยสำเร็จจนกระทั่งคืนนี้ที่ยอมใจอ่อนมาด้วยจนได้

อย่างน้อยก็ได้ร่ำลากันเป็นครั้งสุดท้าย

พินัยกรรมที่พ่อทำไว้ให้นั้นครบถ้วนทุกอย่างและเขาไม่ได้ขัดแย้งอะไร พ่อสั่งเอาไว้ให้ดูแลน้องชายทั้งสองคนดีๆและหากแบล็คใจอ่อนยอมกลับมาสู่ฐานะที่แท้จริงก็ให้จัดการทุกอย่างให้เหมาะสม ทั้งเงินทอง ทั้งอำนาจพร้อมจะแบ่งปันเสมอ

"แค่นี้ใช่ไหมที่จะคุย?"

"มึงดื่มก่อนไหนๆเราก็มีโอกาสพูดคุยกัน เป็นไงบ้างล่ะ?"

"ก็ดี"

"กูได้ข่าวว่าคุณหนูหงส์จะหมั้นกับมิคาเอลเหรอ?"

"แล้วไง?"

"แต่มันมีเมียอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?"

"เมีย…"

"อืม กูเคยเห็นน่ะแต่ไม่มั่นใจว่าตอนนี้เลิกรึยัง"

"เรื่องนี้กูจัดการเองได้"

"มีอะไรให้ช่วยก็บอกถึงยังไงเราก็เป็นพี่น้องกัน"

"อืม"

"เดี๋ยวกูพาไปห้องนอนของมึงแล้วกัน พรุ่งนี้ก็อยู่กินข้าวเช้าก่อนค่อยไปทำงานมันน่าจะไม่ทำให้เสียเวลามากนักหรอก"

นี่เป็นครั้งแรกที่ได้นอนค้างที่นี่เลยรู้สึกไม่คุ้นเคยเท่าไร เขาใส่ชุดนอนของบลูมเพราะหุ่นใกล้เคียงกัน ในขณะที่นั่งดื่มบรั่นดีมืออีกข้างก็เลื่อนหน้าจอโทรศัพท์มองรูปที่แอบถ่ายอย่างช้าๆจนมาถึงรูปที่ทำให้ใจเต้นแรงและหุบยิ้มไม่ได้เลย รูปนี้คุณหนูสวยมากแล้วยังยิ้มกว้างคู่กับเขาอีกด้วย มือวางแก้วเหล้าลงยกขึ้นมาลูบต้นคอแผ่วเบายังจดจำสัมผัสจากมือเล็กๆได้แม่นยำราวกับว่ามันพึ่งเกิดขึ้นทั้งที่ผ่านมาแล้ว

เป็นหมาที่มีปลอกคอมันดีแบบนี้นี่เอง

จะทำอะไรก็คิดถึง!

วันต่อมาแบล็คนั่งรถมาถึงคอนโดพร้อมกับขนมที่คุณหนูน่าจะชอบ วันนี้เธอบอกว่าไม่ได้ออกไปไหนนั่นแสดงว่าคงจะนอนตื่นสายอีกแน่นอน แต่พอมาถึงห้องทุกอย่างกลับผิดคาดเพราะว่าภายในห้องนั้นว่างเปล่าไม่มีคนอยู่เลย เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาทันทีเพราะสถานการณ์แบบนี้ไม่น่าไว้วางใจ เพียงไม่กี่นาทีข้อความในโทรศัพท์ก็ดังขึ้นบอกให้รู้ว่าอยู่ที่ไหน อยู่กับใครและให้ไปรับกี่โมง

"คุณมังกรมารับไปทำอะไรแต่เช้าว่ะ!"

"แล้วขนมนี่ล่ะใครจะกิน?"

เขาเก็บขนมไว้ในตู้เย็นด้วยความมั่นใจว่าคืนนี้คงจะนอนค้างที่นี่แน่นอน คุณหนูไม่ค่อยชอบคุณเกรนถ้าอยู่บ้านหลังเดียวกันก็จะทะเลาะกันไม่หยุด เขากลับไปที่บ้านเพราะคุณหนูจะกลับไปบ้านช่วงบ่ายและน่าจะกินอาหารเย็นจากนั้นถึงมาค้างที่คอนโดต่อหรือไม่ก็แวะไปที่บาร์เพื่อหาอะไรดื่ม

ตอนนี้อยากรู้ว่าเมียคุณมิคาเอลคือใคร?

