Painless

Chapter 4

3:21 am

Hindi pa rin ako makatulog. Iniisip ko pa rin yung nangyari kanina na hindi maalis sa isip ko. OA ko ba masyado? Eh kasi bago sa akin yun 'e. I've never been that so close with a guy, obviously. At hindi ko din ma-imagine na kaya yung gawin ni Stan. Pero kasi pinilit lang siya ng mga barkada niya, napilitan lang siyanat hindi niya yun ginusto.

Napaisip ako kung bakit ako pumayag. Para masabi ba na hindi ako KJ? Pakikisama? O dahil sobra kong inosente at hindi naintindahan yung mga teenager stuffs? There may be a lot of reasons but the fact that I did came made me regret making thay decision. Stupid Dane!

Pagkatapos nung walk out session ko, umuwi agad ako. Hindi ko na kasi naintindihan yung nararamdaman ko. I was being rude for not bidding goodbye. I can't help it. Hindi ko alam kung ank yung mangyayari sa akin kapag nanatili pa ako. Probably I'll be sitting at the side, looking straight. For short, baka tulala ako. Hinayaan ko nalang kasi yung mga paa ko kung saan ako tatahakin. I did reallly want to go home and I did. Never thought I'd be going home early.

*tick*

Napalingon ako kung saan nanggaling yung tunog. Sa veranda. I suddenly felt the goosebumps. Gabing-gabi na kasi at may maririnig ako. Nag-iisip na akp na baka may mumu, or worse baka may akyat-bahay! I definitely cannot protect myself!

Dahan-dahan akong tumayo at lumapit sa glass door ng veranda. Luminga-linga pa ako pero wala akong makita. Hangin lang siguro. Babalik na sana ako nang...

*tick*

Ayun na naman yung tunog. Yumuko ako at may nakita akong mga maliliit na bato. Pebbles? Anong ginagawa nito dito?

Tuluyan ko nang binuksan yung glass door at lumabas sa veranda at pinulot yung pebbles. Pinagmasdan ko ito nang maigi. Paano napunta ito dito? May naghagis kaya?

"Thank God! I thought you were asleep."

Napabalikwas ako nang marinig ko yun. Parang tumalon yung puso ko sa gulat. Madilim man perp kilala ko ang boses na yun at hindi nga ako nagkamali, si Stanley nga. Binalik ko yung postura ko saka nagtataka ko siyang tiningnan.

"Were you the one throwing these pebbles?" tukoy ko sa dala ko.

"Yes," simpleng sagot niya na mas lalong ikinakunot ng noo ko.

"What for?"

"Nagbabasakali kasi akong baka gising ka pa. Hindi naman ako nagkamali," he smiled weakly.

Tiningnan ko yung pebbles na nasa kamay ko saka ibinalik yung tingin ko sa kaniya. It looks like he wants something. I drop the pebbles on the floor and faced him again.

"Anong kailangan mo?"

"Gusto kitang makausap," he heaved a deep sigh. "Please. I just really want to talk to you. Badly."

I cross my arms under my breast. Nakaramdam ako ng galit, hiya at kilig. Pero namamayani pa rin yung galit. After what he and hus friends did to me, who wouldn't?

"Ano bang pag-uusapan natin?"

Natahimik siya saglit at bumuntong-hininga ulit. Tumungo muna siya na para bang nag-iisip kung ano ang sasabihin niya bago ibinalik sa akin yung tingin niya.

"I'm sorry" he paused. "Sorry for what I did. Hindi ko naisip na baka hindi mo yun magugustuhan. I was so stupid for not being a gentleman and inconsiderate. Nadala ako sa mga kaibigan ko kaya hindi ko naisip yung mararamdaman mo. I want to give you a good impression of myself but I ended up disappointing you. I'm sorry."

Yumuko siya na para bang nahihiya siya sa akin. Nakaramdam naman ako ng haplos sa puso ko. Sino ba naman ako para hindi siya patawarin? Tao lang din ako. Saka mukhang sincere naman siya. Naniniwala naman akong hindi ganung klaseng tao si Stanley. Nadala nga siguro siya sa mga kaibigan niya.

