หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
“คิดถึงพ่อนะคะ” ฉันโผเข้ากอดพ่อบังเกิดเกล้าที่ยืนยิ้มต้อนรับการกลับบ้านของฉัน
ตั้งแต่ที่วอร์มบอกว่าจะพาฉันกลับบ้านมันก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์ได้ แล้วตลอดระยะเวลาระหว่างหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาฉันแทบไม่ได้ออกไปไหน โดนกกโดนกอดอยู่ในห้องพร้อมกับซึมเศร้า จะกินข้าวก็สั่งมากินในห้อง
วอร์มทำเหมือนว่าจะขังฉันไว้ เหมือนกลัวว่าฉันจะหายไป ‘รักฟีนนะ’ เขาพูดทุกวันทุกเวลา ตามแต่ปากเขาอยากจะพูด
ที่ผ่านมาวอร์มเขาถามเรื่องราวเกี่ยวกับฉันหลายอย่าง ฉันก็เล่าให้เขาฟังบ้างเพราะไม่รู้จะปิดบังไปเพื่ออะไร
สิ่งเดียวที่วอร์มไม่ถามคือ ‘รักวอร์มไหม’
คนฉลาดอย่างเขาคงไม่คิดจะถามเรื่องนี้ เพราะเขาคงไม่ใส่ใจ สิ่งเดียวที่เขาพูดประจำไม่ต่างจากคำว่ารักคือ ‘อย่าทิ้งวอร์มนะ’
บางทีฉันก็รู้สึกเหมือนวอร์มเป็นเด็กที่ต้องการการเอาใจใส่ แต่บางทีเขาก็ดูฉลาดหลักแหลม และบางครั้งเขาก็เหมือนคนบ้าที่คลุ้มคลั่งไม่ได้สติ