คุณหนูเดาทางในเรื่องนี้ถูกว่าต้องมีเมียซุกซ่อนอยู่และน่าจะหาประโยชน์จากข้อนี้เพื่อยกเลิกงานหมั้น เขาจะไม่ยอมให้คนชาติชั่วอย่างมันได้แตะต้องคุณหนูแสนสูงส่งของเขาเด็ดขาด

ในเมื่อมีเมียแล้วก็ไม่สมควรจะหมั้นหมายกับคุณหนูไม่ว่าจะเหตุผลทางธุรกิจ หรือเหตุผลอื่นๆก็ไม่มีทางยอมรับหรอก ถ้าหากว่าคุณท่านยังจะดื้อด้านดันทุรังเรื่องนี้เพื่ออำนาจอันน้อยนิดนั่นล่ะก็คงได้เห็นดีกันแน่นอน เขาก็จะทำให้มันไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป

เขาจะทำลายงานหมั้นทิ้งเพื่อคุณหนู

"ไอ้เหี้ยแบล็คกูนึกว่ามึงอยู่กับคุณหนูซะอีก"

"คุณหนูอยู่กับคุณมังกร"

"อ่อ แล้วนี่มึงว่างป่ะ?"

"ทำไม?"

"คุณท่านจะให้ดูเด็กใหม่หน่อย เห็นว่าจะให้ช่วยงานมึงตอนพวกกูไม่ว่าง"

"กูคนเดียวก็ดูแลคุณหนูได้"

"เอาน่า ถือซะว่าสอนงานเด็กมันหน่อยแล้วกัน"

"ไปเรียกมาดิ เดี๋ยวกูดูแลเอง" เขาเปลี่ยนชุดแล้วเดินนำไปที่ยิมสำหรับฝึกซ้อม ที่นี่มีเด็กเข้าออกไม่มากทำให้คุ้นหน้าตากันดี บอดี้การ์ดที่มาใหม่จะต้องผ่านการฝึกให้มั่นใจก่อนว่ารับมือไหวและหน้าที่นี้ก็เป็นของหัวหน้าทีมต้องตรวจสอบด้วยตัวเอง เขาวอร์มร่างกายรอไม่นานกาโม่ก็เดินมาพร้อมกับเด็กใหม่หน้าตาดี อายุน่าจะยี่สิบต้นๆคงจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณหนู

ไม่ชอบให้ผู้ชายคนอื่นอยู่ใกล้เธอเลย!

"ชื่ออะไรแล้วอายุเท่า?"

"ออกัสครับ อายุยี่สิบห้าปี"

"เคยทำงานแบบนี้มาก่อนรึเปล่าท่าทางรนๆนะ"

"ก็...เคยดูแลโกดังครับ คุณมังกรส่งให้มาที่นี่แล้วคุณท่านก็บอกว่าจะให้ดูแลคุณหนูคู่กับพี่แบล็คในช่วงนี้ที่คุณเกรนอยู่ ฝากตัวด้วยนะครับ"

"มาลองดูฝีมือก่อนว่าจะผ่านไหม"

"ครับพี่แบล็ค"

เขาไม่ได้ทำอะไรนอกจากยืนนิ่งเปิดโอกาสให้เด็กใหม่เป็นคนเริ่มเอง การทดสอบฝีมือแบบนี้ทำมาบ่อยครั้งแต่ก็ไม่รู้สึกว่าจะมีใครน่าสนใจเลย เขาเอียงตัวหลบ ยกมือปัดป้องและสวนกลับไม่รุนแรงมากนัก ทักษะของเด็กใหม่ค่อนข้างดีแต่ฝีมือยังต้องพัฒนาอีกเยอะ และถ้าหากว่าคุณหนูเบื่อๆอยากลองเชิงขึ้นมาเด็กใหม่คงจะเจ็บตัวหนักแน่เพราะเด็กอวดดีออมมือไม่เคยเป็นหรอก

แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่อยากให้ใครยุ่งกับเธอ

เขาคนเดียวก็พอ!