"Forgiven," matipid kong ngiti.

Mula sa pagkayuko ay tumingala siya sa akin na may maaliwalas na mukha. His eyes were sparkling as if that one word that uttered was the most wait-worthy word he had ever heard.

"Talaga?!" hindi makapaniwalang tanong niya.

"Oo," I chuckled. "Bakit naman hindi?"

"Yes! Thank you Dane!"

Napangiti nalang ako sa naging reaksyon niya. Para siyang bata. Ang cute lang. If it weren't for our distance, it looks like he could've hugged me right now.

"Nag-enjoy ka ba sa party mo?" pag-iiba ko.

"Hindi 'e," he slightly frowned.

"Huh? Bakit naman?" kunot-noo kong tanong.

"Kasi naman, ramdam ko na galit ka sakin. I can't celebrate my birthday na may galit sa akin. Hindi ko kakayanin yun," he pouts.

Nakaramdam ako ng konsensya. Obviously kasalanan ko. Sana hindi nalang talaga ako pumunta, edi sana nag-enjoy na siya.

"S-Sorry," yuko ko.

"Bakit ka naman magso-sorry?"

"Kasi dahil sa akin, hindi mo na-enjoy yung birthday mo" nakanguso kong saad.

"Kalimutan mo na yun. I'm at fault too so 'wag kang mag-sorry."

"I shouldn't have come," bulong ko sa sarili. Akala ko ako lang yung makakarinig pero narinig niya pala.

"What are you talking about?" iling niya. "If you didn't come then I'd be waiting for nothing. Ikaw lang naman yung hinihintay kong bisita," he smiled and I blushed.

"Stop kidding," iling ko. "Why would you wait for me? I mean kakakilala lang natin."

"Yun nga," he chuckled. "I was waiting for you to know you better. Let's just say you interest me."

I froze as I felt the butterflies in my tummy. "You're interested in me?" turo ko sa sarili.

"I'm not being talkshit pero oo. You did caught my attention."

Hindi ko naitago yung ngiti ko. I tuck my hair behind my ears as I bit my lower lip. Damn! Why am I being like this?

Medyo napatagal yung pag-uusap namin. Hindi ko inakalang ang gaan pala sa pakiramdam habang kausap ko siya. Akala ko maiilang ako. Syempre crush ko siya. Mukhang napawi yung thought the gusto ko siya ngayon. Imbes kasi na mauutal ako at kabahan ay parang naglaho. Normal lang kaming nag-uusap na parang matagal na kaming magkakilala.

Saying that he's interested in me hits different. I know that I shouldn't assume kaya hindi muna ako umasa. He's saying that because maybe he found me interesting like how didn't he knoe about me. He mighy find me mysterious in some ways.

"It's late. You should go to sleep. May pasok pa bukas" sabi niya.

"A-Ah. Oo nga pala," utal kong sagot.

"By the way, saan ka nag-aaral?"

Napahinto ako sa tanong niya. Nagdadalawang-isip ako kung sasabihin ko na sakanya na home-schooled ako. Pero wala namang masama diba?

"Sa totoo nyan, home-schooled ako," nahihiya kong sagot.

"Talaga?" Hindi makapaniwalang tanong niya.

"Oo."

"Wow! I never met someone who's home-schooled. Ang cool siguro. Nasa bahay ka lang and you don't have to wake up early."

"Yun nga 'e. Nasa bahay lang ako. Nakakabagot."

People like him won't understand how it feels like to be home-schooled. I can't meet with people personally. Tanging kausap ko lang sa harap ng computer ay yung teacher ko. Even though there are a lot of barriers, I still tried my best to learn. It may be different from the world outside but I'm positive that all lectures are the same.

"Ahh, oo nga pala. Hindi ko naisip yun," napahiyang sabi niya.

"Sige na. Matulog ka na. Mukhang maaga ka pa bukas," sabi ko.

