“กินไหม” ฉันยื่นเฟรนช์ฟรายส์ชีสไปตรงหน้าวอร์ม
“วอร์มไม่ชอบกินอะไรแบบนี้” วอร์มหันมายิ้มแล้วหันไปขับรถต่อ
“อยากป้อน” ฉันคะยั้นคะยอโดยการใช้ใบหน้าเรียบนิ่ง
“ฮึ” วอร์มยิ้มให้ฉันก่อนจะอ้าปากงับเฟรนช์ฟรายส์ของฉัน
“อร่อยไหม ฟีนว่ามันอร่อยดี” ฉันรอคำตอบระหว่างนั้นก็หยิบเฟรนช์ฟรายส์ใส่ปากไปด้วย
“ก็โอเคนะ ชอบชีสเหรอ” วอร์มเลิกคิ้วสูง
“ก็เพิ่งชอบตอนลองซื้อไอ้นี่ แล้วรับรู้รสชาติว่ามันอร่อยดี” มือฉันยังคงหยิบเฟรนช์ฟรายส์ใส่ปากตัวเอง แล้วก็ใส่ปากวอร์มด้วย
ก็ตอนนี้วอร์มกำลังขับรถออกจากตลาด หลังจากที่เราสองคนเดินดูของหลาย ๆ อย่างแล้วลงท้ายด้วยของกิน ไอ้เฟรนช์ฟรายส์คลุกชีสอะไรนี่ฉันก็เพิ่งเคยลองซื้อกิน เป็นครั้งแรก ที่เคยไปกับเคลิ้มก็ไม่เคยคิดจะซื้อของกินมั่วซั่ว เพราะเคลิ้มเป็นโรคกลัว กลัวในที่นี้หมายถึง กลัวฉันกินแล้วแพ้ กลัวพ่อค้าแม่ค้าทำไม่สะอาด ฉันก็เลยไม่เคยได้ซื้อกิน
แต่กับวอร์ม เขาบอกว่า
