(MORPHINE TALK)
“ไปไหน ทำไมไม่กลับบ้าน” ฉันหันหน้าไปถามวอร์มที่ตอนนี้ตั้งใจขับรถเอามาก ๆ แต่มือก็ยังวางที่ตักของฉันอยู่เหมือนที่เคย
“ไปสนามไอ้ต๊อปครับ” วอร์มหันมายิ้มแล้วหันไปมองทางต่อ
“ไปทำไม”
“ยังไม่อยากกลับบ้าน”
จากนั้นฉันก็ไม่ได้พูดหรือถามอะไรออกไปอีก ก็วอร์มดูแปลก ๆ แม้จะยิ้มแย้ม แต่มันเหมือนมีอะไรแฝงอยู่ในใจเขา
วันนี้ระหว่างโต๊ะอาหารฉันก็ได้เจอกับหลานของวอร์มอีกหลายคน หนึ่งในนั้นน่าจะชื่อ ‘ทิว’ ที่ฉันจำได้เพราะเขามีบางอย่างน่าจดจำ
สายตาที่เขามองฉันมันดูเหมือนมีประกายความตื่นเต้น แล้วเขามักมองวอร์ม พอวอร์มมองกลับเขาก็ยกยิ้มที่มุมปาก จากนั้นเขาก็หันไปคุยกับเคลิ้ม แล้วทำหน้าหงุดหงิด
เขาจับจ้องจนฉันรู้สึกหงุดหงิด บางทีสายตาของเขาก็เหมือนคนไร้ความรู้สึก
‘สวัสดีอย่างเป็นทางการนะครับภรรยาของอาวอร์ม ผมชื่อทิวครับเป็นหลานชายอีกคนของอาวอร์ม’ ทิวยื่นมือมาตรงหน้า แต่ฉันไม่ใช่คนที่จะแตะต