He usually wakes up early. Creepy ko na ba? Naisaulo ko na yung oras kung kailan siya aalis ng bahay at papauwi. The reason why is so that I wouldn't meet him eye to eye. Kontento na kasi ako na ako lang yung alam sa existence niya.

"Hmm. Sige. Good night," ngumiti siya sa akin at nahawa naman ako sa ngiti niya.

"Good night..."

Una akong pumasok sa kwarto ko at hindi na siya hinintay. Napasandal ako sa pader saka napaupo. Napahawak nalang ako sa dibdib ko. I can feel my heart beating fast! I can't believe it! Yung taong akala ko hanggang pagtingin ko nalang ay nakakausap ko na!

Good night

Good night

Good night

Good night

Good night

Ayan ka na naman sa Good night's mo 'e. Hahahahahaha

Napangiti nalang ako sa kawalan. I felt the butterflies in my tummy. Base sa nababasa ko sa libro, ito ang tinatawag na kilig. Hindi pa ako naramdam ng ganitong kalubhang kilig. Kinikilig kasi ako kapag nakikita siya pero hindi katulad nito. Parang lalabas na yung puso ko sa kakatibok ng sobrang bilis! Normal pa ba 'to?

*krrrrriiinnnnnngggggg!!*

I slowly opened my eyes when my alarm started to make a noise. I opened one of my eye lara sumilip kung anong oras na.

7:00 am

Mamaya nalang siguro ako babangon. Inaantok pa akooo!

Bumalik ako sa pagkahiga at binalot ko yung sarili ko gamit ang kumot. Late na ako nakatulog kaya hindi na ako magtataka kung bakit inaantok pa ako.

Ilang minuto din ako nakahiga nang may naalala ako.

Bakit nga pala ako nag-aalarm? Hindi ko naman kailangang gumising nang maaga, hindi ba?

Agad akong napadilat at napabalikwas sa pagkahiga.

Shit!

Like a lighting, I quickly went out of my bed and ran outside the veranda. Sana hindi pa ako huli!

Wala nga akong pasok pero kailangan kong gumising nang maaga dahil kay Stanley.

Agad namang bumaba yung balikat ko. I'm too late. 7:15 na. Paniguradong nasa school na si Stanley. Diba sabi ko na yun lang ang nakabubuo ng araw ko? Well guess what? Hindi na buo ang araw ko. Sabi ko naman kabisado ko na yung daily routine niya e. Badtrip!

"Good morning Dane."

"Ah!" sigaw ko.

Halos malaglag yung panga ko sa nakikita ko ngayon. Kinusot-kusot ko pa yung mga mata ko para masiguro kung tama ba yung nakikita ko.

Si Stanley guys!

Oo! Si Stanley!

Siya lang naman ang bumati sa akin ng good morning. suot na niya yung uniform at nakaayos na din yung buhok niya na mas lalong kinapogi niya.

Lord, ano bang ginawa ko para biyayaan niyo ako nang ganito kabongga?!

"G-Good morning," utal kong sagot.

"Nakatulog ka ba ng maayos?" tanong niya. He leaned forward, putting both of his hands on the railings.

"Huh? A-Ah oo naman. Ikaw ba?"

"Medyo nabitin ako sa tulog ko pero okay lang. Sinadya ko talagang maaga gumising at hinintay ka," he smiled.

Hinintay?! Bakit kailangan niya akong hintayin?!

"Bakit?"

"Wala lang. Trip ko lang."

Napatingala ako sa sagot niya. "Astig din ng trip mo."

He chuckled. If I were in an anime right now naghuhugis-puso na siguro yung mga mata ko. It's just that, his voice alone would never fail to sweep me off my feet. Paano na kung tatawa siya.

"Gusto lang naman na mag-Good Morning sa'yo."

I blushed.

"Huh? Hindi mo naman kailangang gawin yun 'e," pilit kong tinago yung ngiti sa labi ko pero hindi ko nagawa. Sana nga lang hindi ako nagmukhang ewan sa harap niya ngayon. I wish I look natural.

"'E gusto ko 'e."

"Bakit nga?" pangungulit ko.

"Kasi gusto kita..."