“เพราะงั้นคุณก็เลยชอบผม” เขาสรุป
เธอพยักหน้าช้าๆ ก่อนเอ่ยปากออกมาอีก “อาจจะมากกว่าชอบเสียด้วย”
ดวงตาของชายหนุ่มเบิกโตขึ้นกว่าเดิม คล้ายกับว่ากำลังถามว่าหมายความว่าอะไร หากแต่พวงแก้มที่แดงระเรื่อของ
หญิงสาวที่มั่นใจในตัวเองเจือให้เห็นเด่นชัดขึ้น เขาก็เข้าใจความหมายโดยที่เธอไม่ต้องพูดอีก
“แล้วมันคืออะไร”
ถึงอย่างนั้น...เขากลับอยากฟัง
“ข้า...” ความมั่นใจลดเลือนหายไปเล็กน้อย
“คุณทำไมครับ” น้ำเสียงเขาก็อ่อนโยนขึ้นเช่นกัน
“ข้า...เอ่อ...มันอาจจะเป็น...”
“...”
“ความเสน่หา”
“มันคือความรัก” เขาตีความหมายภาษาไทยเป็นไทย
อีกที
กากีพยักหน้ารับเร็วๆ สองแก้มแดงยิ่งกว่าเดิมจนแทบจะลามไปทั้งหน้า ดูน่ารักไปหมด ความเย่อหยิ่งจองหองใดๆ เหมือนจะไม่มีในตัวเธอเลยในวินาทีนี้ ซึ่งภูผาชอบมันเป็นอย่างมาก เพราะเขาเองก็รู้ตัวในวินาทีนี้เหมือนกันว่าเขาน่ะ...รู้สึกไม่ได้ต่างจากเธอเลยสักนิด
เมื่อไร ตอนไหน เกิด
